Luxeproblemen 02

Terug naar het zeelten

(Als je hier begint - de meesten lezen van 'achter' naar 'voor' omdat het zo wordt aangeboden in een blog - dit deel vormt 1 geheel met Luxeproblemen 01, voor het juiste begrip). 

Er waren al wat vissen op de mat beland, de zeelt reageerde goed op het vroeg inzetten van het voorjaar. Elk jaar weer leuk, veel beet krijgen, soms vliegen de aanbeten je om je oren, hoe vaak ik geen dubbelrun heb gehad?

Kale boel nog begin april

Concentratie bij het uitvaren, precies op het randje graag

Nu al mooi vol

De drie hierboven getoonde boeken heb ik afgelopen periode maart-april gelezen en ondanks dat het voor de tweede of derde keer was, kwamen er toch weer nieuwe zaken uit. Hoe ervaren je ook denkt dat je bent, er valt altijd weer wat nieuws te leren. Met name Jim Gibbinson weet maar al te vaak de spijker op de kop te meppen. Als je goed weet te filteren staan zijn teksten vol met eye-openers. Maar dat kan alleen maar als je zelf al in hetzelfde proces zit om uit te vogelen hoe specifieke zaken in elkaar steken. En het artikel Master Tench Float Fisher van Keith Sanders heeft me zeker weer een betere penvisser gemaakt, in theorie dan toch.
Wat in Engeland een fenomeen is sinds de jaren 80, is de al maar toenemende zwaarte van de vissen, en dan met name de vrouwtjes. Met dezelfde lengtes als bij ons wegen vissen zomaar een derde of de helft meer dan bij ons. En dat staat los van het gebruik van hun Imperial pounds. Er zijn vele redenen voor aan te voeren, maar niet een daarvan is sluitend. Temeer niet daar al die zaken ook voor het continent opgaan, maar waar dat groeiverschijnsel zich veel minder voordoet.

In het weekend van midden april wist ik dat e.e.a. taai zou gaan worden, er werden serieus koude nachten verwacht en die kwamen ook. Het is dat er afspraken stonden met Arend, want alleen was ik thuis gebleven. Daarom was het schrapen voor een visje, maar ik was nog spekkoper met drie aanbeten. Arend had zelf niks - behalve weer eens een karper, hoe doet ie dat toch? Die heeft in vier jaar vissen op zeelt in het voorjaar meer karpers als bijvangst dan ik in ruim 20 jaar -  maar hij wist er op een van mijn hengels nog een te vangen, de grootste nota bene, net toen ik na een heel weekend strak achter de stokken zitten heel even naar de auto moest. Het was en is 'm gegund. Wij delen wel meer aanbeten, en dat bevalt me heel erg goed. Je investeert toch samen in zo'n trip. Beter dan "ikke, ikke ikke, en jij mag toekijken". Ondanks de karige vangst vond ik de trip meer dan geslaagd, we hadden onder de slechtst mogelijke omstandigheden toch maar wat mooie vissen gevangen.

De eerste nacht solo, om de stek te kunnen zekeren, maar het was geen enkel risico geweest met die kou, nobody there

Koud!

Nacht twee niet anders

Daar komt weer zo'n hagelbui, of wordt het dit keer weer eens natte sneeuw?

Na 26 uur vissen. Lang genoeg om er blij mee te zijn.

Arend is kanjerkampioen.

Naarmate het voorjaar verstrijkt passeren we ook de grens van nog kaal naar al lekker groen. Vind ik de mooiste tijd, alles in bloei, vrolijk fluitende vogels, fleur en kleur. De vis wordt veel beter (stabieler) vangbaar en elke keer vangen we mooie exemplaren. Maakt niet zoveel uit welk water (de stek wel!). En wederom is The Method met een waftertje veruit favoriet. Was is er toch gebeurd met de madenvoorkeur? Moet wel zeggen dat ik steeds minder maden 'breng'. Zal het dan toch ook aan het massaal aanbieden gelegen hebben? Er is 1 water waar ik dan kan uitvogelen, helaas niet in de buurt en iets om je een heel zeeltseizoen in vast te bijten, en zover ben ik nog niet, heb er ook geen tijd voor, vraagt om een andere benadering. De huidige visserij is wat meer van het korte sessies maken rondom werk en andere zaken van het leven.

Toch 3000 gram

En allemaal een ander, eigen, karakter

En weer twee in één netje

Soms moet je opportuun zijn, en gebruik maken van je kennis. Als je ontdekt dat ze er weer zijn, direct gaan. In drie uur tijd 7 aanbeten.

Goed te zien is het verschil tussen een 'gewone' en een grote zeelt. De grote is de vis van de foto hierboven. Zo'n seizoensparel.

Laatste sessie met Arend bevat weer een moraal. Het gaat hier over te hoge hengeldruk op een water of op een bepaalde stek (de zgn holdings swims) en de gevolgen daarvan voor zeelten. Jim Gibbinson gaf het al aan in een van de bovengenoemde zeeltboeken (Big Tench). Ik zal hem citeren; "A downside is that the poor tench get absolutely hammered because, unlike carp, they don't move away from angling pressure". Het gevolg laat zich raden als er teveel gevist wordt op plekken waar de zeelten zich verzamelen. Ze worden keer op keer gevangen en als daar dan een keer "verkeerden" (hoe zeg je dat netjes? Ik bedoel natuurlijk wat anders, vul zelf maar in) tussen zitten en/of het wier groeit zodanig dat de gehaakte zeelten met geweld uit dat wier gesleurd moeten worden - zeelten zwemmen zich niet vrij zoals karpers - dan is het leed niet te overzien voor de bekken van de vissen. Waarvan akte.
In deze sessie had ik zes vissen waarvan vier met een ernstig beschadigde bek, waar zeker vergroeiingen van komen. Eeuwig zonde! Kijk maar mee.

Toevallig was Arend diezelfde ochtend al heel vroeg al aan het water, woont er vlakbij, en arriveerde eigenlijk nét voor een karpervisser met plannen voor dezelfde stek, hem daarmee aftroevend. Ik was er nog niet, heb het even uit tweede hand. Er ontpopte zich een klein gesprek waarbij Arend aangaf in de nabije toekomst de stek te gaan harken (vrijmaken van wier) zodat we de zeelten zonder problemen (lees; lossen door uitscheurende haken) konden blijven vangen. De karpervisser reageerde verontwaardigd; "daarmee ga je de (mijn?) karperstek verpesten!". Of dat echt zo is, is nog maar zeer de vraag, maar een eventuele discussie die we hier niet gaan voeren omdat 'ie arbitrair is. Ik ken de desbetreffende karpervisser vrij aardig, en laat ik voorop stellen dat hij op geen enkele manier verantwoordelijk is voor die verrotte zeeltbekken. Een consciëntieus visser. Daarbij kwam hij op voor zijn eigen belang, karpers willen vangen, zijn goed recht, maar zijn reactie spreekt toch ook wel weer boekdelen... We denken allemaal eerst aan onszelf. Wij net zo goed, met ons gehark. Ons motto is nu "beter een kale(re) 'karperstek' dan een verwoeste zeeltbek". 

Enter the Monster. De constructeur is al gevonden. (Geintje hè!!! Pffff...)

Deze dame kwam er ook uit tijdens bovengenoemde sessie, en was godzijdank (nog) ongeschonden! En met zo'n lengte al een geslaagd zeeltseizoen. Nu op zoek naar gewichter dames, waarbij de tijd tijdelijk in ons voordeel is.