Kill your darlings...

IJspret staat ons de komende tijd te wachten, dus niet vissen... heb nu al slapeloze nachten van wat dat met de vispopulaties in onze polders gaat doen. Winter 2011/12 deed heel veel polders de das om, massale sterftes, en wat er nog over was kreeg zijn congé in aansluitende winter 12/13... De polders waren meer dan leeg*, en vanaf dat moment ben ik weer begonnen alles op te bouwen. Gelukkig kon dat binnen de vereniging, ruimte en visie. Op de dag van heden kan ik zeggen dat als we geen sterftes krijgen er een rooskleurige toekomst is voor het poldervissen, met een optimum-situatie als nooit tevoren. Prachtige bestanden, bestaande uit schubs en spiegels, van diverse origine, met een mooie grootte-opbouw in de populatie. En die hoeven alleen nog maar met onderhoudsuitzettingen gevoed te worden, om het zo te houden. Maar als het ijs te lang blijft liggen, er na dichtvriezen sneeuw op valt en er schaatsers hun rondjes komen draaien zal het wederom voor veel polderpopulaties einde oefening zijn. Weet niet of ik dan weer de moed heb overnieuw te beginnen met opbouwen... Kost veel tijd, energie en (verenigings)geld.

*dat er hele populaties verdwenen waren kon ikzelf in twee polders goed merken na winter 2013. Tot die tijd kon ik als bijvangst (want op grassers aan het hengelen😇) met zeer grote regelmaat mooie verwilderde schubs en uitgezette edelschubs vangen (70/30).  Na die tijd NIET EENTJE meer, niks. Heb het onlangs nog nagekeken voor het feitelijk maken van een aanvankelijk gevoel. En dat gold niet alleen voor mij, maar ik zag hetzelfde bij anderen die daar kwamen en die met mij hun vangsten deelden. 

Dus een eventuele treurnis is wellicht on hand. En dat stel ik als realist. En omdat ik daar even allemaal geen zin in heb, heb ik die medaille even gekeerd, we gaan naar wat veel luchtigers, onder het motto niet gevist, toch wat te melden. Sinds ik digitaal fotografeer is archiveren veel makkelijker dan destijds analoog met dia's in bakken van 100. Heb dus sinds 2007 (het jaar dat ik een digitale professionele camera overhad en die in mijn vistas stopte) een schaduwarchief van een bijzonder onderwerp aangelegd; de mislukte tropheeshots. Dacht daar in voorjaar 2015 al eens wat mee te doen, dus fabriceerde ik een artikel voor Dé Karper, het huisblad van de KSN, toen de S nog voor studie stond*. Gaandeweg het schrijven werd die tekst steeds scherper en kritischer, had het dan ook helemaal gehad met de mannetjesmakerij in de wereld van de karpervisser, en dat moest er uit. Het artikel bleek het cadeaupapier voor een veel dieper onderwerp, dat wat me dwarszat. Overigens behoort dat schrijfsel overigens nog steeds tot het beste (samen met de interviews) van wat ik ooit gewrocht heb, mijn mening. Was speciaal voor die doelgroep geschreven, als spiegel. Dat ga ik hier allemaal niet herhalen, slechts het deel dat relevant is voor het blooperen, want zo had ik dat soort beelden genoemd, heb ik hieronder overgenomen. Blooperen als titel moet je ook in de kontekst van die tijd lezen, met een vette knipoog naar het Luccen. 

En omdat al mijn visbloopers inmiddels dik de 600 stuks overschrijden, zal ik hieronder alleen de leukste tonen, maar omdat ze eigenlijk stuk voor stuk een verhaal vertellen, heb ik keuzes moeten maken, killing my darlings... 

 

 

 Hieronder het stukje tekst uit het artikel (Nr 91, maart 2015) dat ik relevant genoeg vond om te citeren.

 "Jawel, de bloopers. Ik verzamel ze al jaren, van mezelf en van mijn soms illustere vismaten. In een speciale map allemaal bij elkaar, in plaats van deze zo snel mogelijk weg te gooien zoals de meesten van ons waarschijnlijk doen. En nu is het dus tijd om een nieuw fenomeen aan de manvisfoto-rage toe te voegen."

"Over de techniek van het blooperen heb ik nog wel wat te melden; de meesten ontstaan ongewild bij het jezelf fotograferen. Waarmee ik direct bij de definitie van de blooper aankom; niet alleen spastische en ongecontroleerde bewegingen van de vis en daarmee ook vanger leveren bloopers op, maar ook alle andere zaken die misgaan, inclusief onbedoelde onscherpte of het zelfs totaal afwezig zijn van man of vis, of beiden, in het beeld. 

Maar soms mag jij een ander fotograferen, en dan kunnen er zaken 'gestuurd' gaan worden, dus wees dan alert en ga bij het minste of geringste verzet van de vis tot actie over. Direct afdrukken en rücksichtslos doorschieten, ongeacht wat je ziet. Zoveel mogelijk, de juweeltjes ontstaan zo vanzelf. Overigens, wees gepantserd tegen de steeds zichtbaar wordende irritatie van je vismaat, die wil wél graag een normale foto van zijn vangst, en hij begrijpt niets van jouw behoefte ook/ juist de bloopers vast te leggen. Maar die er tegelijkertijd ook niets aan kan veranderen omdat híj nou eenmaal met de vis in zijn handen zit en jíj met de camera. Hilarisch.

En maak er ook maar gelijk een gewoonte van zoveel mogelijk met je eigen camera te fotograferen, het is namelijk mijn ervaring dat je van de bloopers met andermans camera nooit meer iets terugziet... zelfs niet als je elkaar vrienden noemt." 

En de laatste alinea mag zeker ook niet ontbreken:

"Ik hoop dat de hier afgebeelde heren (waarvan sommigen in elk geval een serieuze poging hebben gedaan ook 'iets te worden' in de hengelsport, dat realiseer ik me) mij het ongevraagde plaatsen niet kwalijk nemen, daarmee wellicht onterecht denkend dat dit hun al dan niet zorgvuldig opgebouwde vooraanstaande positie in deze schaadt."

Tot zover het artikel. Veel kijkplezier. Laten we hopen dat ik jullie in het voorjaar weer mag verblijden met mooie polderkarpers, gevangen na de ijstijd. 

Voor het goeie begrip, eea staat wel door elkaar heen in de tijd, op datumvolgorde brengen veranderde niet zoveel aan de kracht van het visuele. 
 

John bleek mijn favorite blooper-vismaat door de jaren heen, ook wat waard

Ving ik eindelijk een 30-er op de pen, is dit het resultaat...

Karper kunnen twee kanten op slaan, rechtsom...

... en linksom

Arend zit er verhoudingsgewijs maar zelden tussen, ondanks de vele sessies en vangsten samen de laatste 6 jaar

Voor wie goed kijkt, het waarom van het blazen is nog in beeld

Soms gaat het in serie mis

Mijn all time favorite; iets voor een Hans Aarsman-spread in de Volkskrant met de vraag "wat gebeurde er de seconde hierna?" En daar dan een heel verhaal over.

Ik moest zo lachen dat ik niet eens meer mijn camera recht kon houden, en weer die John...

Grassers staan met stip op 1 als het om bloopers maken gaat...

 

Terug naar het heden; een paar dagen voor het dichtvroor nog de laatste polderschoonheid, echt schitterend, in de hoop dat hij of zij deze winter overleeft. En doorgroeit (van 4 naar 10 pond in 1 groeizomer) tot bijna hengelbrekend formaat...

*Naschrift: op het artikel in het KSN-blad kwam destijds geen enkele reactie, niks, nada, van niemand, niet positief en ook niet negatief. Terwijl ik toch nog goed met twee benen midden in die club stond, of dat zo voelde. Ik vond het zeer opmerkelijk. Waarmee ik wist dat het toch tijd was om aan mijn stutten te trekken, en dat artikel mijn onbedoelde zwanenzang werd. 

Nu, na bovenstaande blog ook geen enkele reactie, ook niet van diegenen die eigenlijk altijd wel reageren (prive). Zouden we dan niet met elkaar en (vooruit) ook om elkaar mogen lachten? Is onze hobby zo serieus? Zo sta ik er zelf niet in, althans dat hoop ik niet, want dan wordt het tijd voor wat anders. Hetgeen natuurlijk ook een grapje is.

Vooruit, een jaarintro

Ondanks in 2020 al vol gas gegeven te hebben, was (en is) mijn visbehoefte nog steeds heel groot. Wat resulteert in veel er op uit trekken, ondanks de kou of andere weersnarigheden. Het snoeken heb ik maar even geparkeerd, net zoals zij mij geparkeerd hebben. Heb al wel wat pogingen richting kunstaas (pluggen op snoek) gedaan, maar het blijft bij pogingen. Na een uur niks, is de motivatie al verdwenen. Dus blijft karpervissen het credo.

Zowel een winterse nacht met Arend als veel polderbezoeken met en zonder hengel gemaakt, inclusief een avond die een (voorlopig laatste, ivm de op handen zijnde avondklok) nacht had moeten worden, maar na vertrek om 19.00 weer om 23.00 uur thuis op de bank eindigde. Een en al 'disaster', bijna hilarisch; gebroken oval, spoorloos verdwenen ESP waterdichte broek, splinter in mijn oog, en het ponton van de knotwilgenwerkploeg precies op mijn stek. Plus windkracht zeven en slagregens toen ik terug moest vanwege de kapotte plu.... Ik laat het hier maar bij, maar een blogverhaal op zich waard. Helaas alles in het donker, dus geen beeld, en geen beeld is bij mij geen blog. 

Na al dat prachtige doorgaande herfstweer in december had ik gehoopt op een winter a la 2019/20, maar dat valt voor alsnog wat tegen, toch teveel koude, en te weinig lage druk vanuit de oceaan... Vind dat dat behoorlijk zijn weerslag heeft op de visactiviteit, ondanks de leuke winterse bruggetjes visserij toch nauwelijks actieve vis. Laat staan dat je er een serietje kunt vangen... Ik kijk uit naar de lente. 

Op 2 januari was ik present in de polder met penhengel, helaas werd het al snel erg mistig...

En toen die weer optrok kwamen de winterse buien; heb het nog nooit zo donker zien worden overdag...

Ouwe Fresco, 78 inmiddels, maar nog steeds actief. Helaas moest ie tot 2 x toezien hoe ik een brasem ving.

En dit ga je dan fotograferen bij uitblijven van vis...

De winterse visnacht met Arend was spectaculair, en het uitblijven van beet buiten de verwachting

Maar de aanhouder wint, dus blijf ik de bruggen en andere winterstekken bevissen

Voeren een uurtje of twee van tevoren, minihoeveelheden. Spot on tegen de wand aan met een spombje via een onderhands worpje.

En dan volgt het resultaat vanzelf. Je kan 'm maar alvast gevangen hebben in januari...

Vorig jaar had ik als 'fulltime karpervisser' die terug op het oude nest was mezelf diverse doelen gesteld, zowel qua formaat, als hoeveelheid, als ook wanneer. De twee eerste doelen min of meer gehaald. Het wanneer bleek wat lastiger, heb april verspild aan de niet te vangen grote brasems en augustus was de vakantiemaand... Dus dit jaar opnieuw het doel elke maand een karper. Voor januari zit ik dus safe. 

Heb het al diverse malen over ESP kleding gehad op deze plek, en over de kwaliteit ervan. ESP was rond 2000 een der eerste merken met een eigen complete kledinglijn die echt de toets der kritiek kon doorstaan, en wat ik er van heb (aardig wat) draag ik al een jaar of vijf, met veel plezier. Onverslijtbaar. Maar... het is slecht of nauwelijks hier in NL te krijgen en dan ook nog een voor ons zuinige Nederlanders (als het om kleding gaat, niet voor hengels, molens of bollen) aan de prijs. Zal mijn aanprijzingen dan ook niet herhalen. Wel heb ik een andere tip. Sinds een jaar of drie draag ik ook Decathlonkleding van hun jachtlijn Solognac. Hoe hoger het typenummer hoe beter de kwaliteit. Ook niet in NL te krijgen helaas, maar heel makkelijk te bestellen. Er is van alles, truien, broeken, jassen en wat je ervoor betaald is gezien het gebodene echt een lachertje. Draag de hele winter twee gevoerde broeken die nog geen € 25,00 per stuk waren. Heb twee dunne fleecetruien van nog geen tientje per stuk, je zou zeggen dat zal wel bagger zijn, maar nee, goede kwaliteit fleece en een goeie pasvorm. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Onlangs een wollen trui gekocht, met windstopper. Getailleerd zodat ik 'm als "pyjamatrui" kan dragen in de slaapzak. Als je er dan 's nachts voor een run uit moet kun je de kou trotseren door de windstopper. Het was en is echt de trui waar ik jaren op gewacht heb, en nog geen 70 tientjes...Met ook nog eens de juiste kleur. Dream came true.

Had deze trui al wel een maand groter genomen dan anders (normaal alles in M), want dat kon ik uit de reviews opmaken, dat 'ie klein viel. Er staat daar speciaal bij hoe men de maat ervaart. Heb m nu 3 maanden in gebruik gehad, en hij is toch gaan krimpen aan de mouwen (nadeel van wol, dat klinkt in gebruik wat in). Geen probleem bij Decathlon, want dan heb ik twee mogelijkheden; omruilen of teruggeven. Als het product er nog goed uitziet krijg je het hele bedrag terug t/m 364 dagen gebruik. Dát is service. Had het liefst direct omgeruild, maar omdat de maat er niet meer was, toch maar teruggegeven, met pijn in mijn hart. 

In september had ik nog een laatste Haagse spiegel gevangen op het boezemwater, een raar visje, zowel qua bouw als qua grootte. Hij of zij zag er gewoon ongezond uit. "Vocht" als een brasem. Qua grootte (onder de 10 pond en 65 cm) moest hij wel van een der laatste uitzettingen zijn, en dat waren vissen van Special Carp en Corten, no way dat ie daar tussen had gezeten. Waarvan akte, want niet te vinden.... Ik heb het toen overdragen (via melding aan het Haagse SKP-project) aan Juri Froger. En die kwam onlangs met een match op de proppen. Tóch een echte onvervalste SKP-er, uit 2007 al, dus die vis zwemt al 13 jaar zijn rondjes... en was bij uitzetting al een minkukeltje. (En maar 1 maal eerder teruggemeld.)

Vrees dat als je na 13 jaar (hij of zij is daarmee minimaal 15 jaar oud) nog steeds geen 10 pond bent, dat het niet veel meer gaat worden. En dat ik tevens recordhouder ben voor de slechtsgroeiende vis van het hele Haagse SKP-project, by far... Maar ja, iemand moet die eer krijgen, dan dus ikzelf maar. Kan het hebben.

 

De foto uit de blog van oktober

En de plankfoto uit 2007