Walkabouts Visavonturen: oktober 2019

Ergens op een zaterdag in september ga ik met mijn lief wat cultureels doen, want daarvoor heb je een relatie, liefde is een werkwoord. En dat doe ik met plezier. Werken ook, trouwens. Wij houden van ouwe meuk; huizen, interieur - antiek, bric a brac, brocante, curiosa, vintage, kortom de nodige rommel - én kunst vanaf 1800 ( van daarvoor is het me allemaal te christelijk). Een van de steden waar dat leuk samenkomt is Dordrecht. Via via had ik gehoord dat er een tentoonstelling was over vis (Beet!) in de kunst en dat leek me wel wat om even te bekijken. En met een museumjaarkaart ben je er zo in en uit. Die tentoonstelling viel verder meer dan behoorlijk tegen, opvallend veel karper op het menu in de middeleeuwen, maar er inpandig naar toe lopend moesten we door een paar zalen met vaste collectie, en wat bleek, dit museum heeft een grote verzameling Haagse School, prachtig bij elkaar in een paar wellicht speciaal daarvoor gemaakte zalen (museum van 1842 en de Haagse School niet heel veel later). En daarvan was ik me niet bewust, wist dat niet, terwijl ik een groot liefhebber van die Haagse School ben. Mauve, broers Maris, Breitner, Roelofs, Mesdag, Israëls, Gabriël. Inderdaad, straatnamen in de Schilderwijk hier om de hoek. Zal er niet teveel over uitweiden, maar het gaat grotendeels over zeegezichten, rivier- of polderlandschappen, al dan niet met koeien en/of imposante wolkenpartijen, alles met een grove toets geschilderd. Mannen uit de stad die de natuur introkken. Heb er dan ook met verbazing doorheen gelopen. Zoveel moois op één plek. Ben vergeten er een foto van te maken voor deze blog. Wel heb ik een kaart gekocht, zoals bij elk museumbezoek, en schrijf ik achterop wat en hoe. Het is echt jammer dat ik het niet eerder wist, want ook mijn vader was een groot liefhebber, iets met een appel, dan had ik hem nog een keer kunnen verrassen in zijn nadagen.

Die namiddag ga ik als gepland vissen, vlak voor het slechte weer uit, met de bedoeling een nacht te blijven. Al bij aankomst valt me het spannende licht op, en de gelijkenis ter plekke met Haagse School taferelen. Moet er ondanks de naderende buien toch eerst wat foto's van maken, expressiedrift, in een poging iets of iemand te imiteren. Heerlijk om er te zijn, geen mens in de buurt, de dichtstbijzijnde boerderij op 500 meter op meer. Stilte! Lonelyness is the human condition.

Kan zomaar ook aan Het Gein zijn

Turneriaans mooi

Het noodweer komt onvermijdelijk, en dat wist ik. Gelukkig duurt het niet lang, maar ik voel me wel even nederig, een mens is helemaal niets (en ondanks dat lukt het ons toch onze planeet in een paar honderd jaar te verzieken). Ik zuig de sfeer in me op. Genieten.
Die nacht drie lopers, om de paar uur eentje. Van die typische polderschubs, lang, slank en vooral sterk. Na al dat spiegelkarpergeweld van dit jaar (80% van de vangsten) was ik even toe aan wat 'ordinaire' Hollandse schubs. Qua techniek en tactiek niks bijzonders; twee hengels met bollen, ieder aan een kant, lijn slap, en wachten. Ik gooi de hengels niet al te dicht in de kant, heb het idee dat de vis in het najaar wat meer het midden van de vaart opzoekt.

Daar komt het

De wind steekt op

En klabammmmm

Zoals er hier honderden zwemmen

Ook de ochtend is volledig Haagse School

Anonieme karpers

Zo'n nachtje smaakt naar meer, dus probeer ik een paar keer achter elkaar te gaan. Elke keer met maximale sfeer. Temeer daar de herfst gaat intreden en ik vermoed dat de vis hier dan verdwijnt, om te overwinteren op plekken waar geen visser meer bij kan. Simpelweg omdat je er niet mag vissen, afgedwongen door natuurbeheerders of waterschappen.
Arend vergezelt me de laatste keer, en die keer blank ik. Hetgeen mijn theorie over de richting van de trekrichting bevestigd😎. Mooi moment om weer naar wat anders te gaan kijken, er ligt nog zoveel te wachten zolang je jezelf maar niet verplicht alleen beren te willen vangen. We hebben nog voor jaren ideeën.

De wind stond zijn kant op, en ja, ik heb genoeg voor twee

Laatste blik in de vroege ochtend. We komen terug!

Als de boeren gaan verdwijnen, verdwijnen de vissers ook, mark my words, dan gaat hier in het rijke Nederland alles naar nog rijkere natuurorganisaties (op zich een goede zaak), en dan is er voor ons geen plek meer in die landschappen. Mag je er alleen nog maar wandelen, áls dat al mag... Mogen wij als vissers met zijn allen aan de rand van de stad bij elkaar geveegd in één suffe vijver vissen. Niet in de stad, want ook dat zal ons verboden gaan worden. Onder druk van de klimaatdiscussie gaan we met zijn allen vergroenen (hetgeen ik toejuich), en krijgen daarmee de 'aaibaren' het steeds meer voor het zeggen. Wij als vissende dierenbeulen zullen als het kind met het badwater weggegooid gaan worden. Dit is mijn trieste visie op de toekomst. Als bestuurder van een van de grootste hengelsportverenigingen vóél het je veranderend sentiment op beleidsniveau. En de club(s) die vandaag de dag direct uit onze portemonnaie betaald worden, zou(den) zich hiermee primair bezig moeten houden; het antivissers-sentiment als grootste gevaar, in plaats van zich nu heel Machiavelliaans (verdeel en heers) te gedragen naar de partijen die hen betalen over bijvoorbeeld een non-discussie voor wat betreft het al dan niet voldoende inbrengen van viswater. Afdeling navelstaren.

Het gaat me aan mijn hart, voel me verweven met het polderlandschap en verbonden met de mensen die er wonen, zou me als boer (als het gaat om de romantische gedachte van de arbeid) prima kunnen redden. Niet lullen, maar poetsen. En dat voor een Haagse stadsjongen? Niets is minder waar; van moeders kant kom ik direct uit de vette klei van de Bommelerwaard en van vaders kant uit Friesland, dus dat stadsschilletje is flinterdun. Heb wel eens letterlijk lopen janken ergens in maart een jaar of wat geleden toen ik weer 'naar buiten mocht', de polder in met de penhengel. En ook dat was Haagse School, als afgeleide van de heren van de Verlichting weer een eeuw eerder, die wilden ook weg uit de stad, terug naar de natuur. Zit er toch niks anders op iets te kopen wat ons dat gevoel geeft, en waar de tijd nog wel even stil blijft staan, voor zo nu en dan een frisse teug met plattelandslucht.