Eruit gevist

In mijn familie is vissen een raar ding, mijn vader viste destijds niet, mijn broer(tje) niet, neven ook niet. Om over moeder, zusje of nichten maar helemaal niet te spreken... Wat dat aangaat is de behoefte aan natuurbeleving en vissen voor mij synoniem, het zijn allemaal stadsmensen. Het vissersgen komt echter niet zomaar uit de hoge hoed vallen, mijn moeder had een tweelingbroer en díé viste ook. En ook van jongs af aan. Had dezelfde gekte als ik. Als jochie in de Vliet bij Rijswijk, nog voor de oorlog. Moest zijn oudere zus mee als oppas. Die had dan de pest in, want zij wilde liever met haar vriendinnen flaneren. Heeft ze me onlangs nog verteld, 96 jaar jong. Die oom was op volwassen leeftijd de kanjerkampioen van zijn vereniging in de Bommelerwaard. Viste op brasem vanuit een roeiboot in de Waal. Heb met mijn vader nog zijn visboot mogen schilderen, ik slechts het roer, mijn vader in dezelfde tijd de rest van de boot. Was dan ook nog maar twee turven hoog. Letterlijk blaren op mijn vingers. Samen met die oom heb ik 1 keer gevist, denk 1980, in een vijver naast zijn huis waar alleen het bestuur mocht vissen, plus genodigden. Dat werd voor onze clubkampioen wel een zeperd, ik viste hem er falikant uit. Had ± 20 zeelten, en wat mooie kroezen en kleine karpertjes. Mijn oom moest het met een of twee zeeltjes doen. Vond hij toen niet leuk! Had me niet serieus genoeg genomen. Ik viste toen al een Superbream van Eric Bansberg (collectors item), een Abu 33, en een schuifsysteem met een arleseybomb, met een maiskorrel, op wat afstand. Ben er in 2017 nog eens gaan kijken, gewoon voor het nostalgisch gevoel. Op de fiets samen met Helen, toen ik haar mijn roots wilde tonen.  En jawel, op dezelfde stek zaten weer twee vissers. En ook zij vingen kleine karpertjes. 

 

Het waren geen reuzen destijds in 1980, maar wat dondert dat?

Exact dezelfde plek als mijn oom Piet en ik destijds, en nog steeds kleine karpertjes

 

Mijn Neerlands Hoop is echter Jelle, zoon van mijn zusje. Sinds dat ie kan lopen is het een natuurmens, ondanks zijn stadse schil. En hij heeft ook altijd van vissen gehouden. 10 jaar geleden nam ik 'm al mee. Eerst giebeltjes in het Westland vangen met een 3 meter stokje. Later naar de Segbroeklaan, het park in Den Haag waar ik het zelf ook geleerd heb, brasems vangen ging hem prima af. Hij ging zelfs solo vissen. Dan weet je het, dat is er één. Door omstandigheden die verder voor de blog niet geschikt zijn waren Jelle en ik elkaar in de loop der tijd als vismaat wat uit het oog verloren, er staat 'wat' maar de waarheid is geheel. Niet dat we elkaar niet zagen, maar er was een hoop ruis. In 2020 is Jelle ziek geworden, heel ziek. En het is een wonder dat hij er nog is. Een kwestie van letterlijk uren. "Sappig" voor de blog om daarover te verhalen, maar dat ga ik niet doen. Hier eindigt dat onderdeel. Ik zal zijn privacy hierin respecteren. In zijn strijd met overleven zomer en najaar 2020 had ik me voorgenomen hem weer op het visserspad te zetten. Had nog een Ambidex 2400 liggen (uit 1978 al), die ik zelf als verjaardagscadeau gekregen had van mijn ouders. Die zou naar Jelle gaan. Een waardige nieuwe start. Heb er een mooie lange nieuwe 390 cm penhengel bij gekocht, plus wat dobbers en wat klein materiaal. Dat heeft ie voor zijn 21ste verjaardag gekregen, weer genezen en wel. 

 

Daarom staat Jelle zo op het voorjaarsnummer van de GHV, dik 10 jaar na dato van maken, omdat ik blij ben dat hij er nog is.

Zijn eerste brasem destijds

En zijn grootste

En toen moesten we vissen... Ergens op een onverwacht gure dag begin april dit jaar. Niet te lang, het energielevel was nog zeker niet optimaal. Uiteraard op een water met vanggarantie. Ik had er die winter nog niet geblankt. Not! Nooit doen, geen garantie geven, het blijft vissen. Al met al geen stoot gehad, maar de kop was er af. En we hadden lol gehad! En nu ga ik een beetje opscheppen; Jelle is ultraslim, kwam cum laude van het gymnasium (beste of een na beste van de school), en tijdens zijn middelbareschool-periode zat hij al op de pre-universiteit. Leert met twee vingers in zijn neus. Wil rechter worden, en ik ga er vanuit dat dit 'm gaat lukken ook. Na die gure visdag in april moest Jelle blokken, en daarom konden we niet vissen. Eerst discipline, dan vrijheid. Knap hoor, had ik dat destijds maar kunnen opbrengen. Weet nu nog precies welke karper mij destijds de overgang van 4 naar 5 HAVO kostte... maar of 'ie dat waard was? Ondertussen leven we juli, heeft Jelle zijn jaar afgerond en konden we eindelijk weer eens los. Moesten we maar weer naar een vanggarantie-water... Niet te vroeg 's ochtends, het is natuurlijk nog steeds een post-puber. We zouden doorvissen zolang hij het met zijn energielevel kon opbrengen. Dat ging achteraf meer dan prima. En gelukkig maar, want de visactiviteit begin pas 's middags.

Sterker nog, ik heb geen beet gehad en Jelle heeft zijn eerste twee karpers ever gevangen. Na het aanslaan van de eerste vroeg hij nog "Wat moet ik nou doen?" toen de vis door de slip van hem af zwom. Maar pienter als hij is had hij dat kunstje een uur later bij de tweede al door en hoefde ik de vis alleen maar voor hem te scheppen. Hij stond te drillen als een volleerde karpervisser. En ik, ik was, in tegenstelling tot mij oom destijds, trots. Trots om er uit gevist te worden. 

 

In april zat het nog niet mee, ondanks het geconcentreerde vissen

Ik draaide me om, om even een verplicht telefoontje te plegen en BAM, hij had al aangeslagen

 

Da's 1!! Dat pakt niemand je meer af.

Drillen als een echte pro, ging als vanzelf

Deze was weer even groter, zijn PB daarmee wat scherper stellend:-). Zal wel niet lang duren.

Aan alles kon ik opmerken dat Jelle onder de indruk was, en terecht, een bijzonder mooi exemplaar.

 

Na afloop zijn we nog wat potscherven en pijpenkoppen gaan zoeken in het weiland bij de dijk. De recent opgehoogd grond kwam aan de zijkant van een baggering vandaan en bevatte allerlei interessante vintage. Vond 'ie ook reuze interessant. Wat dat betreft was geoloog of geschiedkundige ook een prima keuze geweest. Tevreden gingen we naar huis, ik met weer wat mooie potscherven, hij met potscherven, pijpenkoppen én de twee voornoemde gevangen karpers. 

 

Met recht handwerk:-), resultaat van 5 minuten speuren

 

Twee dagen later is er een dijkdoorbraak in het Groene Hart in het nieuws. Een van de dijken van een hooggelegen vaartje bij Tempel/ Reeuwijk heeft het begeven en het water in die vaart is zo de lager gelegen polder ingestroomd. Het Waterschap ontkent alle betrokkenheid van kreeften, ondanks dat die een gatenkaas van de dijken en alle andere oevers in de polders maken. In mijn ogen dezelfde domme ontkenning als de aalscholverproblematiek bij vogelaars. Jelle echter heeft de oplossing, hij appt mij zijn visie; "Schijnt dat er een aantal potscherven verdwenen zijn, cruciaal voor de dijken". Daar wou ik het maar bij laten. Maar goed dat het pas twee dagen later was, anders zouden we toch wel wat geschrokken zijn. 

 

"Weggespoeld"

Half juli de tweede vaccinatie betekende per 1 juli de mogelijkheid om zonder restricties naar het buitenland te kunnen. Man, wat was ik daar aan toe! En Arend ook, dus we hadden een gezamenlijk plan gesmeed. In de eerste complete week van juli gelijk maar. Frankrijk, daar waar we vorig jaar zomer gestopt waren? Of Duitsland, wat al zo lang op de gezamenlijke verlanglijst stond. En waar recentelijk een wel heel aanlokkelijke mogelijkheid in de vorm van een mooi meer aan toegevoegd was, en al wist ik het al jááren, soms heb je dat extra zetje nodig. Niet dat we daar nu al wilden uitpakken, dat moest wachten tot eind van het jaar, als het richting winter zou gaan. We konden er alvast wel even langstuffen, want we kwamen er met een klein omwegje min of meer langs, sfeertje snuiven. Het werd dus Duitsland, ergens halverwege de week.

 

Direct wegwezen nu voor alles weer op slot gaat

Fahren, fahren, fahren auf der Autobahn.

Eerst ergens sfeertje snuiven. Alvast voor het diepe najaar.

Los van de vele wegopbrekingen, maar dat weet je, dat is Duitsland, kwamen we mooi op tijd aan om alvast even te kijken naar de rivier van onze voorkeur en alvast voor te voeren. Op een breed stuk, waar het met de verwachtte stroming heel erg meeviel. Deze eerste nacht nog niet vissen, er viel nog wel het een en ander uit te zoeken qua vissen én er moest nog wat papierwerk geregeld worden. Dus alle tijd om rustig even te eten en dan te tukken. Al snel regen.... die eigenlijk niet ophield die nacht en ook 's ochtends gewoon aanhield. Dat hadden we niet afgesproken, het zou zomers blijven! Die volgende ochtend vroeg op om de Fischereishein, het papierwerk, te gaan regelen in het plaatselijke gemeentetehuis. Je moet weten dat ik al vanaf 2007 veel in Duitsland gevist heb, en via via was ik er destijds achter gekomen hoe aan een Schein ohne Prüfung te komen. Destijds gewoon per post naar het gemeentehuis van mijn keus, ergens in Duitsland; geld in een envelop, pasfoto erbij, kopie van het rijbewijs en binnen 10 dagen retour. Zonder zo'n Schein geen dagkaarten of lidmaatschap van een vereniging. Dat liep zo gesmeerd dat ik een aantal jaar voor een aantal andere Duitslandgangers de boel zo geregeld heb. En dan komt er een mooie tip (die van hierboven) terug als dank. De eerste jaren een jaarlijkse verlenging, maar toen het toch serieus leek te worden tussen mij en Duitsland een 5-jaren kaart, die ook weer verlengd kon worden. Tot ik 'm een jaar of wat heb laten verlopen... Twee jaar terug wilde Arend dolgraag naar Duitsland en begon ik aan de voorbereidingen, te beginnen met het verlengen mijn eigen Schein. Dus contact gezocht met het gemeentehuis waar ik die zaken destijds regelde. Mis, dat kon niet meer per post, je moest nu ter plekke je snufferd laten zien... en dan is zomaar een gemeente ergens in Duitsland best ver... Dat werd 'm dus niet. Goede raad was duur. Er zat niks anders op dan tijdens deze trip maar als allereerste de Scheins te regelen, en vandaar ook dat we deze trip gedwongen waren om op een doordeweekse dag te starten, want zo'n gemeentehuis is net als bij ons in het weekend dicht. 

 

Lekker breed hier, en de stroming prima te doen.

 

Boy... hadden wij even buiten de Beierse waard gerekend... alles was hier nog in strenge lockdown. In het gemeentehuis, dat qua formaat prima in een middelgrote stad zou passen, ik schat 150 meter lang en vier etages hoog, bleek maar 2 man personeel te zijn, de rest zat allemaal thuis. En de mevrouw die ons via een noodloket aan de begane grond te woord stond in de stromende regen had echt geen tijd voor zoiets, zonder afspraak zou het niet lukken allemaal. Wel had ze voor haar hele verhaal 20 minuten nodig, terwijl ze voor de Scheins in 2 x 5 minuten klaar had kunnen zijn... En dat was dan nog in theorie, ze had helemaal geen paperassen in huis om een Schein uit te schrijven, we moesten maar naar een echte stad. Daar sta je dan in de regen 's ochtends om 08.00 uur... toen voorvoelde ik al dat we zo'n Schein wel op ons buik zouden kunnen gaan schrijven, de keerzijde van punktlichkeit. De dame had en passant ook verteld dat de rivier waar wij wilden gaan vissen niet met alleen de staatskaart te bevissen was, in dit geval moest je ook weer lid van een verein worden... maar die geven vaak dagkaarten uit, hooguit dus een extra kostenpost, het zou dus sowieso een extra trip richting viswinkel moeten worden. Mijn ervaring is dat alle grote vaarwateren als rivieren en kanalen vrij bevist mogen worden zolang je maar een Schein hebt, dus dit was even een extra tegenvaller. Wat te doen? Ze had ook geen tijd om te bellen naar een collega oid... we moesten het zelf maar uitzoeken. En omdat het toch nog te erg regende om bivak op te maken aan de waterkant zijn we maar naar een grote stad gaan rijden, in de hoop daar een andere situatie aan te treffen. Dat had je gedacht, het was hier minstens zo erg, er stond zelfs een knappe wachtrij buiten, vol met zenuwachtige mensen. Dan maar even een versnapering eten. Maar we kwamen de winkel niet eens in om wat te bestellen, geweigerd vanwege het niet dragen van een medisch mondkapje... Lekker voorbereid jongens... Verderop lukte het wel, daar gingen we op het terras buiten zitten en waren er geen problemen, de juffrouw kwam naar ons toe. Ondertussen gebeld met het stadhuis en via een receptioniste een speciaal telefoonnummer gekregen, speciaal voor de Schein. Dat echter constant in gesprek was, wilden er zoveel mensen vissen? En ja, na vele pogingen was Arend er plots door. En nee, we konden niet meer langskomen, men ging vanmiddag dicht, inmiddels 12.00 uur, want alle gemeentehuizen zijn vrijdag vanaf 13.00 al gesloten. Sterker nog, pas na een afspraak wilde men ons helpen, of we de tijd hadden, dat zou nog vijf weken nodig hebben? Mijn voorgevoel kwam uit, en ik had nog meer voorgevoel, ken de Duitsers inmiddels wel. Maar zal het nu nog niet verklappen. 

 

Net zo geopend als het gemeentehuis?

Tijd voor een bezoekje aan de plaatselijke viswinkel dan maar. Om te proberen. Wel weer even rijden. Na veel zoeken uiteindelijk toch gevonden... en uiteindelijk alsnog veel groter en ruimer geoutilleerd dan gedacht. Alles ademde karpervissen. Twee alleraardigste dames op leeftijd achter de toonbank. Arend het probleem uitgelegd; "door Corona alle gemeentehuizen gesloten en daarom niet mogelijk voor een buitenlander om momenteel aan een Schein te komen, etc". Tja, dat was reuze sneu voor ons, maar er konden zonder Schein echt geen vergunningen of zelfs maar dagkaarten verstrekt worden. We hadden vette pech. En dat we er een flink aantal uur voor gereden hadden vanuit Holland en nu goed beschouwd weer retour moesten maakte geen enkele indruk. Nein Nein Nein. Zoek het maar uit... In zo'n geval denk ik; "het ligt niet aan ons, we zijn van goede wil, en als er ook maar de kleinste mogelijkheid is dan proberen we die". Maar tegen zoveel onwil konden we niet op. Je begrijpt, het zou 'strategisch vissen' worden de komende dagen en we moesten maar zien hoe het zou aflopen. Ook mijn tweede voorgevoel klopte dus. 

Bij de rivier aangekomen was het inmiddels eindelijk droog. Even na het middaguur. Verstandig om niet direct al pontificaal uit te pakken met een kampement. Dat moest nog maar even wachten tot wat later die dag. De overschietende tijd hebben we benut om zoveel mogelijk meters rivier te gaan bekijken. Waarbij er zeker nuttige info te voorschijn kwam. Wel viel me op dat op deze wat smallere stukken de rivier als een jekko stroomde. Hoefde je onder de 200 gram lood niet te proberen. Op een van die stukken zouden we het dan morgen gaan proberen. Voor deze nacht terug naar het brede stuk. Daar stroomde het ook harder, maar zeker nog niet te hard. Kamp opgemaakt en aas te water. Het grote wachten kon beginnen. Wat ik gewend ben van alle rivieren zijn de vele beten van andere vissoorten, tikken op de top. En soms de vangst van een kopvoorn, barbeel of brasem. Niet niks, helemaal stil onder water. 

 

Persoonlijk pionieren, m.a.w. elk hoekje bekijken en beoordelen. Achterin is al goed te zien hoe hard de rivier hier al stroomt.

Ondertussen begon de rivier steeds sterker te stromen, en omdat ik wat meer op de bochtkop zat dan Arend zat ik er wat meer in, resulterend is steeds meer vuil in de lijn. Om de 10 minuten moest ik indraaien om het vele vuil te verwijderen, anders bleef de boel niet liggen... Om 01.00 uur was ik dermate vertieft dat ik de zaak maar heb ingedraaid en de wekker gezet, waren alle eventuele vissen voor Arend. Die ochtend dus bij eerste licht al actief, maar het was nog erger geworden, er viel niet te vissen. Dan maar stroomafwaarts proberen, het kon best zijn dat de waterprop daar nog niet was. Dat hadden we gedroomd, sterker nog, door de grote breedte en diepte was nog niet opgevallen hoeveel meer water er eigenlijk door de rivier gepompt werd. Bij de begeerde stek van een smaller deel was het water al een meter ophoog gekomen. Een Duitse collega hield op met vissen, niet te doen, en er werd nog veel meer regen verwacht, dus de ellende zou niet afnemen. Wel vertelde hij ons dat we op het goede stuk zaten, met minder, maar grotere vis. Zonder enige schroom. Er is daar nog zoveel ruimte, delen is nog geen probleem. De getoonde foto's waren de bevestiging die we nodig hadden. Dan maar in de toekomst terug. 

Bij eerste licht de hengels weer in

 

Maar geen doen, om de 10 minuten kon ik aan de bak...

Stroomafwaarts was het nog erger. Gister was dit nog een stek. Tijd voor plan B.

 

Plan B hadden we eigenlijk niet. Dus ter plekke heel goed nagedacht. Het meer van de tip was nog geen optie, zonder Schein en verenigingsvergunning zou het daar niet gaan lukken. En zo kan je je eigen glazen ingooien... Dus dan maar op huis aan, onderweg wist ik nog wel een mooi vriendelijk riviertje. Ter plekke maar kijken wat we er van vonden. Zo gezegd, zo gedaan. Paar uurtjes terug getuft. En ter plekke viel dat niet tegen, een bijna liefelijk riviertje waar we al snel beiden een stek naar tevredenheid konden innemen. Ik had goeie hoop dat we alsnog wel eens een visje zouden kunnen vangen. Tot het moment dat ik het thuisfront, dat op dat moment helemaal niet thuis was, maar op berghuttentocht in Zwiterserland, moest vertellen hoe het weer in Midden Duitsland was, daar dus via Buienradar even onderzoek naar deed, en moest constateren dat het zomerse weer diezelfde avond nog ging omslaan in verschrikkelijk noodweer; hoosbuien en onweer. 

 

Reuze aardig zo, geen vuiltje aan de lucht, wandelaars, fietsers, hier en daar een bootje, al neemt de bewolking wel al toe.

Het eerste front dat op ons afkomt, het beeld dat ik vond toen ik even voor Helen door wilde geven wat het weer ter plekke zou worden... het leek toen nog op een forse regenbui

Daar komt de eerste golf...

Van die rolwolken, dan weet je het wel. Tent dicht!

 

Dat was dan een flinke streep door de rekening qua vissen. Al duurt het vaak even voor al dat water ook de rivier bereikt heeft en je vistechnisch op achterstand raakt. Nog voor donker brak de pleuris uit en kwam de hemel naar beneden. Een en ander duurde een goed deel van de nacht, maar de ochtend brak windstil en mistig aan. Omdat de stroming inderdaad te erg werd voor een acceptabele beetpresentatie, zijn we maar niet al te laat vertrokken, richting huis. Niet wetend dat hier 24 uur later de noodklok geluid zou worden. Letterlijk. Heb dan ook met nog meer belangstelling dan normaal al die verschrikkelijke beelden uit Duitsland tot me genomen. Daar zaten we niet al te ver vandaan. Twee rivieren boven en onder ons zijn met name genoemd in de nieuwsberichten, kan me niet voorstellen dat ons riviertje buiten schot gebleven is? Op 500 meter stroomopwaarts een camping met tenten tot vlak bij het water, stroomafwaarts een wandelboulevard in een klein stadje, met huizen erlangs... Je moet er toch niet aan denken? Het aantal doden loopt inmiddels in de 200... bizarre gedachte.

 

Gewoon dus net op tijd weer weg

 

Maar al die kennis hadden we toen nog niet, wij gingen nietsvermoedend naar huis, ongeschonden. Hooguit met het idee "weggespoeld" te zijn door de vele regen, maar zo'n woord kent vele verdiepingen en gradaties, zo blijkt. Thuisgekomen moest Arend aan de arbeid, maar ik had nog een nacht voor mezelf, en heb die gelijk omgezet in actie. Wilde echt iets vangen! Eigenlijk al vier weken magertjes, en alle succes van het voorjaar was opgedroogd. Dacht slim te doen met een stekkeuze die in mijn ogen bijna vanggarantie bezat. Hoe naief, heb geen enkele beet gehad, geen tik op de top, geen lijnzwemmer, niks. Alsof alle waterleven verdwenen was? Komt wel meer voor deze periode, tijd om wat anders te gaan doen. 

 

Als altijd bij eerste licht wakker

De sfeer en daarmee de beleving meer dan prima, maar ik had heel graag ook wel wat willen vangen.

 

Pas zeer recentelijk weer eens een succes, het wordt immers vakantietijd, dus wellicht is ook Murphy even tijdelijk weg? Het mooie aan dat laatste verhaal is dat ik bij het op de kant sjouwen de vis al direct dacht te herkennen aan de specifieke kop. Dat heb je wel eens. En dat klopte. Er zat echter wel 14 jaar (2007 - 2021) tussen. Omdat de grassers daar niet meer worden uitgezet vanaf 1991 moet de vis minimaal 30 jaar oud zijn. Monumentaal! En als vangst onverwacht. Had 7 stekken gemaakt en allen leverden geen beet of aanwezige vis op, alsof het water (ook hier) leeg leek. En toen uit het niets een aanbeet op de laatste stek. Bam! Hans blij. Had 'ie effe nodig.

Monumentaal in 2021

In 2007 allebei nog wat jeugdiger.  En uiteraard heb ik ook beelden van de andere kant, anders had ik niet 100% zeker kunnen zijn van de dubbelaar. Maar deze kant is mooier zo.