donderdag 18 november 2021

PolderParels

Onder invloed van vismaten met kennis van zaken ben ik dit najaar wat steviger blijven doorvissen in de vele polders die het Groene Hart rijk is. Voorgaande jaren zag je al in september een kentering van visactiviteit en vangsten en was dat voor mij daarmee het startsein om te stoppen op de veelal ondiepe wateren, en werd het automatisch de tijd voor snoek. 

Dit jaar heb ik tijdens en na die kentering doorgezet en zie, de vangsten vielen inderdaad even weg, maar kwamen  (na acclimatisatie?) gewoon weer op peil. Diverse dagen met twee vissen in twee verschillende watersystemen heb ik inmiddels achter de rug. En wat zijn ze mooi! Er valt steeds beter te zien wat de toekomst gaat brengen. Een grote diversiteit aan varianten en soorten. Stuk beter dan pak weg 20 jaar terug toen er voornamelijk slankere schubs te vangen waren.

Doorgaans vis ik nog steeds met de pen, maar een klein experiment onlangs heeft me toch weer aan het denken gezet of dit altijd de meest efficiƫnte methode is? (Ja ik weet het, wel de leukste.)
Soms vis ik in een watersysteem van een particulier, zonder dat er verder visrechten aan derden zijn verstrekt zoals hengelsportverenigingen. Die particulier mag daarmee als visrechthebbende bepalen met hoeveel hengels je mag vissen. M.a.w. het staat me vrij. In mijn geval is dat altijd met 1 of twee hengels, maar in het kader van dit experiment besloot ik met drie hengels te vissen. Links en rechts ieder een hengel met een statisch (voerveer-)systeem. In het midden, op mijn zitplek een penhengel. De statische hengels ieder op 40 meter afstand. Alle drie de plekken hetzelfde aangevoerd. En de vis is in deze zone min of meer hetzelfde verspreid, soms zwemmen ze wat meer 'rechts en soms 'links'. Maar in theorie krijg je vissend met de pen gaandeweg de dag op alle plekken wel een aanbeet, of in elk geval leven. Ik sluip daar als een indiaan van stek naar stek. Na een vis gevangen te hebben hoef je niet te blijven zitten, hoe onbevist ook, ze zijn dan voor even verdwenen. Vandaar dit keer ook de twee statische hengels links en rechts, zo ben ik in staat om zonder verkassen te blijven vangen. Had even geen zin in dat verkassen. Meerdere vissen per stek kan dan simpelweg door de vis zo snel mogelijk van de plek af te trekken. Zo ook dit keer, als vanouds. Maar wat opviel, op de stek waar ik zelf zat met de penhengel geen enkel teken van leven. Niks, heel opvallend. Ondanks dat ik alles heel voorzichtig deed ter plekke, wegblijvend bij de kant, laag zitten, niet stampen. Toch weet ik zeker dat mijn voortdurende aanwezigheid en activiteit - moest toch zo nu en dan een hengel pakken, vis drillen en de hengel weer terugleggen etc - er voor gezorgd heeft dat de drukte ter plekke maakte dat er geen vis in mijn buurt kwam... voor mij toch een eye-opener. Besloot de volgende keer aan de overkant voeren, dat is met een pen net aan te vissen als het niet stroomt, en wellicht dat dit net het verschil zou maken? 
 
En die volgende keer kwam al snel, zo gezegd zo gedaan, hengel links, hengel rechts, hengel overkant. Laat dat nou de enige zijn die op de hele dag teken van leven geeft. Aan mijn eigen kant helemaal niks. Dus... wat hebben we hiervan geleerd? Eigenlijk ook niks... behalve dat het vissen is, en gelukkig maar. Niks vervelender dan voorspelbaarheid. 
 

Van nazomer...

 




... naar late herfst, je ziet het jaargetijde vorderen


Ik appte een van mijn inner circle maten wat beelden van drie gevangen spiegels op de mat. Hij reageerde met; "Alle 3 SKP-tjes? Er ging bij mij een lichtje branden, dus vroeg hem dat te definiƫren. Zijn definitie was: speciaal uitgezette spiegels, die bij vangst weer te herkennen zijn door vergelijking met een foto gemaakt bij uitzetten. Gelukkig, hij was er niet ingetrapt; dat alle uitgezette spiegels, dus ook die in de polders gelijk allemaal maar SKP-tjes waren. En daarmee kon ik hem gelijk antwoorden, nee dit waren geen SKP-tjes. Maar daarmee is het in 2005 wel allemaal begonnen!

In dat kader is er nog wel een primeur te melden. Het Haagse SKP is dit jaar daarmee 15 jaar oud. Tijd om dat eens te vieren, en mede omdat we in 2020 geen avond voor de aanmelders van die prachtige vissen in DH hebben kunnen geven door alle beperkende coronamaatregelen, borrelde er wat. Juri Froger, dikke vette steunpilaar van het Haags SKP (samen met Erik, zijn broer) vatte het idee op een eenmalig jubileummagazine te maken. Wat bescheiden begon is inmiddels na bijna een jaar uitgegroeid tot een serieus boekwerk van 100 pagina's, een collectors item naar ik vermoed. Meer dan prachtig vormgegeven door diezelfde Juri. Hieronder de cover als appetizer. Details in ons clubblad van december, als je GHV-GH lid bent en interesse hebt.