Eindelijk geluk(t)

Helen had me al een keer of wat gevraagd dit jaar, "waarom vang je geen grote meer?" als ik haar een van mijn vangsten toonde thuis op het beeldscherm. Daar had ik dan uiteraard wel een snedig antwoord op, maar in de kern had dat afwezig zijn met twee zaken te maken: ik viste te weinig op plekken met voldoende grotere vissen én ik alleen viste (instant) overdag. En, als je wel aan de juiste voorwaarden voldoet, dan is het nog ergens geluk hebben, prijsschieten. Tegelijkertijd onzin natuurlijk, want ook overdag kun je prima grote vis vangen, maar toch, als ik kijk naar mijn statistieken dan valt op dat de meeste grote vissen tijdens sessies komen waar de nachtvisserij onderdeel van is. Kan ik voor mezelf niet ontkennen. En als ik kijk naar mijn vissersomgeving zie ik datzelfde patroon. 

Even losgekoppeld (op zich al een eeuwige discussie) van de geschiktheid van de gehanteerde systemen voor grote vissen: pennen versus statisch vissen. 

Laat ik eerst even de term grote definiëren, voor mij is dat een karper vanaf 20 pond (kan maar niet aan die kilo's wennen, als kind van de jaren 70 en 80). Half augustus gingen we (H&H) op vakantie en ondanks de 61 karpers was ik in het hele jaardeel ervoor slechts 1 vis in het net tegengekomen die de term (hele) grote karper waard was, volgens bovenstaande definitie. En omdat het een dubbelvangst voor mij was, waar ik ambivalent tegenover sta én omdat ik mee als gast was waarbij ik geen bijdrage aan het voeren had gehad voelde ook deze toch niet voor 100% als mijn verdienste. En de run erna op dezelfde hengel gunde ik mijn gastheer (die op eigen hengels karperloos bleef, heel onverdiend), dus ook dié grote karper kon ik niet als zodanig bijschrijven. 

Het resultaat van de run erna

Dat nachtvissen, dat was wel een dingetje afgelopen zomermaanden. Had er géén trek in, voelde als teveel, teveel van alles. Denk iets te vaak natgeregend (en dan thuis met de zooi zitten zonder makkelijke droogmogelijkheden), vis lullig verloren, moe thuisgekomen van slecht slapen en/of al dat gesjouw van en naar verre stekken, of stomweg geblankt. Vooral die twee visloze weken naar Duitsland hakten er in, vroeg me daar echt af hoe zinvol deze hobby op deze manier was? Daarbij, ik voelde me momenteel echt voldoende senang met overdag mijn ding doen.

Maar... gaandeweg de laatste weken (na de vakantie) kwam er licht aan het eind van die tunnel. Zéker ook omdat er een laatste weektrip naar, opnieuw, Duitsland in de steigers staat voor eind oktober en ik in de staat waarin ik verkeerde qua animo al na twee dagen weer naar huis gereden zou kunnen rijden, mocht het tegenvallen op enig vlak - en die kans bestaat altijd - dus ik moest gaan zorgen voor een mentale uplift. 

Plannetjes genoeg, elk jaar meer dan er tijd is, maar ik ben altijd te porren voor rustig water waar ik solo mijn ding kan doen, niet per se op karper. Weet een mooi water waar ik al jaren kom, en waar de vereniging me weer wilde hebben na twee jaar algehele corona-ledenstop. Dus onlangs naar andere streken gereden. Ik had "Jan" op de hoogte gebracht, dezelfde Jan als uit de zeeltavonturen van vorig jaar. Jan, die tot aan zijn nek en verder in het karpervissen zit moet altijd wat schamperen als ik het desbetreffende water noem, zou zonde van mijn tijd en energie zijn, dichterbij huis zou ik groter en meer kunnen vangen. Het gaat hier om graskarpers. Ja vast wel, maar niet in de condities die ik prefereer. De vangst alleen is niet heilig. 

Dus toog ik naar graskarperland, en dat smaakte naar meer. Ving er vier grassers, van voldoende formaat, en loste er eentje, natuurlijk weer wat aanvoelde als een grotere. Al viel dat aan mijn kant niet zo zwaar. Moet zeggen dat lossen van vis met statische systemen nog maar weinig voorkomt, maar het gebeurd je natuurlijk altijd wanneer je dat net niet wil. Van die vier grassers ontsnapte er ook eentje nog voor hij op de foto kan gaan, uit het net waarin ik hem even had laten liggen na de dril, zodat ik de tijd had mijn camera op te stellen. Het was al donker, ik denk dat ik de vis met mijn hoofdlamp heb laten schrikken... Tijdens dat proces van ontsnappen mijn voorslag (want veel bomen in het water) brekend. Dan heb je het over 50/100ste. Je zou eerder zeggen dat mijn hengel meegesleurd had moeten worden, maar ik zag het min of meer gebeuren en de top trilde niet eens? Heb er nog geen redelijke verklaring voor. Geen idee waarop die voorslag gebroken was, heb geen "hefboom" kunnen vinden. 

Vredig, en omdat de meeste karpers verdwenen zijn ook rustig

Ooit, lang geleden, in bijna een ander leven, viste ik hier ook op zeelt. Na een paar jaar had ik de meesten wel gevangen en bleven verrassingen uit. Waarmee niet gezegd is dat er niks van kaliber meer zou zwemmen, zeker niet. Vorige sessies op die grassers kwam er meestal wel een grotere op de mat, als gewaardeerde bijvangst. Zo ook dit keer, en omdat ik alles meet en weeg schrok ik even van onderstaande vis. Had even ruw gemeten en kwam zo op 60 cm uit, de magische grens, phoe... dat is al wat jaartjes geleden. Mede daarom heb ik dat meten wat secuurder overgedaan en er voor mezelf 59,5 cm van gemaakt. Voldoende om er zeer content mee te zijn, ondanks het scharminkelige voorkomen van de vis. 

Over zeelten gesproken, in de week ervoor ook een zeelt als bijvangst gevangen, nu met de pen, en in het net zag ik het al, voor met de pen een nieuw PB met 53 cm. Daar was ik heel erg mee in mijn nopjes. Voor zeelt bestaat dezelfde wetmatigheid als voor karper (en zijn we weer terug bij alinea 1), met de pen is het lastiger om grotere hoeveelheden grote te vangen. Simpelweg omdat de wateren waarin die leven niet geschikt zijn voor penvissen, maar wel voor statisch (al dan niet nacht)vissen. Dus als er eens eentje langskomt van 50plus onderaan het pennetje is dat voor mij extra reden blij te zijn. En een dril, dacht even dat ik met een karper te maken had. 

Zomaar, onverwacht en onbedoeld in mijn net

Penvis-PB!

In het kader van de mentale uplift als opmaat voor Duitsland had ik aan dat ene weekend met grassers niet genoeg, er moest wat meer "body" komen, de ziel diende flink gevuld te worden, de buffer vergroot. Ik kreeg de ruimte mee te liften met een vismaat die al aan het voeren was op plek X en zag mogelijkheid daarin een eigen bijdrage te leveren, door een tijdelijke gunstige regionale werksituatie. Die volgende sessie samen voornoemde maat geen resultaat: vroeg donker, koud, kil en vochtig, volle maan en windstil, plus de eerste nachtvorst. Kon niet goed gaan, ondanks het voer. Ik had een dubbelrun👻, uiteindelijk bij licht. Geluk natuurlijk, maar zo gaat dat soms, en zie, direct grotere karpers, gelukt dus ook:-). Dat sublijstje is zich nu heel langzaam alsnog aan het vullen, en de beste tijd daarvoor moet nog komen. 

Nu het aan nachtflow niet meer ontbrak moest ik zeker een van mijn privestekken ergens bij een boer ergens in een watersysteem niet overslaan. Het had me jaren gekost om er weer toegang te krijgen, en ik zou er eigenlijk veel meer gebruik van moeten maken. De tegenvallende vangsten (waar zijn al die verwilderde grote schubs gebleven die doorgaans in kleine series kwamen?), al ving ik wel mijn visje vorige sessies, en het lastige hobbelige parcours naar de stek toe waren nou juist van die ingrediënten waar ik deze zomer geen zin in had. Komt bij dat de zone die ik nu kan bevissen in mijn ogen geen onderdeel van het wintergebied uitmaakt, dus als het water straks echt afkoelt, dan houdt het op met heen en weer zwemmen (grotendeels), en daarmee vangen en zit ik teveel uren voor nop. Dus als het moest gebeuren dan maar snel. 

Mijn zone kenmerkt zich door veel obstakels, bomen in en onder water, al dan niet lullig uitstekend. Leverde me al een lekke rubberboot op dit voorjaar. In de loop van het vorige jaar en dit voorjaar had ik al wel het nodige geruimd, de zone werd steeds safer. Op 1 in het water gevallen boom na, een van de kruinen was finaal afgebroken en naar beneden gekomen. Daar kan ik alleen met de motorzaag wat aan doen, wellicht deze winter? Komt bij, mijn ervaring, als je alles opruimt, maak je het gebied ook minder aantrekkelijk om te foerageren. Dan zwemmen ze harder door. Die boom is wel een dingetje, elke karper die deze weet te bereiken ben je kwijt. Tot mijn geluk kozen alle gehaakte karpers tot nog toe de andere kant. 

De hoek waar ik het meest vertrouwen in heb voorzie ik twee dagen eerder van 5 kilo! harde (maar wel gekookte) mais, met hier en daar een harde bol ertussen. Het is een gokje, zo'n hoeveelheid, maar het water is nog 15 graden, dat durf ik nog wel. Mais omdat het makkelijk verteert, goed instant werkt, in die hoeveelheid ook nog wel antikreeft is -waar je gek van wordt, het moeten er honderden, zo niet duizenden zijn -  en daar al eeuwen niet op deze wijze ingezet. Waar wel overigens nog? In Den Haag dan toch, hoorde ik onlangs, dus wacht maar af jongens, ik kom mijn karperdeel halen, die 40 kg (droog) moeten weer snel op, het ligt in de weg. Maar dat terzijde. 

Bij aankomst ben ik erg benieuwd of de stek gevonden en aangeslagen is? Krijg zelfs twee runs, dus mijn nieuwsgierig is zeer bevredigd. Ben bij de eerste toch nog verbaasd als op de maisstek - de andere verderop met een klassieke bol - de hengel teken van leven geeft. De lijn loopt strak en ik zie de waker wat wippen, sla aan en verwacht een brasem. Maar dat valt tegen, of beter mee, het is een karper. Die voor de verandering wél richting die aangehaalde boom gaat. Door met de hand op de spoel snel, maar onder controle, naar achter te lopen maak ik dat de karper dat obstakel niet kan bereiken. De dril stelt verder weinig voor. Ook wel eens fijn, want ik had al gezien dat ik deze heeeel graag wilde vangen, wat een schoonheid. De Ronnierig - met drie maiskorrel en een drijvende tijgernoot, superdingen van Ali - zit geramd in de onderlip. 
De tweede aanbeet komt tegen het ochtendgloren, zelfde plek en aanpak. Ook deze karper schiet naar rechts, en ook deze weet ik voortijdig weg te trekken. Maar wat als zo'n vis 35 pond is? 

Als ik wegrijd besef ik dat ik klaar ben voor een week Duitsland binnenkort. 

In de polder met de pen loopt het als een dolle, eigenlijk nog beter dan vorig jaar. Kleinere vis, dat wel😝. Dat goeie resultaat zal zeker ook met het aanhoudende mooie weer en het groter worden van de kennis van het gebied te maken hebben. Voor de polders waar we samen vissen spelen Andries en ik elkaar telkens de kennisbal toe, en dan kan het heel hard gaan, voor beiden. Maar dat laat ik als onderwerp voor deze blog verder voor wat het is. Er moet iets te raden over blijven.

Waar de zomer veel te droog was, mag het nu wel wat minder...

De poldergeoriënteerde lezer moet het dit keer met een giebel doen. Ook mooi toch? 

Dus alles gaat qua vangen bijzonder goed, nou ja alles...