Luxeproblemen 02

Terug naar het zeelten

(Als je hier begint - de meesten lezen van 'achter' naar 'voor' omdat het zo wordt aangeboden in een blog - dit deel vormt 1 geheel met Luxeproblemen 01, voor het juiste begrip). 

Er waren al wat vissen op de mat beland, de zeelt reageerde goed op het vroeg inzetten van het voorjaar. Elk jaar weer leuk, veel beet krijgen, soms vliegen de aanbeten je om je oren, hoe vaak ik geen dubbelrun heb gehad?

Kale boel nog begin april

Concentratie bij het uitvaren, precies op het randje graag

Nu al mooi vol

De drie hierboven getoonde boeken heb ik afgelopen periode maart-april gelezen en ondanks dat het voor de tweede of derde keer was, kwamen er toch weer nieuwe zaken uit. Hoe ervaren je ook denkt dat je bent, er valt altijd weer wat nieuws te leren. Met name Jim Gibbinson weet maar al te vaak de spijker op de kop te meppen. Als je goed weet te filteren staan zijn teksten vol met eye-openers. Maar dat kan alleen maar als je zelf al in hetzelfde proces zit om uit te vogelen hoe specifieke zaken in elkaar steken. En het artikel Master Tench Float Fisher van Keith Sanders heeft me zeker weer een betere penvisser gemaakt, in theorie dan toch.
Wat in Engeland een fenomeen is sinds de jaren 80, is de al maar toenemende zwaarte van de vissen, en dan met name de vrouwtjes. Met dezelfde lengtes als bij ons wegen vissen zomaar een derde of de helft meer dan bij ons. En dat staat los van het gebruik van hun Imperial pounds. Er zijn vele redenen voor aan te voeren, maar niet een daarvan is sluitend. Temeer niet daar al die zaken ook voor het continent opgaan, maar waar dat groeiverschijnsel zich veel minder voordoet.

In het weekend van midden april wist ik dat e.e.a. taai zou gaan worden, er werden serieus koude nachten verwacht en die kwamen ook. Het is dat er afspraken stonden met Arend, want alleen was ik thuis gebleven. Daarom was het schrapen voor een visje, maar ik was nog spekkoper met drie aanbeten. Arend had zelf niks - behalve weer eens een karper, hoe doet ie dat toch? Die heeft in vier jaar vissen op zeelt in het voorjaar meer karpers als bijvangst dan ik in ruim 20 jaar -  maar hij wist er op een van mijn hengels nog een te vangen, de grootste nota bene, net toen ik na een heel weekend strak achter de stokken zitten heel even naar de auto moest. Het was en is 'm gegund. Wij delen wel meer aanbeten, en dat bevalt me heel erg goed. Je investeert toch samen in zo'n trip. Beter dan "ikke, ikke ikke, en jij mag toekijken". Ondanks de karige vangst vond ik de trip meer dan geslaagd, we hadden onder de slechtst mogelijke omstandigheden toch maar wat mooie vissen gevangen.

De eerste nacht solo, om de stek te kunnen zekeren, maar het was geen enkel risico geweest met die kou, nobody there

Koud!

Nacht twee niet anders

Daar komt weer zo'n hagelbui, of wordt het dit keer weer eens natte sneeuw?

Na 26 uur vissen. Lang genoeg om er blij mee te zijn.

Arend is kanjerkampioen.

Naarmate het voorjaar verstrijkt passeren we ook de grens van nog kaal naar al lekker groen. Vind ik de mooiste tijd, alles in bloei, vrolijk fluitende vogels, fleur en kleur. De vis wordt veel beter (stabieler) vangbaar en elke keer vangen we mooie exemplaren. Maakt niet zoveel uit welk water (de stek wel!). En wederom is The Method met een waftertje veruit favoriet. Was is er toch gebeurd met de madenvoorkeur? Moet wel zeggen dat ik steeds minder maden 'breng'. Zal het dan toch ook aan het massaal aanbieden gelegen hebben? Er is 1 water waar ik dan kan uitvogelen, helaas niet in de buurt en iets om je een heel zeeltseizoen in vast te bijten, en zover ben ik nog niet, heb er ook geen tijd voor, vraagt om een andere benadering. De huidige visserij is wat meer van het korte sessies maken rondom werk en andere zaken van het leven.

Toch 3000 gram

En allemaal een ander, eigen, karakter

En weer twee in één netje

Soms moet je opportuun zijn, en gebruik maken van je kennis. Als je ontdekt dat ze er weer zijn, direct gaan. In drie uur tijd 7 aanbeten.

Goed te zien is het verschil tussen een 'gewone' en een grote zeelt. De grote is de vis van de foto hierboven. Zo'n seizoensparel.

Laatste sessie met Arend bevat weer een moraal. Het gaat hier over te hoge hengeldruk op een water of op een bepaalde stek (de zgn holdings swims) en de gevolgen daarvan voor zeelten. Jim Gibbinson gaf het al aan in een van de bovengenoemde zeeltboeken (Big Tench). Ik zal hem citeren; "A downside is that the poor tench get absolutely hammered because, unlike carp, they don't move away from angling pressure". Het gevolg laat zich raden als er teveel gevist wordt op plekken waar de zeelten zich verzamelen. Ze worden keer op keer gevangen en als daar dan een keer "verkeerden" (hoe zeg je dat netjes? Ik bedoel natuurlijk wat anders, vul zelf maar in) tussen zitten en/of het wier groeit zodanig dat de gehaakte zeelten met geweld uit dat wier gesleurd moeten worden - zeelten zwemmen zich niet vrij zoals karpers - dan is het leed niet te overzien voor de bekken van de vissen. Waarvan akte.
In deze sessie had ik zes vissen waarvan vier met een ernstig beschadigde bek, waar zeker vergroeiingen van komen. Eeuwig zonde! Kijk maar mee.

Toevallig was Arend diezelfde ochtend al heel vroeg al aan het water, woont er vlakbij, en arriveerde eigenlijk nét voor een karpervisser met plannen voor dezelfde stek, hem daarmee aftroevend. Ik was er nog niet, heb het even uit tweede hand. Er ontpopte zich een klein gesprek waarbij Arend aangaf in de nabije toekomst de stek te gaan harken (vrijmaken van wier) zodat we de zeelten zonder problemen (lees; lossen door uitscheurende haken) konden blijven vangen. De karpervisser reageerde verontwaardigd; "daarmee ga je de (mijn?) karperstek verpesten!". Of dat echt zo is, is nog maar zeer de vraag, maar een eventuele discussie die we hier niet gaan voeren omdat 'ie arbitrair is. Ik ken de desbetreffende karpervisser vrij aardig, en laat ik voorop stellen dat hij op geen enkele manier verantwoordelijk is voor die verrotte zeeltbekken. Een consciëntieus visser. Daarbij kwam hij op voor zijn eigen belang, karpers willen vangen, zijn goed recht, maar zijn reactie spreekt toch ook wel weer boekdelen... We denken allemaal eerst aan onszelf. Wij net zo goed, met ons gehark. Ons motto is nu "beter een kale(re) 'karperstek' dan een verwoeste zeeltbek". 

Enter the Monster. De constructeur is al gevonden. (Geintje hè!!! Pffff...)

Deze dame kwam er ook uit tijdens bovengenoemde sessie, en was godzijdank (nog) ongeschonden! En met zo'n lengte al een geslaagd zeeltseizoen. Nu op zoek naar gewichter dames, waarbij de tijd tijdelijk in ons voordeel is.

Luxeproblemen 01

Afgelopen maand, april, is doorgaans een lastige maand, ik heb er al eens eerder over geschreven. Alles kan tegelijk, en als het 'tegen' zit komt het ook tegelijk. Normaliter ben ik al in spagaat tussen het obligate brasem- en zeeltvissen, en dit jaar is daar ook nog eens penvissen op stads- en polderkarper bijgekomen. Eigenlijk niet te doen, heb het gevoel gehad alles maar half te hebben geprobeerd, mede omdat zowel bij de brasems als de karpers resultaten uitbleven. Hetgeen ik spijtig vind. Kijk, dat actieve statisch zeeltvissen kan ik dromen, dus daar is op de juiste plek geen kunst aan, geeft wel heel veel lol, vissen pur sang. Dus ik versmaad het geenszins, elke sessie een feestje. Het moet wel heel gek lopen wil je niet regelmatig je netje vol kunnen vangen. Omdat mijn streven is elke maand een blog te produceren, maar ik inmiddels op het dubbele qua tijd zit, mede omdat er zoveel te melden is zal ik de blog in tweeën knippen. Less of a read. 

(Te) koud

(Te) warm

Grote brasems vangen wilde niet lukken. Had mijn zinnen gezet op een nieuwe plas, al in een eerder blog aangegeven, er zit namelijk ook megasnoek. Tijdens een probeersessie gebeurde er echter helemaal niks ("geen piep") en dat was dermate demotiverend dat ik niet ben teruggeweest. Volgend jaar dan maar. Op het bekende grote brasemwater dat elk jaar 'een beurt krijgt' piste ik naast de pot, bij mijn weten ving vrijwel iedereen wel iets, maar ik had na drie sessies nog geen aanbeet, laat staan vis in het net. En toen de brasem ook nog eens veel te vroeg in de paai ging vond ik het welletjes, verder maar weer. Leverde wel een van de mooiste zonsondergangen van het jaar op, ook wat waard. 

Volgend jaar beter, hebben we wellicht ook weer eens warmere zuidwesten winden...

Oud water, met overeenkomstige brasems

Dit kan wat worden, je herkent de omstandigheden

Zie je wel!

Geen brasems voor de lens, dan maar andere (on)gedierte

Bijna het pennen vergeten, wilde ook niet lukken na een aanvankelijk vliegende start in februari en maart. Opeens kwam de klad er in, samen met de kou. Of beter, telkens als ik kon was het die ochtend koud en bleef de vis stil liggen. Doorzetten tot in de middag was dan een goed idee geweest maar i.v.m. met werk of andere afspraken nooit een optie. En als bekende van Murphy, op de dagen die goed begonnen kon ik niet vissen. Een paar keer moest ik via social media ervaren dat anderen op die dagen wel vingen daar waar ik nog langs diezelfde dooie sloot had gezeten... Te koud of te warm. Al hoewel te warm kan nauwelijks in het voorjaar.

Tot die dag in mei dat ondanks winterse buien uit noordelijke richting alles toch los ging, graskarpers notabene, ze hadden klaarblijkelijk lang genoeg gewacht en er moest toch ééns gevreten worden... Ik was en ben er blij mee. Doorgaans vang ik er eentje per sessie, dus nu een tweede was een bonus. Realiseerde me gelijk dat het al weer 5 jaar geleden is dat ik hier een grasser van boven de 25 pond heb gevangen. Weet zeker dat er nog een paar zitten, maar zie ze maar eens te selecteren tussen de laatste uitzettingen kleinere vissen.

Geen beet gehad, Aaron, jammer

En Johan, jij ook al niet

Het voorjaar lonkt

Toch nog gecamoufleerd, voor deze ene keer dan

Nieuw penvisstoeltje, van C-TEC. Mooi compact opvouwbaar, laagste zit als mogelijk, licht in gewicht, goeie prijs. Aanrader.

Dat is één...

... dan een hagelbui...

... en daarna nummer 2

Door omstandigheden moest ik in Limboland zijn, en ik wist van tevoren dat ik maar weinig tijd zou hebben om even te vissen, en ook nog eens midden op de dag. Wat is er dan mooier dan eventjes ver weg van alles -je hóórt de stilte ter plekke - een loodje van 20 gram op de stroom over het grind te laten rollen? Het er alleen al weer even mogen zijn was al voldoende, en ik werd ook nog verrast met wat mooie vis. 

En niet alleen het loodje rolt daar van je weg, ook alle stress en aanverwanten spoelen uit je, zo prettig is dit vissen, bijzonder Waltoniaans. Kan er nooit mee ophouden, moet mezelf, de minuten rekkend wegslaan, terug de auto in, elke keer weer. Volgens mij worden de mensen in deze regio aanzienlijk ouder dan in de rest van het land. Happy go lucky.

Jammer dat hier gaan vissen elke keer zo'n exercitie is vanuit de Randstad, misschien moet ik er maar eens een paar dagen naar toe, zoals ook John (Riegman) doet met zijn ega. Ik mag Arjan Snoeij wel dankbaar zijn, die heeft me ooit ingewijd in de geheimen van dit stromende riviertje. Hengel, schepnet, brokje kaas en schuivend lood. That's it. 

Ving deze langs de hoge wand achter me, de rivier rustig stromend in het oppervlak, diep water. Maar vol met obstakels onder water bleek achteraf... vangen bleek geen sinecure. De stekken hier zijn na elke winter compleet anders.

Daar moet het juiste voer worden toegepast

Met 1 cm meer dan een ooit eerder gevangen exemplaar kan ik weer een PR aanscherpen