Op een kleine koude periode met wat ijsvorming ergens in januari na kunnen we eigenlijk opnieuw niet spreken van een winter, althans zoals we die ons idealiter voorstellen; sneeuw en ijs gedurende een flinke periode ergens tussen 1 december en 1 maart. Stelt toch niks meer voor, deze winters. Of ik het erg vind? Geenszins, het vangen is eigenlijk beter dan in de zomer, voorspelbaarder. Afijn, dat is inmiddels nieuwe wijn in oude vaten; al een keer of wat aangehaald in eerdere blogs. Gegeven is wel dat de weersomstandigheden veelvuldig onderwerp van blog"gesprek" zijn, zeker in de winter staat of valt het resultaat ermee. De sessies zijn er meer op afgestemd dan in warmere perioden. Hoef hier niet te vermelden dat relatief warmere zuidwestenwinden favoriet zijn toch? Doorgaans vergezelt van lagere druk en een regenfront. En laten we die nou veelvuldig hebben gehad. En omdat elk voordeel se nadeel heb betekend veel gunstig visweer ook veel regen en daarmee veel voortdurend bemaalde polders, wat het voor mijn favoriete visserij (met de pen) minder makkelijk maakt. Gelukkig heb ik daar vistechnisch een afdoende antwoord op gevonden.
1 januari ben ik al aan de waterkant te vinden, niet te ingewikkeld, ergens in de namiddag. En op een plek met behoorlijke vangstgarantie, ook niet zo moeilijk met dat zachte weer, relatief hoge temperaturen en stevige wind, vandaag in elk geval weer dubbele cijfers. Zodra de vis dan actief is en je op de juiste plek bent is het mogelijk binnen het uur een paar vissen te haken (sterker nog; in de winter heb ik vaker vangsten van 3 tot 5 vissen in een dagsessie van een paar uur dan in de warmere maanden). Zo ook vandaag. Ben in deze periode een groot fan van methodfeeders, van die hele grote, flink gevuld met wat plakkerig smakelijks. Dat smakelijks 'maak' ik zelf. Heel simpel een matchvissen-pellet van 2 mm (in mijn geval Mainline Cell, gewoon omdat ze veel lijken op datgene waar ik ooit mee startte toen ik deze methodiek weer oppakte paar jaar terug, en vertrouwen wint nou eenmaal) in een bakje juíst onder water zetten, en niks afgieten zoals gesuggereerd in artikelen of video's, wel een paar uur de tijd geven volledig in te trekken. Dus bij voorkeur een dag eerder dan de vissessie. Doe je er te weinig vocht in plakken ze niet, merk je vanzelf. Alles trekt in die pellet als het goed is. Je hebt dus de vrije hand waarmee je die pellets 'vult' aan actractor via de vloeistof. In mijn geval maggi, melasse en allerhande liquids (zolang het waat wateroplosbaar is), eigenlijk wat voorhanden is, krill, hennepolie, GLM, boterzuur, multimino oid, in combi met water. Dat mixen en toevoegen doe je op gevoel. Niet te ingewikkeld. En zowel maggi als melasse werken ook nog eens licht conserverend, mocht je wat overhouden. Wel zo handig. Zelf doe ik er ook nog een drup conserveer bij, die pellets zijn me toch te duur om zomaar te laten beschimmelen.
Terug naar het vissen. Ook deze eerste dag van het verse jaar weer een opvallend warme en winderige dag, ik weet haast zeker dat er wat vis in het net komt. Hetgeen klopt, al na een half uur de eerste en 20 minuten later weer. Beiden op dezelfde hengel. Zo simpel. Ik ben dan ook van zo snel mogelijk de hengel weer opnieuw voorzien van voer en teruggooien, en daarna pas wat met de gevangen vis doen. De aasmomenten zijn kort. Geen monsters dit keer, maar wat dondert dat? We zijn van de nul af, en ook nog eens op een prettige manier.
 |
| Het jaar is pas een paar uur oud |
 |
| I'm a sucker for beauty |
Dit komende jaar geen rare verhuizingen of verbouwingen voor mij, met een stabiel inschatbare werkdruk: ergo, ik kan zeker twee maal per week ergens neerstrijken om tijdelijk opperst geluk trachten te bereiken.
Deze eerste komende januariweek sowieso mezelf vrijgemaakt van (werk)verplichtingen om elke dag ergens te kunnen gaan vissen, waarvan akte. En zoals qua leeftijd 60 het nieuwe 40 is, is de huidige gemiddelde winter de gemiddelde herfst, vang dan ook 8 karpers die eerste week. Op 5 verschillende wateren, geen toeval toch? En zowel vlak onder mijn neus met de pen, als iets op afstand met zo'n feeder. Het is maar waar ik zin in heb. Al is dat laatste niet helemaal waar, ik werk wel een lijstje af, met een plan, alles in dienst van het willen weten.
 |
| Met de feeder... |
 |
| ... en de pen |
 |
| En vooruit, nog een met de feeder... |
 |
| ... maar dan voor het evenwicht ook nog een met de pen |
Dan volgen wat weken van niet vissen, zowel sneeuw en ijs als de gezondheid zijn tijdelijk spekbreker, maar vanaf start februari gaat het weer los. Het vissen én het vangen. Het kan niet op, half februari zelfs al in de dubbele cijfers, zowel vissen als temperaturen.
Een en ander staat er wel gemakkelijk, alsof het weinig inspanning kost, maar ik voel toch de behoefte te nuanceren. Veel van de plekken waar nu leuk vis gevangen wordt zijn het resultaat van jaren niet of weinig vangen, zoeken, deduceren, afstrepen, verder zoeken, zo'n water steeds kleiner maken, tot... Bingo. En als het dan bingo is moet je je ook nog eens beheersen niet direct de volgende mogelijkheid weer te gaan, want je vist 's winters zo'n stek snel stuk. Wellicht niet de lopende winter, maar het jaar erop zijn ze toch verdwenen als de druk te hoog was (tenzij het de enige schuilplek is zoals maar één duiker in een sloot). Ik probeer dan ook zoveel mogelijk water af te wisselen, juist om het op lange termijn lopend te houden. In tegenstelling tot projectvissers, die (vaak zo snel mogelijk, kunnen ze weer door) maar op 1 of 2 wateren per periode vissen. Kan zeer succesvol zijn, maar niet mijn ding. Afwisseling is het credo. Zorgt er ook voor dat je eigenlijk in alle omstandigheden wel een plek hebt waar het te doen is op dat moment.
Eigenlijk elke sessie weer een mini-avontuur, met verhalen die ik mooi zou kunnen delen; kromme hengel, gierende slip, nat net, dito mat, lege voeremmer, volle camera, tevreden gevoel. Ik noem maar wat, ad random. Toch momenteel niet de aanvechting dat allemaal te willen beschrijven, het zal allemaal wel, in die zin een beetje blogmoe.
Wel een zijdelingse ervaring die mij eeuwig zal bijblijven. Daar gaan we; een van de visgronden waar ik 's winters veel heen tuf bevindt zich onder de rook van onze hoofdstad. Destijds vanuit DH goed te doen, en gelukkig vanuit Gouda ook nog steeds, leuker zelfs, want landelijker en route. Ook in die buurt ligt onze grootste luchthaven. Die luchthaven wordt dmv bejaging zoveel mogelijk actief ontdaan van ganzen, die zijn een gevaar voor dalende en stijgende vliegtuigen. En met 6 start- en landingsbanen is dat een enorm gebied om te beheersen. Dat beheersen gebeurt door jagers die bijna dagelijks daarvoor op pad moeten gaan. Onlangs botste ik op een heel bijzondere manier op zo'n jager. Ik zat te vissen op een plek waar normaliter niemand bij kan en mag komen. Voor de volledigheid, zelf vis ik er met toestemming. Kost me altijd heel veel moeite er te komen, een bovengemiddelde wandeling met teveel zooi zodra het stroomt. Vraag me elke keer weer af of ik wel normaal ben...? Een keer ouwe Aaron meegenomen, dacht dat die ter plekke letterlijk bezweek, was niet zo'n goed idee... Toch het iedere keer meer dan waard, simpelweg omdat ik er ongestoord en niet bespied mijn ding kan doen, die behoefte is wezenlijk. De jager in kwestie weet ook niet beter dan dat het gebied mensvrij is, voor hem wel essentieel, dan kan hij vrij schieten. Als wij elkaar, ieder aan een kant van het water tussen het riet, op hetzelfde moment in het oog krijgen schrikken we allebei... hij loopt om, en zodra we van beiden weten hoe de vork in de steel zit qua aanwezigheid ontstaat er een leuk gesprek, zeker een klik. Er gaat zelfs een mooie karper op de foto, 4 opnames, allemaal direct goed. Dat ervaar ik doorgaans anders bij maten, over de hele linie minstens enige tot (zeer) veel sturing nodig, de vis netjes in het midden blijkt toch erg lastig, laat staan de rest... en vreemden hoeven het al helemaal niet voor te stellen. Afijn, ik vis verder, de jager doet zijn ronde, het volgende uur hoor ik 'm "achterin" nog een paar keer schieten. Alles mis, zo hoor ik later, het is eigenlijk net als vissen, veel nieten, soms een ja. Dat weet ik omdat de beste kerel nog even komt buurten voor hij weer vertrekt. We geven elkaar het signalement van onze auto's en waar ze staan. Voor beiden dan simpel, zo kun je de ander in het gebied verwachten. Ik zie hem weglopen, geweer geknikt losjes op de schouder en de hond er vlak naast. Het heeft iets oers. Zal zelf nooit daadwerkelijk jagen, het staat me tegen zelf een dier te doden - schijnheilig eigenlijk, want ik eet nog steeds wel vlees - maar onze hobby zit er gevoelsmatig heel dicht tegenaan. Dat jachtgevoel is een van de driften die van mij een visser maakt. Het gesprek en het wederzijds respect zingt die week nog wel een keer of wat in mijn hoofd.
 |
| Niemandsland, waar ik me telkens een paar uur Remy mag noemen |
 |
| Gelijk een goede foto van een prachtvis, zeldzaam. Beiden. |
Weekend later weer naar dezelfde plek, de polders in de buurt allemaal onbevisbaar vanwege de stroming, alle gemalen op standje 10. Ik zet mijn auto altijd op dezelfde plek bij een boer. Mijn hengel (dit keer met de pen, wil een andere kant op, had vorig weekend te weinig vis, wil dus weten waar ze zijn, ga op zoek naar visconcentraties via kleine visstekken op diverse plekken, ipv statisch met de feeders) optuigend komt de jager aanrijden, herken de auto direct. "Nee, ik ga niet het gebied in, zo heb jij de ruimte". Als antwoord op zijn vraag of ik hetzelfde zou gaan doen als vorige week. Ook dit keer een makkelijk ontstaand geanimeerd gesprek waarin plotsklaps de vraag er tussendoor of ik een geschoten gans wil? Die vraag zag ik niet aankomen, ben zelden perplex, maar nu toch even een paar seconden... voor ik het weet gaat de achterklep open en krijg ik een nog warme gans in mijn hand gedrukt, zo aan zijn lange nek. Ik kan je vertellen, een heel confronterende ervaring. En nee, ik hoef er geen twee, eentje is meer dan genoeg. Als ik het beest tussen mijn vispullen in mijn auto leg voel ik me zeer ambivalent, dat kan ik je vertellen.
 |
| Daar lig je dan... |
De gans moet een paar dagen in de koelkast besterven, neemt zo een hele plank in en ook elke keer bij openen van die koelkast mij met de neus op de feiten drukkend; ik moet er wat mee. Heb even de aanvechting alles zo weg te kieperen, net alsof het beest niet bestaan heeft, maar dat is me een te laffe oplossing. Zal de confrontatie met mezelf aan moeten gaan. Lang leve Youtube. Daar doe ik de kennis op om me mentaal voor te bereiden op wat ik niet anders dan de slacht van het beest kan omschrijven. Neem er ruim de tijd voor en na een half uur heb ik beide borstfiles, inclusief de haasjes (hè, het was toch een gans😬?), en poten uitgesneden. Ben trots op mezelf. Het vlees gaat de diepvries in. Al met al een louterende ervaring, die van mij een nóg bewustere vleeseter gemaakt heeft (al bestaat dat voor het grootste deel al alleen uit gevogelte), een beetje zoals de Noordamerikaanse indianen. Eigenlijk gek achteraf, koop al sinds jaar en dag verse vis op de markt die ik zelf schoonmaak en verwerk, nog nooit een ambivalente gedachte bij gehad 🤷🏼♂️.
Er is zoveel dat we niet weten...
 |
| Niet alleen de grutto veel te vroeg, ook de wilgenkatjes gaan al open... |
 |
| We hebben het over half februari |
