Zijn we PRECIES een jaar verder...

Dit weekend "vier" ik het gappen van mijn meest geliefde hengels, een jaar terug start juli 2024. Ik weet het nog als de dag van gister, om 06.00 uur wil ik gaan vissen, staat de achterdeur van mijn toen nieuwe auto open. Paniek, ontreddering, ontkenning, boosheid, verdriet. Afijn, bekend nieuws voor insiders. Die dag regende het overigens ook, zo'n druilregen, die niet zoveel lijkt voor te stellen, maar waar je uiteindelijk zeiknat van wordt. Zorgde vandaag voor een andere invulling van het plan. Heb ik tijd deze blog af te ronden, straks maar op pad.

Dat jaar is snel gegaan. Een jaar van superlatieven, in het negatieve weliswaar, en helaas. Bad karma. Het hield en houdt niet op. Geloof me vrij, je wil niet ruilen. En het is niet eens te sturen, dus het Jack Hilton adagium I'll be glad when I have had enough of this, enigszins sturing suggererend gaat helaas niet op. Oke, enough of this, op dit punt kan ik sturen. 

Laten we het maar gewoon over vissen hebben: inmiddels al de drie geklauwde hengels wel vervangen. De laatste van de nieuwe serie onlangs ontvangen van Jeroen (v Straalen)  (JvS Rods). Een recent omgebouwde oorspronkelijke1,5 lbs karperstok (Carboflex Float) van Wout van Leeuwen, die ik al jaren in bezit heb. Gebouwd op een CTS New Zealand blank van 360 cm. En daar zat 'm net de pijn. Te kort om echt een penhengel te zijn (heb er heerlijk mee op harder gevist destijds toen ik zo goed als aan de Scheveningse haven woonde) en te licht als universele penstok (1,5 lbs suggereert dat wel, maar dat haalde hij niet) ... hij stond er eigenlijk maar, ondanks mijn liefde ervoor. 

Ooit via destijds "sponsor" Drennan aan een prachtige Tench&Specialist stok gekomen, 390cm met 18 ogen. Acolyte type hengel; typisch modern Engels spatstrak, veel ogen, en vederlicht. Deze hengel is schitterend verlengd met een gedeeld handvat (dmv vrijwel onzichtbaar schroefdraad halverwege). Unieke stok. Echt te licht voor regulier karpergebruik, eerder een fraaie centrepinstok voor op de Grensmaas (ooit). Maar de uitvoering ervan bracht me op een idee; ik zou zo de New Zealand van Wout ook wellicht kunnen laten verlengen? Jeroen durfde het aan na wat gesprekken en wat uitzoekwerk omtrent zo'n handvatsluiting. Oktober 2024 ging ie richting Hazerswoude en onlangs kwam ie terug, refurbished. Ondertussen was ik 8 maanden lang met regelmaat voorzien van een update. We hadden pech, de lijm van het oorspronkelijke verwijderde kurken handvat had dermate veel restanten achtergelaten die zonder de blank te beschadigen niet te verwijderen waren dat we de greep niet geheel achterop de blank konden plaatsen maar slechts 25 konden laten zakken. Even een tegenvaller. Maar, dit in combi met een verlengstuk van 25 cm zorgde toch voor een effectieve hengelverlenging van 50 cm, ondanks dat de hengel zelf van 360 cm naar 390 ging. Voor mij voldoende. Mission accomplished.

Wat we niet precies wisten, maar wel konden inschatten, was wat de verlenging (en naar onderen plaatsen handgreep) zou doen met het vermogen. Dat zou lager uitvallen, maar hoeveel? Ik vond de opgegeven 1,5 lbs destijds rijkelijk overschat. Eerder 1 1/4 lbs. Wat blijkt, door de lengte is het vermogen inderdaad nog wat afgenomen (richting 1 lbs), maar door de lengte toch met voldoende kracht achterin. In alles CTS oude stijl. Daarbij had qua nieuwe naamgeving (het oude Wout etc kwam te vervallen, ik voel me uitstekend met een JvS hengel) voor een verrassing gezorgd. Jeroen is een fan van deze blog (Walkabouts) en dat heeft hij verwerkt in een unieke transfer. Waarvoor dank. Prachtig uitgevoerd. Elk detail krijgt aandacht. 

Hoe speciaal is dat? 

De foedraal 'geleend' van de Drennan Tench&Specialist

Waarbij direct door mij besloten werd ook de twee andere vervangers van de gestolen set met nu nog John Doe aanduidingen van dit prachtige transfer te laten voorzien, vermoed deze winter ergens. De eerder in december besproken 1,5 lbs 420cm NZ-Medium plus de anonieme 2 lbs 405cm Armalite (Ook in december gekocht, hier niet gemeld). De vierde vervanger is de CJW Heavy met het veel te lange handvat (blog aug 2024). Jeroen mag die als eerste onder handen gaan nemen. Naar beneden met die handgreep! Wel blijft dit een originele CJW. Dus geen vierde Walkabout special. 

Die verse 1 lbs Walkabout Special had snel een vuurdoop nodig. Dat begrijp je. Sessie 1 was te warm, windstil en benauwd, alle karper bovenin cruisend, en dan weet je, het wordt niks. Wel kon ik zo een eerste indruk krijgen van het stokkie. Wat een stuk verlenging al niet kan doen; een slank rapiertje, met genoeg demping voor een serieuze dril, maar toch goed te laden met ingooien, niks zwabberig, zodat er spatstrak onderhands en bovenhands ingegooid kan worden. Aanwinst!! 
Dag later was het weer compleet omgeslagen, dus een hernieuwde poging om een flinke visgerelateerde buiging in het rapiertje te krijgen. Waarvan akte.  Zelfs 2 X achter elkaar. Het was echter nog wel zo heet dat ik aangepaste kleding droeg (korte broek, nooit doen met vissen) en de koelte zoveel mogelijk opzocht, in de vorm van groene beschutting. Ergens in die groene beschutting heeft een reuzenberenklauw gestaan... oeps. Geen erg in gehad, gewoon mee in de zon geweest. Resultaat: een grote brandblaar (uiteindelijk formaat golfbal) op de linkerenkel. Heb ik nóg last van en zal altijd een lidteken blijven is me verteld.  

Was naar een in theorie makkelijk water gegaan. In die zin dat het er miegelt van de karper en je er met wat mazzel meerdere zou moeten kunnen vangen. Mij overigens nog niet gelukt, blijf altijd bij max 2 steken🤷🏻‍♂️. Ik weet, er zwemmen ook echte karpers, en dat zou de dril spannend kunnen maken met zo'n lichte stok, maar ze hebben hier de ruimte, dus het kan. Ook dat is overigens theorie. Een van de zijsloten is onlangs voorzien van rijen afgezaagde bomen, geen idee wat daar de reden van is. En daar lag natuurlijk het gros van de karpers. Omdat ze niet direct langs de kant staan, maar met wat water er omheen en max een meter boven water staan is een karper er wel omheen te sturen mocht 'ie zich er tussendoor willen vlechten. Kon er net bij door de lengte van de hengel. Maar toch, geen stek voor zo'n lichte stok. Eigenwijs toch wat voer gedropt. De aanbeet op de voerstek duurde geen minuut, en aanslaan was een reflex. Laat die karper nu precies doen waar ik al voor vreesde, proberen elke paal te ronden waar 'ie kon komen. Zonder resultaat eindelijk, alles deed wat het moest doen. Had ik zo'n grotere er aan gehad weet ik niet of het ook zo afgelopen was. Afijn: ook deze laatste vervanger heeft nu zijn vuurdoop gehad. Zal verder een winterhengel worden, vermoed ik. Heeft wel wat ruimte nodig.

Ik ga stoppen met het onderwerp hengels, realiseer me dat het er afgelopen jaar erg vaak over gegaan is, geeft wel een beetje het opgelopen trauma en de behoefte dat weg te poetsen aan. Ben weer compleet. En nu maar zoveel mogelijk er mee vissen... waarvan akte! 

Dat gezegd hebbend: ben ook stiekem aan het neuzen voor een set (3 hengels) 2,75 lbs hengels van 13 ft voor mijn toekomstige Franse kanalen avonturen. Volkomen onzinnig, heb meer dan genoeg statische stokken, maar van alle sets telkens maar 2 stuks... dus moet dan aanvullen voor 3 (wat daar kan en mag), met een "andere hengel"  en dat 'voelt' niet goed. Ik zei het al, volslagen onzin.  Doorgeslagen materiegeilheid? Zoiets. We laten het onderwerp vallen, boem en ik doe net alsof ik niet meer op zoek ben... laten we maar gaan vissen. 

Dat gaan vissen is het probleem niet, en wat vangen eigenlijk ook niet. In juni al 16 karpers, en doorgaans niet de beste maand, met nog 1 (zeer heet) weekend te gaan. Aanvankelijk met sterke fysieke beperking (twee x week bronchitis met 1 'normale' week ertussen) want het lijf werkte nog behoorlijk tegen. Gewoonlijk ben ik een liefhebber van ver de polders in, de enige garantie voor rust en je eigen ding kunnen doen. Ging nu even niet. Vissen met de auto vlakbij. Of het uitmaakte? Welnee, er zwemt overal karper. Maakte dat ik mijn pijlen wat richtte op een polder met een vlakbij de auto-zone en een blafeind stiefelen-zone. Toevallig ook een van de polders waar Andries het ook over heeft. Hier. Ik benader deze polder anders, dus voor mij geen boer maar boerin. De boerin ter plekke kent me al wat jaren, en  zolang ik 5 km per uur rijd op het erf om de kippen te omzeilen ben ik welkom, zelfs op zondag. En dat is bij die boer wel anders.

In deze polder zijn de laatste jaren diverse bescheiden uitzettingen gedaan, leidend tot een water waar altijd wel een vis te vangen is. En omdat het laatste perceel 'overdwars' ligt, is er vrijwel overal redelijk makkelijk bij te komen. Heb ik zin in dichtbij dan kan dat, moet ik zo nodig kansen spreiden kan dat eveneens. Ideale polder.

Er zwemt dus tegenwoordig karper, jonge karper. Toch weet ik zeker dat er al oudere vis moet zwemmen. Heb er zelfs al graskarpers gespot... Maar dat zeker weten is eerder een zeker weten, denk ik, een geloven; echt 100% heb ik er geen idee van. Het moet wel omdat er eigenlijk overal wel een bestand op zit, waar dan ook*, maar dat is meer een aanname dan een zekerheid. Mochten ze er zwemmen is het een kwestie van tijd voor je er een vangt en als dat te lang duurt zijn de kleintjes ook volwassen en weet je het nog/weer niet. Doet er ook niet toe, lekker vissen, in een totaal verlaten omgeving. Er komt geen hond. Merk dat ik dat een erg belangrijke randfactor vind, veel belangrijker dan het bestand qua te verwachten formaten. Verderop ligt een polder die nu ontdekt is; aanvankelijk alleen langs de openbare weg bij alle bruggen, vrijwel alle dagen auto's en altijd op dezelfde stekken... heel veel arbeidsmigranten. Die vissen gaan dat doorhebben, jongens, geloof mij nou maar. Maar inmiddels ook op stukken waar men echt wel wat meer zijn best moet doen. Voelt toch als stekkenpezen. Nu twee keer op rij anderen die zich niet lieten afschrikken door mijn opmerking dat ze geen toestemming van de boer in kwestie hebben. Wordt tijd dat ik mijn SNL-controlepas eens ga vernieuwen. 

Terug naar de stille polder: ik kom er al een jaar of wat maar heb nog steeds niet alle mogelijkheden benut, er zijn nog zones en sloten die mij niet bekend zijn. Wel ga ik telkens wat verder, zeg een paar 100 meter. En zo leer je heel langzaam een water kennen, wat de dieptes zijn, hoe de stroming doorgaans staat, hoe de betere winden staan, en dat weer in combi met stroming. En dat de vis vaste trekroutes heeft; wel die sloot in, maar niet die. Wel dat hoekje, de rest niet. We kunnen het ook alleen maar van boven bekijken, te weinig kennis van onder water zaken. 

Besluit weer eens 100 meter verder te lopen, het hoekje om. Zie daar wat visactiviteit, laat er wat voer achter. Er direct op vissen is geen usance. Dus ga ik altijd elders kijken, om te leren, of inspiratie op te doen, of simpelweg te voeren voor plan B. Dat laatste nu ook. Loop naar een stuk met tuinderijen. Daar is het wat dieper. En er zwemt altijd wel iets. Maak er 2 stekken, als back up voldoende. 

Dan terug naar de startstekken, valt wat tegen (wellicht later die dag?). Maar op de laatste stek reuring. Netjes de pen erachter en rustig naar het epicentrum toetrekken. Pen gaat staan, nee pen gaat niet staan. Zakt gelijk weg gelijk het dik een meter diep is (ipv 60 cm). Aanslaan niet moeilijk qua timing. Boemmmmm, vast. Karper? Ja beslist. Neemt een schot van 25/30 meter en doet dat daarna nog een keer of wat. Daarna is de felheid eruit, maar de wil is nog niet gebroken. Figure eight voor een lange periode. Pfff, zo'n dril waarvan je denkt; "en nu is het klaar". Net als bij graskarpers. En evenzo net als bij graskarpers duurt het dan nog zeker een aantal minuten. Ondertussen heb ik wel door iets bijzonders gehaakt te hebben, heb al een brede rug gezien. Vol schubben, dus geen spiegel. De zwaarste uitzetters zouden nu 15/17 pond kunnen zijn, en deze gaat daar DIK overheen. Eindelijk in het net, moeten we beiden even bijkomen. Snel de camera opgesteld en wat platen. Ben echt onder de indruk, daarbij, kon het even heel goed gebruiken. Door de lengte van 80 cm denk ik er vrij zeker van te zijn dat dit geen recente uitzet is, gewoon een original. Later in die week vangt Andries een eveneens 80 cm vis, van 17 pond. Die herken ik als Vandeput, van de startuitzet. Het kan dus wel, die lengte en verse uitzet... het laat mij wat ambivalent zijn. 

Ambivalent of niet, er liggen nog 2 stekjes verderop te wachten. Ook daar snel bal. De pen wiegelt wat en is snel weg, kan alleen maar aanslaan op een zich snel strekkende lijn. De gehaakte vis zwemt zo hard bij me vandaan dat ik twijfel heb of ie wel zuiver gehaakt zit... en weg, en weg. Pas in het laatste stadium van de dril zie ik dat ik niks te vrezen heb, netjes in de bek. Altijd het sein de hengeldruk wat op te voeren. Ook deze vis ligt op een x-moment in mijn net. Geen idee van de herkomst? Een oude Valkenswaarder of een goed vermomde Edko. Zeker de dril doet dat laatste vermoeden. En ook Niels Koetsier beaamt mijn Edko-idee erover, later die werk, als ik m digitaal om een oordeel vraag. Maar ik ben nog niet overtuigd. Dit soort ontmoetingen in het net kleuren mijn visserij. 

Tuinderijen zijn vismagneten, ben er nog niet achter waarom

Wie of wat ben jij? 

Over kleuren gesproken, heet van de naald een in alle opzichten bijzondere vangst in mijn oerpolder. Ook die van Andries trouwens, als oerpolder, het gros van zijn eerste blogs speelt zich hier af. Destijds een polder waar 20 pond de standaard was, inmiddels is dat voorbij. Er zwemt jonge vis zat, maar die groeit traag, trager dan op andere plekken met dezelfde uitzetjaren en kwekers. Niet erg, ze komen er wel uiteindelijk. 

Dus als je er eens wat anders vangt, dat overduidelijk Valkenswaard is, en zeker lijkt op de vissen die er 20/25 jaar geleden uitkwamen, dan weet je dat je - weer eens, heb dit hier inmiddels elk jaar een keer. En dat na 25 jaar aanwezigheid zonder mij bekende vangstmelding - weer een monument te pakken hebt. Maar goed, het ging over kleuren... deze vis had halverwege het lijf richting staart allerlei gele vlekjes, felgeel. Alsof er een kind met gele stift getracht had deze vis wat in te kleuren... was er dolblij mee. Een extra aansporing om hier de maand juli wat meer te zijn. Simpelweg omdat ik het zat ben maar telkens achter het net te vissen, achter de feiten aan te hollen. 

Wat was jij welkom! En we zijn 5 weken na de paai, maar het hom liep er nog uit. 

Dag na de vangst een app van Andries. Hij was naar een niet al te vaak bevist stuk afgereisd. Had er succes👌, maar verzuchtte ook: "en toch blijft het raar. Bijna geen vis gezien en toch behoorlijk wat meters gemaakt". Het is dat ik er een database over bijhoudt en voor de laatste 12 jaar over de 80 vissen kom (waar vast niet alles meer van leeft, maar waar ik als gezegd ook elk jaar wel een prehistorische verrassing heb, dus je weet nooit alles) anders denk je te vaak: lege polder... 

En over lege polders gesproken. Kreeg laatst als bestuurslid specifiek voor mij - al stond er Hans Moolenaar en andere wijsneuzen - zette gelijk de toon als ingezonden brief van een selectief geëngageerd lid, al jaren een vermoeienis... zonder kennis van zaken lekker aan de zijlijn loeien. Maar goed, je blijft aardig en in je rol als boven de materie staande bestuurder, doorgaans meent men het goed: zachte boodschap, harde landing. Hier niet, zuur en vilein dekken de lading aardig. Eerst een aaitje over je bol, dan een groot mes in je rug. En vooruit, nog maar een. Zo werd ik er van beticht de briefschrijver op het verkeerde been te hebben gezet toen hij dit vroege voorjaar zelf aangaf per sporadische mailvoering een specifieke polder te willen gaan bevissen. Vroeg niet om info, het was een dienstmedeling. Wist al precies hoeveel uur hij er wilde gaan maken en hoeveel karpers hij er wenste te vangen. Ik was van mijn kant zo aardig een van de door mij verzorgde uitzettingen daar met hem te delen (doorgaans doe ik dat niet. Het is vissen, en daarmee zelf uitzoeken. Van alle soorten vissers heb ik het meest een hekel aan de infovisser.) Plus dat ik aan gaf dat er een mooi bestand aan wilde schubs op zou moeten zitten. Reactie: met dank voor de (ongevraagde) info👋. Mijn ervaring; je hoort nooit meer wat. Paar maanden later toch een brief met de mededeling dat de briefschrijver niks heeft kunnen vangen. Mijn schuld, ik had hem lekker gemaakt... verpest voorjaar... En ook nog zijn laatste voorjaar... Daarnaast fulmineerde hij ook over het GHV-GH uitzetbeleid in zijn algemeenheid, nergens was nog fatsoenlijk karper te vangen, overal lege polders. Neem nou polder X. Ooit een paradijs, nu een verlaten steppe. (Ik heb daar met de beste man in begin van de 90er jaren gevist notabene). En toen wist ik het zeker, de man kan eenvoudigweg niet meer vissen, alle vangsten inmiddels desondanks ipv dankzij... Want de genoemde polder was een bekende met voldoende recente avonturen ter vergelijk. Andries ving er dit jaar in 4 sessies 4 mooie schubs, maar niet zomaar overdag in pensionadotijd, alles in het donker. Daarbij zijn er in drie jaren al aardige spiegeluitzettingen gedaan, en die zijn teruggevangen... durf het bestand op zijn minst robuust te noemen. Ik heb nagelaten te antwoorden, tegen zoveel domheid kan ik niet op. 

Komt vaak voor dat je denkt "waar zit die vis?". Te vaak. We weten nog maar weinig. Maar om dan te beweren dat de polders leeg zijn...? Mijn idee: als je als penvisser de gehele dag op 1 of 2 stekken bivakkeert versnel je het succes niet, zachtjes uitgedrukt. En als je dan na blanken de visdag later weer exact hetzelfde doet, kun je ze zomaar missen, en dat kan weken duren... ze kunnen zomaar elders zijn in de polders. Om wat voor reden dan ook: paai, vreten, veiligheid? De dagen dat er waar je ook keek op elke 5 meter wel een vis in de kant lag te happen liggen inderdaad ver achter ons. Maar zo gortig als de ons opgedrongen KRW-norm - 3 karpers per hectare; te weten 3 karpers op een stuk vaart van 10 breed en een kilometer lang, die vind je inderdaad nooit - is het bij lange na niet. Als je dan weet dat ik in NL in de polders toch nog toe 70 karpers heb, wat doet 'de ander' dan verkeerd? 

Ook zo'n lege polder... maar niet heus.
Maar ja, de hele dag op 1 stek vertoeven en ondanks een blank
dat de keren erna ook weer net zo doen zal zeker niet bijdragen aan succes.
Ze kunnen zomaar elders zijn in het voorjaarsperiode. 

"Zelden zo zitten stumperen"

Hèhè, ik heb er eentje, eindelijk, een heuse karper, het mag vandaag toch nog. Had even het gevoel dat ik niet meer kon vissen, het kwijt was. Appte nog naar Andries; "zelden zo zitten stumperen". Nee, dat ik vandaag niet in mijn flow zat was wel duidelijk. 

In twee uur tijd 2 lossers, een misslag met boeggolf, en een mooie troostprijs. Grotendeels het gevolg van hyperactief azende vis en teveel ondiepte. En dan is de pen niet direct je beste vriend. De eerste vis van dit serietje sloeg in het water bij wegspuiten na de aanslag een gat zo groot dat ik in het midden ervan heel even droogvallende slootbodem zag. En toen realiseerde ik me gelijk, dit was een grotere, een der laatsten uit eerdere jaren 90 uitzettingen in deze uitgestrekte polder. Zoals Andries ze ooit gedoopt heeft; een ertoedoe-vis. Ze zijn er dus toch nog. Daarmee ook dit tot een potentiële verrassingspolder makend. Dus als zoiets dan losschiet is het een meer dan gemiste kans. Losser 2 heb ik er langer aangehad, ik had het net al in de linkerhand, gevalletje vals gehaakt. Aanbeet 3 op deze plek liet me achter, een boeggolf nakijkend, kon slechts dromen over wat dat was. 

Na die troostprijs was de koek eigenlijk nog niet op, ik kreeg nog regelmatig tikken op de pen, maar mijn tijd was wel op. Het was een lange dag geweest, en de honger nam bezit van me. Voelde echter dat er nog vis lag. Bij opstaan bleek ook waar, vlak voor mijn voeten, azend op de gemorste delen die te dichtbij gevallen waren... Die waren direct weg...

En voor de slimmerikken onder ons, het waren allemaal azende vissen, geen langszwemmers langs de stek van en naar de paaistek, dan schiet je pen plotsklaps weg in plaats van tikkie hier, duwtje daar, beetje ronddraaien, minuscuul omhoog en langzaam verdwijnen. 

Troostprijs of niet, ik was (en ben) er blij mee

Oeps... er lagen er nog wel drie of vier... niet middenop, maar vlak beneden mijn voeten

Sowieso al bijzonder al deze actie zo snel na elkaar op de vierkante meter, alsof er iets verderop in de sloot kaartjes aan het verkopen is. "Ja, nu ben jij aan de beurt, lekker smikkelen, houd je niet in". Normaliter krijg je op dit soort stekken geen tweede kans, eerder uitzondering dan regel. En nu vier in 2 uur tijd. Heeft in hoge mate met de net afgeronde (?) paai te maken. Ik viste op een kruispunt van drie sloten en zeker een van die sloten is paaizone. Las laatst ergens dat vissen kunnen bepalen waar ze kunnen paaien (geschiktheid) aan de hand van waarneembare galstoffen. Weer wat geleerd. Verklaard ook waarom ze soms onmogelijke plekken uitzoeken. 

Andries had me eerder deze ochtend al digitaal op deze zone gewezen; op de paai in die sloot en het kruispunt als potentiele opvangstek. Het wilde namelijk dat Andries hier ook al gevist heeft deze ochtend. 

Dat kwam zo: doorgaans vragen wij elkaar naar onze komende visplannen van komende dagen, of wat ook voorkomt, we delen ze elkaar mee. Naast interesse voor de ander ook wel handig; zo loop je elkaar niet voor de voeten. Samen vissen kan ook, maar dat ontstaat én voelt anders. 

En dat onderling delen is maar goed ook, zo bleek onze gezamenlijke interesse voor hetzelfde 3-polderpunt op dezelfde ochtend. Van Andries weet ik (mag het hier zeggen, staat ergens in een van zijn blogs) dat 'ie het lastig vind om van plan te wisselen als dat om redenen van buiten zichzelf gebeurd. Dat voelt voor hem niet heel lekker. Het waarom niet relevant. Voor mij maakt dat minder uit. Dus maak ik doorgaans ruimte. Daarbij dwingt het me dan om buiten de comfortzone van het eigen plan te treden. Biedt kansen. Zo ook deze keer. Heb hem de eer gegund om het 3-polderpunt te bevissen. En met verve, 5 gevangen karpers plus 2 lossers in een verlengde ochtend. Dat smaakte naar meer. Daar wilde ik ook mijn deel van. Ik kon wél de hele dag doorvissen. Kwestie van aansluiten/opvolgen later die dag. Het gevraagde stekkenkaartje kwam per direct. En zo hebben we elkaar al eerder aan mooie vangsten geholpen, simpelweg door openheid en wat achterlaten van voer bij vertrek. Ik herinner me een grasser van dik 30 pond aan mijn kant en een topspiegel voor Andries aan zijn kant. Maar dat aansluitverhaal in de 3 polder-zone moet nog even wachten. Eerst terug naar mijn buiten de comfortzone-ochtend zonder aanvankelijke aansluitplannen. 

Dank je wel!

Graag gedaan!

Ik moest dus wat anders. Hmmm... niet heel lastig. Werkelijk overal is te vissen in deze prachtige lente. Probeer in zo'n situatie het uiterste uit de tijd te halen qua voeren en zinnig wachten tot ik verwacht dat er vis ligt te wachten. 

Heb dat onlangs nog op de Haagse penvisdag in Wateringse Veld gezien. 2 deelnemers op de fiets erbij. Slim! Maar dan moet je het voordeel wel benutten. Snel veel stekken maken en later op je gemak afvissen. Nee, deze heren niet, ze reden naar punt x. Startten daar met voeren en direct vissen. Na een uur door naar stek Y tm Z. Ze vingen dus niks... Gezien de hoeveelheid voer moet je dan namelijk wel strontmazzel hebben wil zich binnen dat uur een vis melden en jouw aasje vinden. Het kan, het blijft vissen, maar het is jezelf te kort doen. Voeren met de ingeschatte juiste hoeveelheid voer en inweektijd is dus cruciaal. 

Startte die ochtend in een polder met een overloop met aan twee kanten bestanden. Normaliter staat de overloop half open en ligt er bij de bovenloop van de overloop altijd karper, nu was door de droogte de schuif omhoog, was dus benieuwd of ze er nu ook waren. Daarna het achterland in om te voeren. Ook daar een zone met meerdere polders; de onderkant van een polder die ik aardig ken, en de bovenkant van een polder waar ik in 30 jaar slechts omheen gereden ben. Te slecht toegankelijk, en teveel interessants in de buurt. Nooit van gekomen, ondanks de interesse. Maar voor dit jaar staat ie op het lijstje. Belangrijk; liefst bevissen met stevige zuiden of zuidoosten winden, eigenlijk de minst voorkomenden. Dan letterlijk aan het einde van de wind. Vandaag staat er zo'n wind. 

Paar stekken in de bovenpolder, paar stekken in de onderpolder. Die op de bovenpolder schat ik laag in. Vandaag zondag en dan komen na de eerste hondenuitlaters al hele tritsen met wandelaars en fieters voorbij. En dan is het over met de vis daar, die trekt zich terug. Hoe mooier de ochtend, hoe eerder de drukte. De stekken in de onderpolder kan ik wat verder van het pad af maken. Dit in combi met die juiste wind geeft een goed gevoel, ik verwacht hier wat. Het bestand? Oude schubs, verwilderde vissen met ergens een edel gen. Grote grassers. Geen spiegels. 

Verder maar weer. Nu naar een polder die onderdeel van de 3-polderzone uitmaakt waar Andries vandaag actief is. Waaraan ook weer een andere 3-polderzone gekoppeld is. Dus inderdaad 6 systemen in elkaars omgeving, die allemaal interessant zijn. Daar ga ik kijken om de inweektijd te maximaliseren. En om te leren, alles in het kader van het leren. 

In de vaart van de eerste 3-polderzone maak ik twee makkelijke stekken. Op de meest troebele delen. Logisch toch? Desondanks zie ik het grondwier al weer in plukken op de bodem staan, zo helder is het wel. Vermoed dat er door de droogte minder water doorgepompt wordt. Ook de resttijd benut ik. Lekker een lang stuk gewandeld langs een vaart met vis, en een leuke oude boerderij waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Goed te zien waar de vis zit door de troebelte. En toch; niet 1 vis gespot, geen bellers, geen happers, geen vis in de lelies, hoog of laag, geen paaigedrag. Gewoon niks. Zo langzamerhand is het tijd geworden om te gaan vissen. Er zijn 2 uur verstreken inmiddels sinds start voeren. Mooi zat.  

Ze zijn er nog, die oude boerderijen...

... met een achtererf vol nostalgische bende

Terug naar het startpunt. Kan ik kort over zijn; geen vis. Voor de zoveelste keer. Besluit dan ook deze stekken voorlopig te laten vallen, althans voor deze hop on - hop off visserij. Heeft een wat meer gedegen aanpak nodig. 

Dan naar de polder met de schubs en grassers. Ondertussen heeft Andries al 5 aanbeten gehad en vier vissen gevangen, hij startte dan ook bij eerste licht. Samen vissen geeft plezier bij elke vangst, samen solo vissen eveneens want samen digitaal blij. In die zin is de telefoon en haar apps een (voor mij) zinvolle toevoeging aan de beleving. 

Zit er aanvankelijk wat verweesd bij, voor het eerst hier vissen, in elk geval in deze hoek. Maar al snel beet, de pen wordt op sleeptouw genomen naar links. Niet slaan, rustig wachten, niks doen. Paar minuten later dan toch dat iets wat er uitziet als een echte aanbeet. Beng! Hangen. Er is iets gehaakt, iets groters, zoekt zigzaggend zijn weg, van mij af, zet aan, en los.... kanonnen!!! Zo, ik voel mij even zwaar klote, exusé le mot. Hier zitten geen kleintjes, of het moet een sporadische aanwasschub zijn... Hmmm... zo'n dag (nog niet wetend wat er verder voor mij, positief en/of negatief, voor mij weggelegd is vandaag)? 

Oke, uithuilen en door dan maar: stek 2. Hier een herhaling van zetten, met dat verschil dat ik deze vis wél vang én het zo'n voornoemde grasser is. Dé reden van mijn interesse in deze polder ooit. Overigens groot, maar minder groot dan verwacht. De verhalen gaan over enkele hele grote vanaf 30 pond. Dan moeten er nog wat cm's en kilo's bij. Desondanks heel blij. Binnen de grenzen van deze speciale dag, dat wel, het verheft me nog steeds niet. Vandaag Moederdag en daarmee de eerste ooit zonder mijn lieve moeder. In eerdere tijden zat ik nu in DH aan thee en gebak.

En toch was ie bijna 24 pond, maar dat geef je hem niet

Na de vangst van de grasser richting de 3-polderzone. Ik bevis de eerste vaart. Stek 1 niks, stek 2 alsnog beet, ondanks de te grote helderheid mijns inziens. Ook dit is een stofwolken=actieve vis-vaart. Ondertussen is Andries bij nummer 5 aangeland. Het soort schub waar hij het hele eind voor gestiefeld heeft. En voor hem is het klaar, het is rond het middaguur en hem staat nog een dubbele Moederdag te wachten. Tel je zegeningen! 

Helaas is zijn voer op, dus niks nagevoerd voor mij. Ook niet gek met 6 stekken en 7 aanbeten (waarna altijd bijvoeren), dan gaat het hard. Nog even belangrijk te vermelden voor diegenen die naast willen vangen ook willen doorgronden; van de vijf karpers (plus de 2 lossers) komen er 4 uit systeem A, en maar 1 uit B, en mijn beurt moet nog komen. Zou dat hetzelfde te zien geven? In de vraag ligt het antwoord al besloten. 

De door mij uiteindelijk gevangen vis uit de vaart is bloedsterk, ik moet er zelfs achteraan, dus lijkt in prima conditie, maar op de kant is het een sterk vermagerd scharminkel, waarbij aan de rechterkant de kieuwplaat half verdwenen is, al bungelt die er nog wel aan. Die knip ik af. Deze wond komt nooit meer goed. Ik vraag mij af of deze vis de herfst haalt met deze wonden... zonde! En niet de eerste uit deze vaart, ook Andries had er laatst eentje. Qua beschubbing een ultraparel, maar voortaan de rest van zijn leven zwaar gelidtekend... met dank aan de maaiboot... de vis kan geen kant op. 

Zo'n dag dus. 

Sterk zat, dus nog geen vermoedens

Wel sterk vermagerd

Horrorscenario

Wat een parel!!

Maar voor het leven getekend

Daarna ga ik op mijn beurt de lange wandeltrip aan richting Andries' visgronden. Zo kan het natuurlijk ook bij samen dezelfde plannen. Eerst de een, daarna de ander. Voor mij is het bonus. En ik heb op deze zondag toch even niks beters te doen. 

Waar ik al eerder bang voor was blijkt realiteit. De wind is dermate aangetrokken dat de voor Andries productieve stekken voor mij met voer niet meer te bereiken zijn. Ik doe 1 poging en als het vlak voor en over mijn voeten landt weet ik genoeg. Begin daarom achteraan, en niet alleen dat, richt mijn voerpijlen op polder B, daar waar Andries maar 1 beet kreeg. En de in mijn ogen hotspot oversloeg, om welke reden dan ook, maar me er wel op attendeerde. Daar maak ik 3 extra stekken in polder B, waar ik achteraf niet aan toe kom. Plus dat ik de twee stekken waar ik wel bij kan in polder A ververs, en direct afvis. Niks meer blijkt na een goed uur, de karperkoek is hier vandaag op, ook niet heel gek. Dan naar de hotspot op deel B. Waar ik na 4 aanbeten en maar 1 gevangen karper, jaja hij is prachtig, twee uur later terugkijk op een ambivalente dag. 

Wanneer ik mijn vangsten deel met de penvismaten in groepsapp BHAM reageert Bas als volgt; "Klokje rond vissen Hans, blauwe luchten, stralend zonnetje, straks mooie zonsondergang, mooie vangsten. Ik denk dat jij wel een happy gast bent vandaag". Ik kom hem destijds niet direct positief bevestigen, maar ben er inmiddels wel uit, in elk geval een intense en bewogen dag. Ook wat waard! 

Het zou bij wet verboden moeten worden

De zin der dingen?

Van scratchingtimes naar Hard Times

Ben recentelijk aan twee nieuwe boeken begonnen. Een boek om te lezen, 100 jaar van Herbjørg Wassmo, en een 'boek' om te ondergaan, te leren, te verwerken, : uit de reeks boeken des levens het nu 63-ste deel. Heeft dit voorjaar een zwarte omslag, vroege lente of niet. 

De roman is zwaar, loodzwaar, onvervalste depressieve Scandinavische shit vol rampspoed en ellende, maar dat maakt weerbaar (zo lees ik), en zo overleef je, zo schijnt (?) Met eventueel wat levensgeluk aan het einde van de tunnel voor de mazzelaars. Het helpt me om dat andere boek, het niet te omzeilen levensboek te verwerken en te aanvaarden. Mijn persoonlijke rampspoed is momenteel dermate dat ik mij dagelijks de zin der dingen afvraag, moet verplicht mijn ervaringen en emoties verwerken of ten onder gaan, al doende. No way out.

Broken, bruised and sore

and anyway

Too fucked up to care any more  **

En nu wil jij terecht graag weten wat me getroffen heeft? In elk geval iets met een duvel die voortdurend op dezelfde hoop schijt. Nee sorry, zover ben ik nog niet, het zit nog te diep, is teveel omvattend, mijn innerlijk is chaos, opengerukt, een directe voltreffer. Met de wereld delen is nog niet mogelijk, mondjesmaat delen daar waar ik vertrouwd voel, maar dit hier typen en op www zetten is al een eerste stap. Schrijven is je uiten en daarmee ook verwerken. Je zult het er mee moeten doen, en ik ook helaas. Daar is overigens niks zieligs aan, wel sneu; soms komen er onverwacht zaken op je pad die je niet zag aankomen en daarmee des te harder, heftiger, binnenkomen. En niet alleen het gegeven op zich, maar vooral de manier waarop. Voel me als een foie gras gans. 

Ik hoor de duvel lachen: "we zullen het er bij hem eens extra inwrijven".
Drie DE-theelabeltjes waar ik echt niet op zat te wachten en nog vlak achter elkaar ook. 

Gelukkig heb ik een liefdevolle en warme vriendenkring om op terug te vallen, en daar maak ik noodgedwongen en dankbaar gebruik van. Niet alleen in het woord, maar ook in de daad, lekker samen vissen, zo de lichtpuntjes van mijn huidige leven vormend. Samen vissen ja, want met solo vissen bevind ik mij aan de waterkant in het stadium van "wat doe ik hier eigenlijk?" "Wat is uberhaupt de zin van deze bezigheid?" Zo het normaliter blijmakende of op zijn minst helende vissen tot een zinloze bezigheid degraderend. *

Maak je geen zorgen, de enige constante in het leven is verandering,
dus ergens zal het wel weer ten goede keren, en niet zo eindigen. 

Zo loop ik op een bijna zomerse namiddag weer eens met kar en... zeeltspullen naar een oude en vertrouwde stek, aan een net zo vertrouwd viswater. Gek gevoel, hóe vaak ik hier niet naar de skyline aan de overkant heb gekeken, vissend op zeelt en snoek, bij tientallen keren houdt dat niet op. En nóóit gekarperd, gek toch hè, terwijl er beste vissen inzitten en ik elke cm van het watersysteem ken. Ook nu trekt me dat niet. Maar weer eens zeelten, dát was een goed idee van Arend, zeker ook omdat we het weer meer dan mee zouden hebben. T-shirtweer op 3 april, vast weer een record. 

Arend appte, hij zou er eerder zijn dan afgesproken. Toen wist ik dat hij zou starten met vangen en dat ik alleen ook zou gaan vangen als de school doorzwom (50% kans, want ze kunnen zowel naar links of rechts doorzwemmen), en dat alleen maar als de school al groot zat was, en daarvoor leek het me toch te vroeg dit jaar. Als je eenmaal weet hoe het werkt met zeelt is er in het voorjaar eigenlijk geen kunst aan. Vinden is vangen. 

Het hing er nog even om of ik meekon, moest spullen bij elkaar harken die ik vorig jaar maar 1 keer ingezet had, en het jaar ervoor eveneens. Daarbij staat het vishok vol met dozen uit het huis van mijn ouders dat onlangs leeg opgeleverd is, en daarmee een last minder. Daar althans, want nu is mijn eigen huis een pakhuis. Al neemt dat gestaag af, ik verplicht mijzelf tot timemagagement voor zaken die te groot lijken, zo kun je na een week al 7 x half uur of meer verder zijn, en als er een start is, komt de rest vanzelf, niet lullen maar poetsen. 

Maar goed, ik zou mij toch door de in de weg staande bende heen moeten werken én de juiste spullen weten te vinden, wist na de uitnodiging niet of dat ging lukken ivm de korte termijn. Verzuip en verlies mij momenteel in mijn werk, er ligt voor 8 dagen per week als het moet, en gelukkig maar, zo blijft de dagelijks te tackelen zwaarte wat op afstand. 

En hier loop ik dan, zie Arend al staan. Staan, dan weet je het wel; beet! En ja hoor, hij heeft de eerste zeelt. Dat is een opsteker. Snel even elkaar begroeten, hij heeft, als verzocht, ook al voor mij aangevoerd, en de zooi installeren. Vis hier met roze wafters, de maden hebben afgedaan. Althans zo was het 5 jaar geleden toen ik hier voor het laatst was, me afwendend van het water omdat ik zielepijn had van de fysieke toestand van de zeelt, kapotte bekken met open wonden en vergroeiingen. Kon het niet meer aanzien, slagers! 

Als Arend al staat als ik kom aanlopen weet ik al hoe laat het is

Aan rustig zitten en even emotionele stoom afblazen kom ik niet toe want de volgende zeelt meldt zich, en de volgende, en zo door. En alles voor Arend, en alles op 1 hengel, de vis ligt op een paar vierkante meter, niet ongebruikelijk in deze tijd. Arend heeft een groot vissershart dus dwingt mij om de volgende beet te gaan verzilveren. En zo zit ik een paar minuten later ook te poseren met een meer dan lange zeelt. En nu ik mij overgegeven heb aan het run om run vissen vangen we samen ons fototoestel vol. Voor mij vijf, voor Arend 9, waarbij er 12 vissen op 1 hengel komen, en twee op drie anderen. De laatste, de zwartste zeelt die ik ooit gezien heb, en ook nog aan beide kanten blind, ik voel dat deze niet mee doet aan the gathering, op mijn stok het verst verwijderd van Arend's hotspot. 

Medemotivatie voor het toch tijdig op orde willen krijgen van de zeeltspullen zijn mijn eigen behoeftes en plannen in deze richting, en die van Brama Gigantica. Eens kijken wat we komende 3 maanden gerealiseerd krijgen. Maar deze proefsessie smaakte naar meer, lekker weer, prachtige vis en een wezenlijk gesprek, je zou voor minder... 

Diezelfde ochtend ook al wat lichtpuntjes gezien. Gevist met Aaron, 82 lentes jong alweer... We vissen samen minder dan we willen. Maximaal Murphy doorgaans zodra we een datum geprikt hebben... zijn leeftijd en de sores die daar uit voortkomen gooien vaak roet in het eten. Maar nu plooide alles toch samen. Weliswaar wind uit noordoost, niet de favoriete, we moesten er maar het beste van maken. Duurde dan ook even voor de vis op het voer zat. Aaron zat op de twee topstekken, expres natuurlijk, ik wil hem altijd laten vangen, niet lullig bedoeld, maar elke vis kan de laatste zijn. Maar op een giebel na sloeg hij alleen maar mis. Kom ik zo op terug. Ondertussen begon het bij mij te lopen, eigenlijk tot in de reservetijd: vier stuks, verwilderde vissen, slank als stokbroden, er zitten er dan ook voor het mooie teveel in, normaliter not my cup of tea, maar voor zo'n sessie als vandaag uitstekend. 

Waarom Aaron niks ving? Mijn theorie; hij zat links en rechts voor twee duikers, pijpen waar de godganse dag de vis in en uit zwemt. Doorgaans is het door uitholling door windstroming en bemaling iets dieper voor de monden van die pijpen, maar hier niet, hier staat amper water. En dan moet je aangepast vissen, zwaar op overdiepte, al is het dat eigenlijk niet, want loodjes en pen staan recht omhoog, maar tussen loodjes en aas zit een goeie meter. Zo kun je de pen buiten de aaszone leggen. In de praktijk: je aas vlak voor de pijp laten zakken, met de lengte van de hengel de dobber naar achter leggen. Bij aanbeet zie je de pen schuin naar je toe onder water verdwijnen. Aaron reageert na deze uitleg "ik leer elke dag nog bij", en dat voor een 82 jarige die al 60 jaar met de pen vist. In elk geval sluit ook hij de ochtend af met een mooie karper. Een foto hoeft niet; "daar heb ik er al genoeg van". Aaron viste vandaag met dezelfde 3 delige sportex carbon kevlar van Co Sielhorst als die van mij die gestolen is vorig jaar (de wond nog steeds open, ondanks waardige vervanging). Dezelfde is niet helemaal waar, voor hem was de standaard 1,5 lbs uitvoering voldoende die ook naar de winkeliers zoals Lahr in Utrecht ging. De mijne was een identiek afgebouwde maar zwaardere versie met verzaagde blanks van verschillend vermogen. Als ik achter Aaron zit tijdens de dril heb ik een deja vú, val 29 jaar terug in de tijd, naar 1996. Aan de kaas en broodlaan in Poeldijk (Caasenbroodlaan), waar Aaron destijds zijn hengel mocht inwijden. Lichtpuntje bínnen een lichtpuntje. 

Vandaag de dag

Dezelfde hengel, dezelfde visser, alleen 29 jaar eerder...

Met Leon is het altijd prettig vissen, een man van weinig overbodige woorden. Als hij het met drie afkan, zal hij er geen vier gebruiken. En ook wij gaan al heel lang terug, start 90-er jaren toen we Noord Frankrijk onveilig maakten, omgeving Pont-a-Mousson of de Franse kanaaltjes. Sinds een jaar of wat treffen we elkaar elk voorjaar wel een paar keer om te pennen, los van alle andere avonturen en contact. Lekker ontspannen in wat wijkwateren. Doorgaans zonder al teveel succes eigenlijk, weet eigenlijk niet goed waar dat aan ligt? Aan de bezochte wateren toch niet, HSV de Rijnstreek heeft het al wat jaren prima voor elkaar met uitzetten en met wat serieuze input zijn er leuke resultaten te realiseren, en dat is een understatement. Alleen nooit samen als we met de pen op pad gaan👻. Zo ook dit keer, we moeten echt tot in de reservetijd door om in elk geval hem iets te laten vangen. Maar Leon is zelfs met een verse uitzetter blij, dat typeert hem ook. 

Met Michael en Andries is het goed toeven, en eens in de zoveel tijd ontmoeten we elkaar, altijd qualitytime. Dit keer op Andries' uitnodiging in zijn woonplaats. 
Plaats van handeling de rand van de stad. Geen van sfeer uit zijn voegen barstende polder met grutto's en lentedansende koeien, maar verkeer en gebouwen. Maar dat er vis zwemt is zeker. En er zwemmen mooie tussen, restant van een uitzetting van 'Leo en Hennie'. Er gaan de nodige verhalen over. 

En een van die verhalen zien we zwemmen voor ons voeten, wat een monster. De ogen van Andries staan op steeltjes als hij mij de vis aanwijst, die zich niks van ons aantrekt, en zich prima laat bekijken, als een mooie meid in een kinky blaadje, van alle kanten. Die houdt je niet op je gewone penhengel, zwemt gewoon weg en door... Ik ervaar tegelijkertijd angst én wens! Uiteraard maken we gelijk stekken, sluiten we haar op tussen het voer (nadenkertje, dat doe ik vaker en het werkt regelmatig) in de hoop dat ze zin in wat te vreten heeft. De sessie beschrijven gaat me wat te ver, maar we hebben niet het resultaat waar we op hoopten, geen actieve vis op de stekken, pas in het allerlaatste kwartier succes voor zowel Michael als Andries. En ook hier weer reservetijd, had zomaar een eveneens dekkende mooie blogtitel kunnen zijn. Er staat 'we' in de vorige zin, waar het eigenlijk 'ze' moet zijn, want ik heb op 3 van de 6 stekken wel leven. Dat ik niks vang is een beetje pech, en een knieval richting het sociale element van samen vissen. Het staat ook voor samen optrekken, elkaar een beetje in de gaten houdend. Als de een opstaat voor de volgende stek zie je de ander ook reageren verderop, als gedrag komt het heel organisch over, zoals de golven van de zee. Nooit zo afgesproken, maar gaandeweg ontstaan. Ongeschreven regel. In die context sta ik op om mee te lopen waar ik solo vissend net zo lang was blijven zitten tot er een aanbeet zou volgen. Omdat vangen alleen niet het heiligst was gokte ik telkens op nog aanwezige vis in de volgende ronde; not! In die zin gemiste kansen, maar na het zien van de prachtige vissen van beide heren voelde dat niet zo; een zinvolle avond. 

* Vissen kent voor mij verschillende stadia van zinvolheid. 

- Reguliere fase: Als ik volkomen senang en in balans ben met prive en werk - doorgaans 95% van de tijd- (lees: met geld en de liefde) dan is vissen datgene dat ik het liefst doe als bezigheid buiten de primaire zaken, zoiets als de meest belangrijke bijzaak. De visdrang is dan doorgaans zo sterk dat het lijkt alsof het het enige is dat telt om te doen, mede omdat balans ook betekend dat er veel werk is, veel sociaal verkeer is. En daarmee minder vistijd dan gewenst. (Een contradictie in terminus?) Maar toch, de ideale situatie, want zo is elke sessie betekenisvol. Vanuit die riante positie zijn de meeste blogs ontstaan. 

- Zeldzame fase: Blijft er 5% over waarin balans ontbreekt, het hoort erbij, dan ga ik vissen om te helen. Aan de waterkant ontstress ik dan, laad ik op en groeit het weefsel weer aan elkaar. De hobby als heelmeester, die de zaak weer in balans trekt terug naar de gewenste reguliere fase. 

- Hoe minder hoe beter fase: Heeeeeel soms is er dan de onwerkelijke realiteit dat zelfs de helende ontstressende situatie hierboven niet werkt, de wond is te groot, moet door een specialist "afgehecht worden". Nogmaals: dan vraag ik mij aan de waterkant af; "WTF. Wat doe ik hier!?" Gelukkig maar een periode, lang of kort, het voordeel van wat ouder worden is dat je weet dat alles stroomt. De enige constante in het leven is verandering. Inmiddels gaat het weer wat meer uphill met deze jongen, ik dwing mijzelf, en zijn er zelfs jarenlang sluimerende voorjaarsbehoeften gerealiseerd in de vorm van prachtige grote brasems, jawel, meervoud. Zo'n trip die je alleen kunt maken als je toch voldoende goed in je vel zit. Het avontuur op zich een eigen blog waardig. Maar, gaan we niet doen... ik ga liever nu even alsnog vissen👋

** Niet van mezelf, maar geleend uit... jawel weer een boek, die van de grote kleine man uit B, met dank daarvoor. 

Na jaren van willen eindelijk ook weer eens kunnen, gaan én vangen! Absolute topvis!!

Achter de wolken schijnt de zon altijd te schijnen, zelfs als reflectie in het (vis)water.
Laat ik me daar maar aan vastklampen komende periode. 

Scratchingtimes

De oudere jongeren (oftewel mozes kriebel, jemig de pemig; met dank aan Koos😎) onder ons kunnen zich vast de schrijfsels van Rod Hutchinson wel herinneren. Rod was degene die bij mij de term scratchingtime(s) introduceerde; het van het oppervlak van de vele mogelijkheden moeizaam afschrapen van 1 of 2 kansen. Lees; lastige omstandigheden en zeer moeilijk te  vangen karper. Onze antiflow, zal ik maar zeggen.  

Soms dienen die times zich aan. En wat is dat dan, waardoor komt dat? Gaat dat dan buiten je om, overkomt het je, of stuur je dat zelf? Omdat voor alles een reden is, als je het maar wil zien of onderkennen is er ook voor alles een gevolg en daarmee kansen voor een oplossing, en onlangs werd ik weer met mijn neus op die feiten gedrukt, maar dat is voor aan het eind van dit schrijfsel. 

Deze winterperiode is anders dan alle anderen. Door de ziekenhuisopname, de complicaties en het uiteindelijke overlijden van mijn moeder loopt alles anders en gaat er goedbeschouwd een streep door alle plannen. Niet zozeer door de rouw an sich, dat dient zich onaangekondigd aan gedurende de dagen en daar moet je mee dealen, maar het proces van een heel leven moeten opdelen en deels weggeven (kringloop) of -gooien (stort) doet iets met je, los van de geïnvesteerde tijd daarvoor. Alle emotie die je voelt bij gevonden (ouder-)kinderzaken, je moet er tijd voor vrijmaken om het een plek te geven, te verwerken. Zelfs voor de juweeltjes. Zo kwam ik er achter dat mijn allereerste gekoesterde "man"visfoto (de zgn tropheeshot waar we zo van houden) toch niet de allereerste was. Er bleek al een eerdere te zijn. Sterker nog, die zat in een lijstje, stond op een plek waar ik nooit kwam... en riep allerlei vragen op, die ik nu niet meer kan stellen. Maar toch, het deed me wat mijzelf te zien als 10-jarige (?) hummel met vis. Sterker nog, toen drong het tot mij door dat ik die vakantie in de Flevopolder ook al een karpertje had gevangen, mijn állereerste, (maar het kan ook een kroesje zijn geweest.) In elk geval deed ik ook die vakantie niets anders dan vissen... er is sindsdien weinig veranderd. Het leven als eenakter. Wie lacht daar? 

Veel mag naar het hergebruik, en gelukkig maar...

... maar soms moet je keuzes maken, soms pijnlijke keuzes

Wetend dat ik in dit deel van DH (Segbroeklaan) hoogst waarschijnlijk nooit meer zal vissen,
tijdens het uitruimen even een symbolisch moment vrij gemaakt om hier af te sluiten, uiteraard zonder beet

Kleine foto, grote betekenis: mijn allereerste (man)visfoto evâh in 1972! 

Ik voel mij momenteel losgeslagen, kom niet in vismodus focus. Heel bijzonder want juist een beetje waterkanthangen werkt zeer helend. Maar blijkbaar zijn er omstandigheden die daar doorheen breken en je te pakken nemen. Ondanks dat vis ik toch regelmatig, maar het is meer om er even uit te zijn, en ik neem die tijd die er over is. Dat woord over doet het hem, want dat blijkt de crux. Over is, resttijd dus. Waar dat normaliter precies andersom is.  

Realiseer me gaandeweg dat ik in mij (eigenlijk onbewust) een continue gedachtenstroom heb lopen gekoppeld aan mijn feiten- en kennisbibliotheek (even gemakkelijk; het geheugen) die maakt dat ik op basis van mogelijkheden, tijd en weersomstandigheden kies voor wateren, doorgaans met succes. En daar primaire tijd voor inzet, op werken en relatie na, in plaats van resttijd. Daarmee het vissen, maar zeker ook vangen sturend. En dat daar nu een stroomonderbreking in zit. Il ne marche pas. Maar vanwege het grotendeels onbewuste - noem het intuïtie, of onderbuikgevoel, al is dat ook onbewust ingezette kennis, en daarmee minder toeval dan het lijkt - kan ik daar niet bij, het niet onderzoeken, om en om draaien, van alle kanten bekijken, goede keuzes maken. Ik ben mijzelf vreemd. Doe maar wat. En zo worden de scratchingtimes vanzelf geboren. 

Doe maar wat, al is het doen op zich ook al belangrijk

Het is meer om er even uit te zijn

Los daarvan speelt het weer altijd ergens wel een rol in beleving en resultaat. Start februari heb ik de heersende oostenwind genegeerd en ben lekker gaan vissen. Daarbij uitgebreid twee polders aandoend, maar het is een dooie boel, de vis wil vandaag niet. Heb sterk behoefte aan een vis van betekenis, dus maak een knieval voor makkelijk. Doorgaans geeft al te makkelijk niet voldoende voldoening, slechts een aantekening in de vangstenlijst vormend. Dus ik laat het zoveel mogelijk achterwege. Maar soms heb je een moetje. Dat moetje keert zelfs ten goede, zeer ten goede als blijkt dat dit keer een van de toppers mijn onthaakmatje aandoet. Die stond nog ergens op een lijstje, en dat voor de man die niet aan lijstjes doet. Ga als een blij man op huis aan. Even een lichtpuntje. 

Lichtpuntje met grote L

En zo beweeg ik mij van lichtpuntje naar lichtpuntje. Paar weken later opeens een mespunt lente. Dat in combi met een serieuze tip zorgt ervoor dat ik wel wat kilometers wil maken. Met een tussenstop op een gekende stek. Het is echter al zo warm dat de buisbewoners al in de aanpalende (veel te) ondiepe sloot liggen. En goed op het voer reageren, maar een echte aanbeet krijgen ho maar. 
Gelukkig speelt dat te ondiepe niet op de getipte stek. Al snel een prachtige wegzeiler. Niet te missen. Daarna eindelijk een dril die mij vertelt wat voor nieuw hengelvlees ik in de verse kuip heb, smaakt naar meer.  

Zomaar een mespuntje lente, en de dagpauwoog profiteert er gelijk van

Windstil en dubbele cijfers, mag het zo blijven? 

De wat langere trip méér dan waard. En een goede ervaring waar ik meer ga halen vanaf het najaar. 

Ik gaf het al aan hierboven: omdat voor alles een reden is, is er ook vrijwel altijd een oplossing. Het ging zo; deze winter diverse keren op de Goudse singels gevist, in een specifiek deel. Wetend dat de karper zich hier ophoudt. En elke keer brasems. Andries heeft er ook gevist, maar op andere momenten. Hij vangt zijn deel aan karper, ruimschoots zelfs. Voor wat hij de laatste keer noemt (deze winter) nodig ik mezelf uit, en gaan we gezamenlijk het donker in. Stekken ad random om en om. Resultaat, hij weer 3 karpers. Ik weer brasems. Samen zelfde aas, zelfde stekken als eerdere sessies. Hmmm, wat doe ik fout? Hij vertelt mij zijn theorie over dit waterdeel en de voor succes benodigde winteromstandigheden. Ik kan wel beweren dat het vergezocht is, maar voorlopig staat het 7-0, dus dat laat ik wijselijk na. Zie het als voornoemde kans wat te leren. Avond later (zelfde weersomstandigheden, mind you. Ja welke dan? Kijk, dat onthullen is niet aan mij, ik copycat hier slechts zonder het helemaal te begrijpen) weer terug. Althans in theorie, was echt te moe... in elk geval om te vissen, want wel gevoerd. Weer een dag later zaterdag, dan kan er meer, de accu wat opgeladen. Resultaat, weer de obligate brasem, maar ook drie karpers! Dat dat dan verse uitzetters van november vorig jaar zijn mag de pret niet drukken. Gebrek aan geluk (hetgeen net iets anders aanvoelt dan pech)? 

Brughangen, het zal nooit geheel mijn ding worden, maar het kan reuze effectief zijn.