Als vismachine (?)

Het zou idealiterwijs zo moeten zijn dat in Gouda wonen flinke tijdswinst moet gaan opleveren ten aanzien van andere visgronden verder landinwaarts. Klopt aardig al met al, maar de praktijk blijkt in sommige gevallen soms toch ook wat weerbarstiger. Neem Limboland. De nu te berijden A2 is een fors drukkere weg, zodat het niks uitmaakt qua reistijd. Maar, wat uiteindelijk telt is wat e.e.a. in mijn hoofd doet. Het idee dichter bij het hart van de materie - welke materie dan ook - te zitten maakt plannen uitzetten, en daarna ondernemen, lichter. Toch duurt het tot half mei voor ik weer naar het zuidoosten kan, naar mijn persoonlijke Down East, of vooruit, zoals de bloglezers het kennen, Bijna Frankrijk.  

Waar heb ik over? Over de ook dit jaar weer terugkerende trips naar Limboland voor zeelt. Mij is het, zoals 'Jan' wel, niet gelukt in 1 jaar "klaar te zijn". Wil je dat dan, klaar zijn, kun je je afvragen? Dat lijkt op werken, targetvissen, of meer van dat fraais, en staat toch ver van beleven af? Nou, euhhh, gezien de afstand,  én de moeite om met je zooi ter plekke te komen, uberhaupt vissend te geraken is het niet erg om er een deadline aan te verbinden; van de top 3 heb ik er eentje in 2021 gevangen, bij twee is het mooi geweest.  In 2022 is me dat niet gelukt, van de paar zeelten in het net, hoe mooi ook, haalde niet één zelfs maar de subtop. (Blog juni 2022). Ik heb dus een uitgestelde behoefte, zachtjes uitgedrukt. 

Nou wil het geval dat ik dit jaar al een weekend eerder wilde afreizen, maar dat wordt door "ad hoc privé-omstandigheden" uitgesteld. Daarbij, Jan wil na mij nog een funsessie ervaren, maar gaat dat dus uiteindelijk door mijn uitstel vóór mij doen. En omdat hij het voortreffelijk doet, het halve bestand (33 stuks) op de mat krijgt, inclusief grotendeels top en subtop, twijfel ik heel sterk er maar vanaf te zien. Gelukkig is zeelt een vis die meermalen gevangen kan worden in korte tijd , die ervaring heb ik, dus is er kans, en daarmee mogelijkheid. Maar de gemixte gevoelens overheersen aanvankelijk.

Valt niet mee om zonder essentiële zaken te vergeten alles in de auto te krijgen; nieuwe woonstek, nieuwe discipline, geen routine. Maar goed, op een x-moment zit alles erin en kan ik afreizen. Bij aankomst ben ik zoals doorgaans de enige. Ook niet gek: this is not an lake for pussies, hoe klein ook. Dit keer geen plan B in de vorm van een ander water voor de nacht, ik blijf ter plekke overnachten met de lijnen op de kant. Dat is dan wellicht een gemiste kans elders, maar geeft een aantal uren rust (en moe van 4 maanden both ends burning) en daarmee de mogelijkheid tot een echt vroege start. Flink voer erop, dat wel, een biertje, wat te eten en pitten. Dromend van monstervrouwen, o shit nee -zeelten... 

De ochtend erop de wekker gezet om 04.30 (weer nodeloos, al maanden extreem vroeg wakker), zodat ik 05.00 uur kan vissen. Rise & shine in het allereerste licht, heerlijk, het voelt Oerrr. De eerste zeelten rollen al boven de stek (al zal dat snel afnemen, om niet terug te keren). 

Om 05.01 ligt de boel echt in. En ben ik scherp als een mes. Beter dan al dan bunkerrukken. 

En binnen het uur al vier aanbeten, waaronder een van 54 cm, vol met kuit. De allereerste lost. SHIT. In het opkomende wier. Mijn angst dat ik al te laat ben, met teveel wier tussen mezelf en de aangevoerde stek, waar onvermijdelijk de meeste zeelten zich in vast zullen gaan zwemmen, blijkt gelukkig ongegrond. Ik verlies er verder de hele sessie nog maar eentje, weliswaar ook in dat wier, maar alleen omdat ik een echte dubbelrun krijg en maar 2 handen heb....

De vissen komen hier doorgaans in series, zo ook deze ochtend; nummer 4 en 5 kunnen vlak na elkaar op de foto. En nummers 6,7 en 8 evenzo. Rond het middaguur kan ik al terugkijken op een geslaagde ochtend, en daarmee geslaagde sessie, hoe lang die ook nog duurt. 

Meestal is het over met de aasactiviteit als de zon echt kracht krijgt, maar vandaag loopt het gewoon door. Ik sluit de dag af met het 25 zeelten. Een voortdurende stroom van zeelten: aanbeet, drillen, hengel terugvaren, vis fotograferen, en even later de volgende, voel me een vismachine. Rond 22.00 uur de hengels het water uit, het is mooi geweest, ben méér dan verzadigd. Omdat er door de ligging van de stek - moet tussen elzen doorvissen, hengels naar links wijzend terwijl de stek 50 meter naar rechts ligt, daarom ook door anderen genegeerd- maar één manier is de vissen te drillen, hengel oppakken, hoog over de elzen heen naar rechts, direct drukzettend en ook direct het water in om te voorkomen dat de vis zich in het wier vastzwemt of als dat niet gelukt is in de boomstronken rechts in de oever. Elke dril verloopt hetzelfde eigenlijk. Maar toch elke keer spannend. Niet opletten kan game over zijn. Al met al geconcentreerd drillen.

Tussen de boompjes door vissend, stek ligt naar rechts. Na het aanslaan hengel zo hoog mogelijk heffen en direct het water in rechts van de boompjes, daar flink druk naar links zetten. Doe ik het niet zo, dan is het snel klaar. 

Hieronder een variatie aan vis van die eerste dag

Een bekende dame, twee jaar terug exact dezelfde confectiematen

Met recht (een) superman, voor mij nieuw. Ben er erg blij mee. Doet me sterk denken aan een legendarische sessie (voor zeeltvissers hè) exact 10 jaar terug met LdB in het toenmalige zeeltmekka van NL. Het merendeel mannen, en van kwijlend formaat en grootte.   

Hoe lang zou deze bij de anders-metenden zijn? Dan wel een subtopper? 

En daar gaat ie weer... sunset, mij zeer tevreden achterlatend. Wat brengt de dag van morgen? 

Andries vraagt mij als (digitale) advocaat van de duivel of dat nou nog leuk is, zoveel zeelten achter elkaar, waardeer je dan de individuele vangst nog? Terechte vraag. Nou, ik kan je vertellen dat zoiets fantastisch is, voor een keer dan, omdat je weet dat het uitzonderlijk is. Daarbij, mag het een keertje meezitten? Maar wat er knaagt, voor mij geen top of zelfs maar subtop, moet het doen met 56 cm als grootste. Zijn die grotere dan toch tijdelijk op hun hoede? Heb diverse vissen met een recente piercing gevangen, en Jan herkent ook wat vangsten via whatsapp, dus er zijn er voldoende die weer azen. Laten we het maar toeval noemen. 

Wat mij opvalt, ik heb voor 75% mannetjes, en doorgaans is het andersom, en juist de dames zijn de betere, dus als die missen is de kans op zo'n grotere ook kleiner. We zitten nog niet heel ver in het jaar, wellicht dat de groepen nog gescheiden zijn? 

Ook valt op dat de beten uit de hele voerzone komen, niet slechts grotendeels op 1 hengel. Daarbij, geen voorkeur voor witte of rode kunstmaden. Ook dat heb ik anders gezien. Verder nauwelijks of geen lijnzwemmers, gelijk een streep, bam, weg. Ook het markante rollen en springen doet zich veel minder voor. Kortom, een sessie zonder al teveel vraagtekens over het waarom. Tot nog toe. Of, omdat het zo afwijkt van het normale patroon, eigenlijk vol vraagtekens😉. Maar omdat ik lekker vang, dringen die zich niet op als de obligate puzzelstukjes die eerst gelegd moeten worden. 

Ik slaap diep en tevreden om de volgende dag weer bij eerste licht voer in de zone te brengen. Het gebruikelijke voer; grondvoer (eigen mix), pellets (in 5/6 varianten en formaten), hennep/ boekweit en dode (in coma eigenlijk, met behulp van zuurstoftekort en kou) maden. 

Chris Yates feelings; casting at the sun

Daar kan ik nog wel wat over zeggen; bovenstaand grondvoer gaat er in flinke hoeveelheden in, maar als ik kijk naar datgene wat langer dan een paar uur intact blijft - daarom ook navoeren na elke vangst of als de beten teruglopen - dan is dat slechts een handvol... stelt weinig voor eigenlijk. Daar moet je als je in de late avond voert wel rekening mee houden, wetend dat zeelt geen echte nachtazer is als brasem of karper. Als die 's ochtends arriveren voor hun ontbijt moet er nog wel iets te vinden zijn... Vandaar ook dat ik afgelopen avond met partikels* heb gevoerd, in plaats van grondvoer. Dat blijft intact tot het gevonden wordt. 

*Dezelfde stinkzooi als voor het penvissen: fazantenvoer met gebroken mais, al mix ik dat wel eens met ordinair duivenvoer vanwege de grotere delen. 

Eerste halve emmer voer ging snel leeg

En nummers 2, 3 en 4 volgden vanzelf gaandeweg de sessie

Binnen het uur weer vis op de mat. Eerst twee kleinere vissen, dan een flink forsere. Dat lijkt er eindelijk op. Na kritisch meten blijven er voldoende centimeters over voor een feestje. Met exact 60 centimeter moet dit de topvis zijn.  Mede omdat gewicht (hier 4000 gram, vorige week bij Jan 4100 gram) mooi overeen komt. 

"Trek de campagne maar open"

Ook de andere hengel produceert nog een aanbeet (rare manier van uitdrukken eigenlijk, onze hobby zit er vol mee. Er is een tijd geweest dat ik dit sjargon probeerde te vermijden, maar ik berust er in, eea komt zo prima over, geen visser die zich afvraagt wat ik bedoel), maar als ik de voerboot routineus wil gaan terugvaren naar the place to be is het game over, de handzender heeft een storing, niet even te verhelpen. Daar gaat het toetje in de vorm van een of meerdere grassers, ergens op de route naar huis, waarbij het bootje ook cruciaal is.

Gelukkig heb ik standaard een peil-/spombhengel mee, geclipt en wel. En ook de beide hengels zijn voorzien van markerelastiek. Het wordt dus gooien. De spombhengel haalt het makkelijk, moet zelfs inhouden. De zeeltstokken hebben iets meer moeite, komt zeker door de zware inline boltrig feeders plus de elzenstruiken, die opeens bijzonder in de weg staan🤣🤣. Voor de vis maakt het niks uit, er volgen er nog vijf. Het totale aantal op 34 zeelten brengend. Ik ben supertevreden; naast een mooi aantal, ook een aantal supermooie vissen, de 60er, 1 van 56, 2 van 55, 1 van 54,5 en 4 van 54cm. Je zou voor minder... Ik neem tevreden afscheid.

Zo kan het ook, gelukkig heb ik ook ooit echt leren vissen...

Je ziet het er niet aan af, maar hier heb ik 8 pond zeelt in mijn handen, kun je nagaan als deze vis in staat was serieus kuit aan te maken?

Geen kleurvariatie groter dan bij zeelt

Thuisgekomen kan Jan de 60er niet thuisbrengen als de topvis, of andere bekende grote. Het is dus een 'verse'; of doorgegroeid (misschien), of gemist (waarschijnlijker), maar het biedt mij de mogelijkheid om er met reden nogmaals terug te keren binnenkort, simpelweg omdat er nog wat te halen valt. 

Dit verhaal had veel smeuïger kunnen zijn, gelardeerd met details. Helaas staan die nog op mijn mobiele telefoon die een onvrijwillig bad niet overleefde. Dat kwam zo: het weekend na de zeeltsessie heb ik een vierpoldersessie met de pen gehouden, maar wist niet aan karper te geraken. Ze paaiden overal tegelijk. Geen honger helaas. Dus bood ik mezelf een troostprijs in de vorm van een grasser. Die weet ik tot op de meter te zwemmen. Elk jaar wel in een andere zone, maar als je ze gevonden hebt, kun je er blind op varen. Zo ook nu. Na 2 uur eerder gevoerd te hebben lag er al een te wachten.  Binnen 2 minuten na ingooien. Helaas zat ik net in een appconversatie over tóch nog drijvende lijnen bij het penvissen, de sessie verpestend - sorry Aaron, heb mijn best gedaan - als de opsteker komt. Stom natuurlijk... Afijn, ik leg mijn telefoon weg, links van me. Normaliter ligt daar mijn tas, waar de telefoon dan veilig op komt te liggen, maar omdat ik het bij aankomst zonde vond om die op een mooie bos boterbloemen te zetten ligt die achter me. Slaan, hangen, serieuze dril, en vangen. Wil een 'in het schepnet'foto maken, maar waar is die ****telefoon? Even snel zoeken, zonder resultaat. Straks dan maar, eerst de grasser, een hele beste, op de foto. Ik laat de vis in het net, zo kan hij gelijk wat bijkomen, zet de camera klaar evenals meet- en weegspullen.  Nog even naar de telefoon gezocht, nu wat paniekeriger, sorry boterbloemen, maar nog steeds verdwenen... Dan de vis uit het water, op de mat, oppakken voor de eerste selfie en daar prijkt mijn telefoon, onder de vis in het net. Oeps... game over. 

De telefoonverzuiper

Met dank aan Bas (en Andries), dat hij mij de ruimte gaf, ondanks verregaande afspraken om te gaan pennen op zeelt, tóch naar Limboland af te reizen. Had ik mij verplicht gevoeld om, netjes opgevoed, de visafspraak na te komen, dan was de unieke zeeltsessie, inclusief 60er, niet mijn deel geweest. Wellicht dan wel iets anders memorabels, want beide heren vangen in die zeeltpolder recordkarpers, en het waren daar in die zone op dat moment niet de enigen. Al had Bas, ondanks zijn 27-ponder toch liever een zeelt gehad😯. 

Opportuun als ik ben ga ik ook nog twee keer terug om mijn deel van de karpers te vangen in de avonden die volgen (vlakbij huis, en expres nog geen TV in huis als automatische avondinvulling). Vang er 5 zeelten en een onverklaarbare (zowel in kweekvariant als formaat) spiegel. 

Sorry Bas, mij lukt het wel... Mea culpa

Waar kom jij nou toch vandaan? 

Wereldstek

Het is mij vreemd te moede als ik zaterdagochtend vroeg de 15de april j.l. de deur van de Hamerstraat in Den Haag dichttrek, vandaag de laatste officiële dag als Hagenaar, of feitelijker, vanaf vandaag ben ik Gouwenees. 
Dat Gouwenees worden heeft de laatste 3 maanden mijn leven beheerst, of beter, de weg ernaar toe, zowel in fysieke zin - klussend - als emotioneel, in mijn hoofd. Al met al toch een hele stap, maar eigenlijk al 30 jaar in de pen, het was onvermijdelijk. In elk geval het wegtrekken uit mijn te drukke en ongezond volle geboortestad om ergens een groene enclave op te zoeken. Nu is de gevonden stad/wijk zelf ook niet zo groen, het blijft een stad, maar vlak erom heen des te meer. Vismaat Arend beschreef het onlangs nog na het delen van wat recente vangsten als het Karperwalhalla. Hear hear. 

Deze zaterdag ga ik eindelijk weer eens 'de polder' in, dat staat er ad random, want het gevoel is ook ad random, maar sommige polders doen me meer dan andere. Er is 1 polder waar ik een meer dan speciale band mee heb opgebouwd, kom er dan ook al eeuwen. En juist hier is het de laatste jaren schrapen geweest, ondanks het op papier mooie bestand. Ik wil juist hier weer een karper vangen. Andries is me al een keer of wat voor geweest en op een super (wildbreed) schub na was het voor hem ook afzien, en zeker niet zoals andere winters/ vroege voorjaren. Nat én koud eigenlijk, het zal zeker mede zijn tol geeist hebben. In die zin heb ik niet veel gemist en was klussen niet eens zo'n hele slechte tijdsbesteding. 

Veel te koude lente...

... maar wel lente!

"Er omheen des te meer, of ik nou noord...

... of zuid ga". 

Het is nog schemerig als ik aankom. Dit keer niet de fout maken die ik op laatste 1ste Kerstdag maakte, en blind het grasland insturen (met toestemming van de boer), verwachtend dat ik op stalen rijplaten terecht zou komen, die net een dag of wat ervoor weggehaald bleken... resultaat, onwrikbaar en onmiskenbaar tot mijn assen in de vette klei. Gelukkig is een boer nooit vrij en hebben ze me uiteindelijk snel bevrijd, maar wel ná hun Kerstontbijt. Kneep 'm wel flink, want het was het laatste (Kerst)moment met mijn schoonmoeder, dus te laat, of erger niet komen was geen optie (ze overleed inderdaad een paar dagen later). Zo wijzer geworden zet ik vandaag de auto veilig in de berm. Voertje eruit, en met het emmertje het land in, met een grote boog om de percelen heen waar ik grutto's hoor. Al met al toch een goed half uur heen en weer. Drie stekken gemaakt, en verderop in een volgende polder nog eens drie. Voordeel, je kunt je kansen spreiden. Ondanks dat het allemaal bij elkaar in de buurt ligt, kan de aasdrang flink verschillen. Daarbij ben je er wat tijd mee kwijt, en kan de stek zo voldoende "inweken". Nadeel, ik ben soms al moe voor ik een hengel aangeraakt heb, het zijn flinke einden, en lopen over gras waar veel koeien lopen is wat anders dan een wandeling over een voetbalveld, een echte steeplechase voor voetgangers. (En daarom zie je er ook nauwelijks iemand). 

Zal pas rond 11.00 teruggeweest zijn op stek 1, alles op het gemakje, het is vandaag - eindelijk - een schitterende dag zonder wind en veel zon, met een temperatuur in de krappe dubbele cijfers. 

Aankomen in indianensluip, ingooien, een kopje thee willen inschenken, en dat niet kunnen afronden, want de pen komt al omhoog... BAM, aanslaan en een dril die hoopvol doet stemmen. Totdat ik zie dat ik een grasser gehaakt heb. Dat ze er zwemmen is een feit, maar hier op deze specifieke stek heb ik er nog nooit een gevangen of gelost. Ik ben overigens zo met die rotkarpers bezig dat het voor heel even, een nanoseconde, een deceptie is, maar dat duurt niet lang, wat een schoonheid weer. Blij!! 

En zoals dat dan kan gaan, de andere vijf stekken hélemaal niks. Begrijp jij dat nou? 

Toch gekoesterde spoorbiels

Een week eerder al met Andries naar een van zijn favoriete voorjaarswateren geweest, op een wat bewolkte dag met regen in het vooruitzicht. "Dan azen ze langer door." En hoe hij dat toch (weer) voor elkaar krijgt; drie karpers en twee brasems rijker. Terwijl ik het met 1 exemplaar moet doen, dat dat dan de grootste is, is bijzaak. Het gaat om het gegeven dat hij altijd meer beet krijgt. Terwijl we nauwelijks anders vissen of voeren. Er moeten toch verschillen zijn, het komt te vaak voor. Het zal hem ergens in de finesse zitten, dat heb ik door de jaren heen ook wel met anderen zo meegemaakt. Het geheel net wat secuurder uitgevoerd, beter doordacht, of verfijnder aangevoerd? Het zal om fractionele verschillen gaan, die de gewone sterveling ontgaan, maar desondanks voor grote tegenstellingen kunnen zorgen. Wat weten we nog maar weinig. 

... ingevallen bekkie, nee, niet de vis, maar wel helemaal gelukkig

Onlangs weer eens een normaal aanvoelend weekend gehad, voor mij dus een visweekend, toch in elk geval de zondag. Het weer redelijk. Was even wennen om vanuit Gouda te starten, sowieso met spullen pakken. Waar ik eerder blind kon pakken moet ik nu het koppie erbij houden. Mijn tip; voor een maximale kwaliteit van leven zo min mogelijk verhuizen, of zo min mogelijk verzamelen, dat kan natuurlijk ook nog. Beiden zijn mij vreemd uiteraard. 

Die polders maken me zen, direct. En dat het eigenlijk ook allemaal alleen maar cultuurlandschap (ik citeer hier een boer) is zal me deze ochtend worst wezen. 

Ik ga voor de drieslag; in drie polders voeren, en proberen te vangen, qua tijd in toom gehouden door niet teveel stekken per polder. 

In polder A een bewezen voorjaarsstuk, wat ondieper dan de rest. In polder B een bewezen winterzone, kan zomaar zo zijn dat de uitgestelde lente de vis nog niet allemaal heeft doen uitzwermen, je moet je kansen spreiden. Polder C als bonus achter een schuur waar de zon goed bij kan, maar de koude noordenwind niet. En met een bestand dat daar in de buurt moet huizen, zo is mijn overtuiging. 

Voer miniem in polder A, daar zal ik het eerst terug zijn. Wat meer in polder C. En idem in polder C. Als ze er liggen dan kan het snel gaan, dus moet je ze vast houden. 

Teruggekomen bij A geen teken van vis, en na afvissen ook niet van leven. Daarna nog een ronde, maar dan is het genoeg, er zit geen vis (nog) in deze zone. Als Andries even later een paar percelen verder neerploft - vandaag vissen we niet samen, maar is er wel afgestemd wie waar en wanneer - en ook niks vangt bewijst dat mijn vermoeden. Dan naar polder B, duurt altijd even. Hemelsbreed een paar kilometer waarvan het meeste met de auto, en toch 3 kwartier nodig tussen ophalen en opnieuw inwerpen. En dan moet ik stevig doorstappen. Iets zegt me in het midden te starten, en ja hoor, ik zit nét, of de opsteker komt al. Bam, hangen. Sterke vis zeg, abnormaal, heb nooit iets van die vroege KSN discussie begrepen waarbij gesteld werd dat de wilde schub zoveel sterker zou zijn dan de gekweekte schub of spiegel, inclusief voorbeelden van vervormde zwemblazen. Je begrijpt, dit is een (gekweekte) spiegel inclusief behoorlijk vervormde zwemblaas...  wat een geweld. Van links naar rechts, zonder ophouden. Heb teveel karpers gevangen, zeker ook 100% wild, én groot, naast verse kweekuitzet om het wilde schub is sterker-verhaal te conformeren, ik verwijs het hierbij naar de prullenbak.

Prachtvis, goed uit de winter gekomen. Ben er content mee. En dat polder C niks oplevert en dat daarna de verwachtte regen 's middags roet in het eten gooit doet aan mijn gevoel niks af, we zijn vertrokken! 

Na de regen ben ik lekker in mijn wijk gaan vissen, letterlijk lopend. Had er al een keer of wat gekeken en wat lekkers gestrooid. Het schemert weer, nu richting donker, daarmee is de cirkel rond. En mijn hengel ook; vang er een kogelronde schub, gelijk het nieuwe PB van het watertje. In een paar jaar tijd bijna 10 kilo. De foto onthoud ik jullie, het is een te kwetsbaar watertje. Wil je vissen in het Goudse pak dan uit de op de singels. 

De nieuwe lichting doet het uitstekend. 

Langzaam maar zeker ga ik de stress van klussen en verhuizen achter me laten, elke dag een stukje, dat voelt goed, en ook broodnodig. Gelijk dat gevoel maar afsluiten dan hier ter plekke: had een vliegende start, maar binnen 1 week halverwege maart viel de zaak in duigen; zowel geen gas - door een onhandige koppeling, duurde even voor ik alles bij elkaar had, niet regulier te vinden - als geen water. Was zo slim geweest door een raar liggende waterleiding in de badkamer heen te boren áchter tegelwerk tijdens bevestigen van een douchewand, dan moet de boel verplicht open en kom je zo'n witte kunststof leiding (met koperen kern, dat wel) tegen die met een speciale druktang moet worden gerepareerd. Goede raad is duur, of beter duurt even. Had ook geen telefoon en internet, bleek bij installeren door KPN. De buurman 2 appartementen onder mij had ruzie met 1 onder mij, en had alles maar weggeknipt... inclusief mijn deel. Het bleek om verse glasvezel te gaan en men was niet in staat om e.e.a. een twee drie te fixen... ik kan er inmiddels een boek over schrijven. Omdat het leven verder door gaat toch ergens in die •••week naar Amsterdam gereden om een bank te scoren, die volgens opgave van de verkoopster 235cm lang moest zijn. De rit naar Gouda was al een avontuurtje, maar thuis bleek de bank niet in de lift te passen (wist ik al), maar kwam tevens vast te zitten bij de allereerste draai in het trappenhuis. Bij nameten bleek hij 262... oeps. Heb hem maar voor een paar dagen geparkeerd in het trappenhuis, en op een zeer natte avond kwamen Niels (Koetsier) en (vis)vrinden mij uit de nood helpen. Met 6 man is de bank in de stromende regen buitenom opgetakeld, wat eigenlijk zo gepiept was, chapeau mannen. Ik kon weer adem halen. En... gaan vissen, waarvan akte. 

Beiden M24, en al een vader en moedertje, en de benodigde 'overgrootmoeder' bestaat niet als koppelstuk...

Van het te gebruiken scanapparaat bleek de batterij leeg

Beneden in het KPN hok lagen twee afgeknipte glasvezelkabels van 20 meter lang, rara hoe die weer omhoog konden, niemand die het wist, infra of niet? De oplossing liet even op zich wachten. 

Het vervoert was al een avontuurtje. Helen kijkt het aan, die vertrouwt me kompleet, ook wat waard.

Dan maar even een paar dagen zo, compleet gestript

Chapeau, mannen, jullie zijn mijn helden, en allemaal karpervisser

Met de hut op orde tijd om het weer alleen maar over relevante zaken (lees; vissen) te hebben

In het bruine café op de hoek hebben ze dát prima begrepen

Elvis has almost left the building

En zo zijn we een maand verder, doorgaan wel de tijdspanne die ik nodig heb voor een nieuwe blog. Dat deze weinig over echt vissen zal gaan komt simpelweg omdat vissen er op 1 keer na niet van gekomen is, te druk met belangrijker zaken. Daarmee is ook het obligate maanddoel niet gehaald, maar wat het zwaarst is moet het zwaarst wegen nietwaar? 

Zoals een ad hoc wintersporttrip; Helen zat er flink doorheen na alle ellende omtrent haar moeder's overlijden en was nódig toe aan een verzetje. Haar jaarlijkse week op de skies moet sowieso al het emotionele equivalent zijn van mijn héle jaar vissen. Dát lijkt me zwaar. Daarvoor wil je als partner dan toch met liefde de kostendekkende factor zijn?  

Al was het maar hierom, Grüssen von hubsche Mädchen aus Tirol

En ook het klussen op afstand was een vette tegenvaller, het gewone leven gaat dagelijks door zodat er weinig tijd overblijft om te klussen, en dan moet je planningsbakens verzetten. Komt bij dat ik voor 80% klaar wil zijn, dan kom ik eindelijk eens aan mezelf toe i.p.v. nog maanden of jaren in het volgende bouwval te leven. Dat heb ik na drie huizen (lees; halve ruïnes) de afgelopen 20 jaar wel meer dan gezien. Dus beter even heel pijnlijk, maar relatief kort, dan een zich tot in de eeuwigheid uitstrekkende, en daarmee afremmende verbouwingsverplichting. 

Gelukkig is er hulp

En HULP

En het resultaat is ernaar, we gaan de goede kant op

Andries wist me laatst uit de klusmodus te trekken, hij kwam pennen op een avond in het Goudse. En ik was al eventjes aan het voeren op een der singels, dat was daarmee gelijk een goede lakmoesproef, die kon ik gelijk mee afromen. Toevallig die avond koud en druilerig weer, tja. Zat niet lekker in mijn vel, had last van die kilte. Toch doorgezet, al wat het maar voor een paar uurtjes. Het resultaat voor mij: een brasem en een bijna brasem. Voor Andries twee platten en ja hoor, twee karpers. Hij is dan ook niet voor niks naast meester-penvisser de Koning van het brughangen, chapeau.

En zo staat 'ie rustig een half uur, of langer

Zelf ben ik meer van het stoelhangen

Karper is karper

Kom ik recentelijk in de plaatselijke supermarkt (woon dadelijk in een gemixte wijk met diverse etniciteiten), waar me een schap met "buitenlandse" producten opvalt. Daar houd ik van, geeft verdieping aan het eten, dus even extra aandacht. En zie daartussen, ja echt, het leek wel Sinterklaas oid, een keur aan bouillionpoeders, dezelfde die ik sinds twee jaar (de visvariant) zeer tevreden en met veel vertrouwen al inzette. Zeer goedkoop, er zit voor een aanzienlijk deel zout in, maar toch ook voldoende effectief (voor zover je dat kunt meten natuurlijk) in het smaakdeel. In elk geval alles wateroplosbaar. Deze winter De Dunne Lijn herlezen en ook het Liebig verhaal en de ossenstaartsoep weer even helder gekregen, ook daar zou het deels aan het zout hebben gelegen (?). Ik wil maar zeggen, met mijn neus in de Goudse boter. Doe er je voordeel mee. 

Dat gezegd hebbend: onlangs naar de Goudse SKP-avond geweest. Kon niet nee zeggen nu ik zelf ingezetene word (en anders ook niet, Niels, noblesse oblige😉). Een meer dan leuke avond, goed sfeertje. Helaas toch nog weg vóór de tombola, tja. Maar toch verblijd met een gift, het boekje van Hans van der Kleij, Gouwenaar in hart en nieren. Hans ken ik al een tijdje, via de GHV en VWP. Maar al eerder via de KSN, heb destijds met veel genoegen zijn artikelen (in nrs 30, 32, 33, 40 en 43) over de Aïschgrunders gelezen, in de jaren 80 toch wel serieuze vissen met wat we nu slechts een robuuste bouw vinden. Me vaak afgevraagd waar dat nou was in Gouda, al had ik wel een idee. Inmiddels weet ik het precies, op 2 minuten van mijn huis... Of minder nog, als ik de sloot die er in verbinding mee staat meereken, dan is het 30/40 meter. Niet dat ze er nog zwemmen, maar de kennis alleen al is genieten. Naast de verhalen over de Aïschgrunders staan er ook nog wat andere verhalen uit die tijd in, erg leuk om te lezen wat een leuke karpervisstad Gouda destijds was. En dat niet alleen, Hans heeft een stijl van proza die tegen die van Rini Groothuis (die van voor 2000) aanligt (of Gerard Schaaf, vergeten icoon, en man wat kon die heerlijk schrijven). Leuk om zo een dril te lezen, of beter mee te beleven. Lekker uitgesponnen en met mooie details, lees: observaties. Dat kunnen er maar weinig, je bij de les houden over het spel van geven en nemen, een halve pagina lang. Zelf ben ik van aanslaan en vis in het net in twee zinnen. Nooit opgevallen in de blogs? 
Aanrader dus dat Goudse boekje. 

Nabrander: vang er in het voorjaar een verse vis van 19,2 pond, gelijk het nieuwe waterrecord:-). 

Had me start deze winter voorgenomen om voor ik uit Den Haag zou vertrekken nog 1 keer goed gas te geven aan de Segbroeklaan, voor het afsluitend gevoel, daar waar het voor mij als visser allemaal zo'n beetje begonnen is. Heb er een paar koude pogingen gewaagd, inclusief voorvoeren (mijn moeder woont er nog vlakbij), maar het is me niet gelukt om er echt nog wat te vangen, al moet ik zeggen, ik ben in de buurt van karper geweest tijdens 1 sessie, grote staartkolken náást de voerstek, maar te weinig tijd om het uit te zitten... Maar zoals dat soms gaat, soms lukt het niet. Ach, de ene deur gesloten, en de andere wagenwijd open. 
Tot in de polder. Heb zoveel mogelijkheden dat het me duizelt. Voel me wat verloren, alle jaarplanning overboord? Op hoofdlijnen zeker niet, hooguit letterlijk de weg ernaar toe, want nu kan er van alles op de (hopelijk, hij is er nog niet, elektrische) fiets. 

Zomer 1977, 15 jaar oud, een van de eerste karpers uit mijn leven, en zeker de allereerste op de foto!

Dit is anno 2022 exact dezelfde plek als de vorige foto, vaag achterin zie je nog iets wat op water lijkt

.. totaal vergane glorie. Met dank aan de non-visie van HHD (voor het plan) en Gem DH (voor de uitvoering)