vrijdag 20 januari 2023

Partir, c'est mourir un peu...

Na zo'n titel kan er slechts een heftige verklaring volgen. Omdat dit blog 150 is zou je kunnen veronderstellen dat dit de laatste gaat worden, in het kader van "het is mooi geweest zo". Dat is geenszins het geval. Still alive and kicking. 
Ook voor het zeer recente verscheiden van mijn schoonmoeder zou het een mooie inkopper hebben kunnen zijn, maar daarvoor moet je de titel eigenlijk omdraaien (ik zal je helpen: mourir, c'est partir beaucoup). Dus dat ook niet. Al grijpt wel alles in elkaar, ook hier. Alsof zaken zo moeten lopen, iets met karma (?).
Nee, ik ga vertrekken uit het Haagse. Heb er al eens terloops iets over geblogt, maar dat is al wat jaar terug. 

De reden gaat niemand die niet nu al weet waarom wat aan, het waar echter is voedsel voor deze blog; op de scheiding van Groene Hart en Krimpenerwaard, precies in het midden van de vele door mij zo geliefde polders, 360 graden in het rond. En laten dat nou net de (GHV)polders zijn waar ik al jaren vis uitzet, ik kom zo in een heerlijk gespreid bedje. De stad heet Gouda, inmiddels een karperstad van allure in wording, met vele visgronden op loop en fietsafstand. Dat weet ik omdat ik er al wat jaren kom, niet alleen voor uitzetten, maar zeker ook voor het terugvangen. Je begrijpt, we gaan het uitzetbudget daar nog wat opkrikken. Een van de maten woont zelf op minder dan gooiafstand, letterlijk. Heb al een bakkie thee bij hem gedronken 's middags na de sleuteloverdracht. 

Het staat er allemaal positief, en zo voelt het ook wel, past bij mij; (uiteindelijk) de schouders eronder en je een weg banen door het oerwoud van obstakels, van zowel praktisch als emotionele aard. Ik laat namelijk naast partner, familie en vrienden ook de stad achter waar ik elke watercentimeter van ken. En een grote bijdrage geleverd heb aan het bevisbaar houden ervan, letterlijk maar ook vele jaren figuurlijk. En niet dat ik er niet meer kom (zowel lief als werk blijven daar, de vervoersbeweging zal dezelfde blijven, maar nu andersom), maar het zal toch anders zijn. En zeker in de vangsten terug te merken. Toch voelt het goed, wil al 30 jaar die kolerestad uit, best wel haat-liefde, met de balans steeds meer de verkeerde kant op. Zeker als je hier in de binnenstand woont zoals de afgelopen jaren. En niet dat dat in Gouda zo anders zal zijn, dat verwacht ik niet. Maar uit ervaring weet ik dat het hier allemaal wat minder grimmig is, meer licht en meer lucht, en dat heeft zijn weerslag op de bewoners. En wie wil dat nou niet, 5 minuten van de uitvalswegen met de auto, 7 min lopen van het historisch centrum, 10 minuten fietsen van de weilanden, echt overal om me heen. Ik teken ervoor. Sterker nog, dat heb ik ook gedaan. 


Het nieuwe vis- annex werk- en woonpaleis

Zo'n "Je kan er zo in..." verhaal. Ja, als je kleurenblind bent... Op de foto is het niet te zien, maar 5 weken werk zit er zomaar in. En daarna is het... lente!
 
Balkon op het westen en het hoogste punt in de omgeving garanderen de hele zomer spectaculaire zonsondergangen. Alleen al hierom was verhuizen een pro. 

De dichtstbijzijnde boezemstek is 460 passen van mijn voordeur. En mocht ik nu anderen, de bekende ritselaars, ook op ideeën brengen; wij (het penviscollectief bestaande uit Andries, Michael en moi) noemen dit niet zonder reden de brasembrug😝

Van vissen zal niet veel gaan komen volgende periode, heb toch wel het een en ander te klussen, dus als gebaar naar mezelf en de verwelkomende nieuwe stad direct na overhandigen van de sleutels al symbolisch een klein rondje gemaakt. Resultaat een brasem overigens, die vocht als een karper👌

Gelukkig was op 1 januari de maand al afgedekt

Het jaar is in elk geval schubbig begonnen!