Vers bloed, nieuwe polders

Onlangs was ik op een verjaardag, van mijn achterneefje Mees. Mees was 2 jaar geworden. (Mees is het kleinkind van mijn broertje Aat, en nee Aat vist niet, nooit écht gedaan ook, al had 'ie jaren 70 eerder een zeelt dan ikzelf). Daarboven op is Mees zijn moeder Robin, mijn nicht, samen met partner Robin (ja, het staat er echt) ook nog eens verhuist naar een nieuwbouwhuis in deze omgeving. Dat gaf mij voldoende reden om maar weer eens een kinderverjaardag mee te maken. Ik kwam na wat zoekwerk en gezond verstand, de wijk staat nog niet op google maps, in een afgeladen huiskamer met aanpalende keuken; meest jong volwassenen met hun kinderen, de handen vol met cadeau's. Waar onze Mees al (als een ware) verbinder tussendoor roetsjte, breed lachend en gesticulerend. Heerlijk ventje👌. Hij had de tijd van zijn leven. Al die mensen en al die cadeau's, allemaal voor hem. 

Broer Aat, achterneefje Mees en schoonzus Brenda

Zo heb ik mijzelf ook de afgelopen paar jaar in en vooral om Gouda gevoeld. Overal viswater, overal karper. Waar te beginnen? Al hoewel zelf gulzig van aard toch geprobeerd er als een ervaren whiskydrinker mee om te gaan, met kleine teugjes zo lang mogelijk van genietend. En soms rendeerde dat direct, even soms ook niet. Van die "gevallen" waarin je de code alleen kraken kan als je er fors tijd en energie in stopt. Geeft niks, zo blijft er nog wat te wensen over. Ik tel zomaar 9 wateren waar een eerste vis (en in sommige gevallen meer, in een enkel geval véél meer) uitkwam. Smakend naar het bekende meer dus😉.

Voordeel van centraal wonen is dat je overal voldoende dicht in de buurt woont, en zo door kortere aanrijtijden meer inzicht, noem het grip, verwerft over water. Tegenwoordig ben ik in 20 min. bij Leon, een kippeneindje dus samen vissen is geen straf. Levert me voor drie daar lokale waterstelsels vis op, mooie vis. Plus de nodige inzichten om komende jaren op voort te borduren. Met name de grote spiegel wist van wanten, was maar al te blij toen die in het net lag. En ook hier geldt, elke vis kent zijn verhaal, maar ik kies even voor de grote lijnen. 

Vanaf een heel andere plek dan dat men daar lokaal denkt waar ze 's winters liggen. 

Gegund door mijn maat Leon door weg te lopen van zijn hengels,
maar daar kreeg hij er binnen het uur weer eentje voor terug😎

Zo een waarvan ik niet verwachtte dat ie binnen zou komen, een lang startschot, veel weerstand,
en o zo nipt gehaakt...
Als het dan toch lukt ben je blij, reden voor een tijdelijke roze wolk. 

Ooit kwam ik een piepjonge Andries tegen in een polder, liep te huppelen als een jong veulen, met zijn net zo jonge partner Nienke in zijn kielzog. Hij had net een recordspiegel gevangen en zij had 'm gefotografeerd. Al van verre "schreeuwde" hij me toe wat 'ie gevangen had. Over the moon. Dat was onze allereerste encounter. Wist ik gelijk waar ik aan toe was daar. 

Ik viste daar overigens op dat moment op zeelt, en ik wist ze te vangen ook, we praten over 2003, dat is inmiddels 22 jaar geleden. En toen was een pengevangen zeelt van 50plus een unicum. Ik had er meerdere. 

Die polder had ik op karper al aardig doorkruist, en er leuk vis gevangen. Nooit monsters, al zaten die er zeker destijds. Schubs, zowel edele als wilde. Er zaten ook mooie spiegels, type Valkenswaard. Toen al oude vissen. Hennie ving ze regelmatig, altijd in hetzelfde diepe knikje - En ook nu nog steeds een plek waar zich graag vis ophoudt, al is er veel veranderd, alleen als je het weet is het nog te herkennen- maar zoals dat gaat, je kunt niet overal blijven komen, het niet altijd vasthouden. En zeker als de visstand in neerwaartse spiraal zit (of andere in opwaartse) dan komt er een moment van afscheid. 
En daar wilde ik dit jaar verandering in aanbrengen, in het kader van zoveel mogelijk water in kaart brengen. Mede omdat de toegankelijkheid totaal veranderd is. In algemene zin in mijn nadeel, maar 1 zone bleek beter benaderbaar. En daar gebeurde het, ving er me de pleuris. Prachtige verwilderde schubs. Sterk!!! 

Heb dan de neiging er vaak heen te gaan, maar die neiging wist ik uiteindelijk na een paar keer te onderdrukken. Al te vaak is bewezen dat je de zaak snel "op" kan vissen en in deze polder kan het dan lastig worden gezien de benaderbaarheid. Dus liever uitsmeren. 

Hèt bewijs dat deze polder ook nog eigen aanwas kent

Dat Schelpenpad, rode lijn in veel blogs van Andries door de jaren heen is voor het tweede najaar onderwerp van gezamenlijk vissen geweest. En voor het tweede najaar heb ik daar het nakijken. Het gekke is, er zit ruim voldoende karper, en die laat zich ook voldoende zien. Maar vangen... dat gebeurd slechts op 2 stekken. Terwijl we een dikke veelvoud daarvan bevissen. Je begrijpt, dat zijn niet "mijn" stekken. Andries is hier aangever geweest en zo groeit vanzelf de stekvoorkeur. Ik weet, desgewenst mag ik er vissen, slechts door dat aan te geven, maar zo doen we dat niet onderling, dat voelt wat geforceerd. Helaas pindakaas. Dat noopte mij deze zomer al tot een uitwijken naar een ander deel van deze uitgestrekte polder, na een welkome tip, en inderdaad, daar vond ik karper, waar ik er vervolgens met veel moeite een wist te verschalken. Díe karper was meer dan welkom. En extra leuk, een wilde resident. Ondanks alle pogingen zomer en najaar bleef het er bij ééntje. Zorgt er in elk geval voor dat ik zwaar aangehaakt blijf. 
Heb er zeer recentelijk een wandeling gemaakt en me gerealiseerd dat ik met name in het voorjaar wel wat heb laten liggen her en der. Er is nog veel meer water dat redelijk bereikbaar is met wat omdenken en een beetje voorbereiding. 

Een ander deel van de uitgestrekte polder bezoeken was een verstandige keuze

Het leverde hoogzomer, en bij laatste licht, een mooie vis op

Langs het Schelpenpad zelf de code nog geenszins gekraakt

Soms kom je ergens en dan weet je, dit is interessant. Mooie lange sloten, gedeeltelijk vol plompen, maar ook open stukken. Spreek ter plekke een local. Klaagt erover dat "men" een jaar of wat de meeste vis verwijderd (karper, brasem) heeft. Ja lullig. 
Gelukkig kun je nooit alles afvangen, en wat overblijft groeit als de spreekwoordelijke kool.  En niet alleen dat, zorgt ook voor nageslacht. Dat blijkt uit mijn vangsten. Een mooie wetering, over het hoofd gezien door de massa. 

Over die massa gesproken. Ergens dit najaar vlak na mijn zomervakantie bij Andries langsgeweest, zonder hengels, gewoon alleen even voor het gevoel. Hij vangt een karper, zelfde formaat als die van mij. Niks bijzonders, maar zo ben je lekker bezig. Even op de foto en door naar een andere aangevoerde stek. Daar een bruisplakkaat van jewelste, maar het aas oppakken ho maar. In dat spannende proces komt er achter ons een setje aanlopen, ons negerend, op dat moment nog niet zo opvallend. De man in kwestie heeft een emmertje beet en dat zwaait hij zodanig naast zich dat het van links naast hem bungelend terwijl ze de bocht ronden vóór hem beland, mij zo proberen te belettend dat het mij opvalt dat hij een aasemmertje draagt, die wil niet gezien worden. Verderop gaat gevoerd worden, zoveel is duidelijk. Nou liepen ze ons in de rug, dus zonder mijn omkijken had eea makkelijk ongezien gebleven. Ik hou het wat in de gaten en op een gegevens moment komen ze weer aanlopen, nu vanaf de zijkant links, stukken minder onopvallend. Bijna alle wandelaars zeggen wat, al is het maar goedendag, maar dit stel kijkt strak de andere kant op, neuzen omhoog, samen, simultaan, van tevoren zo bepraat dat is duidelijk. Ze zullen er vast een stijve nek aan overgehouden hebben. Andries en ik schieten onbedaarlijk in de lach, wat een aanstellerij. 

Ga je hier nou druk over doen, of weten wij niet alles? 

In een verhaal over nieuwe wateren mag het beschrijven van laatste Zeeuwse penvisdag op Walcheren in oktober niet ontbreken. Zou er met Andries samen vissen. Voor mij volslagen onbekende Zeeuwse polders, plus de vestinggracht van Middelburg. 
Ten eerste; zag aanvankelijk wat tegen de reis op, solo, maar de trip ernaar toe viel niet tegen. Via de nieuwe Van Blankenburgtunnel (sloper van het beste brasemwater van NL) reed ik er in krap 1,5 uur naar toe vanuit Gouda. Heel goed te doen zo. Mijn opa heeft zijn laatste levensjaren in Middelburg gesleten eind jaren 70. Kan me herinneren dat de trip destijds een mijl op zeven was. Had mijn vader ook weinig trek in. Ik zag mijn opa dus maar weinig. 

Aankomst en welkom bij eerste licht. Hans Eshuis, organisator, is zo vriendelijk ons digitaal een beetje op het juiste spoor te zetten. Waarvan akte. Resulteerde in een gedeelde derde plek voor ons beiden, met ieder 7 karpers. Waarbij ik nog 2 lossers had, en Andries zelfs 3. Wie ging winnen was tot het laatste half uur nog spannend, er bleven vissen via whatsapp binnen rollen. Uiteindelijk waren de nummers 1 en 2 met 9 en 8 gevangen karpers spekkoper. Wat voor mij telde, je komt in een onbekende omgeving, wat ga je dan doen? Precies als Andries al een keer of wat heeft aangestipt heeft elke penvisser zijn visuele voorkeuren: bruggetjes, duikers, rietpollen, zijsloten, kortom onderbrekingen van het normale. Die preoccupatie ontkwamen wij ook niet aan. Zelf had ik daarnaast 2 stekken gemaakt ergens op het wijd, en laten die nou het meeste vis opleveren. Elke keer neerstrijken levert een aanbeet op. Ook niet zo gek: typerend voor water waar veel vis zwemt, hoe meer je stek van alle kanten benaderbaar is, hoe meer en sneller vis. En Andries observerend overkwam hem hetzelfde.  

Alles op het Rapiertje, superfoto!! Dank. (Overkomt me maar weinig helaas). 

Het was me een waar genoegen, jongens en meisjes van de Zeeuwse klei. 

Altijd weer op zoek naar nieuwe plekken om vis uit te zetten voor de vereniging kom ik wel eens op wateren die ik in eerste instantie over het hoofd had gezien. En ik had het kunnen weten, heb er 5 dec 2000 gevist, gevangen en een uur later toch nog een zeperd gehaald, toen mijn toenmalige vriendin Eveline aangaf niet verder te willen, en vervolgens een portiek verder ging wonen... geen leuke tijd. Wat ik toen niet wist is dat dorpswatertje onderdeel van een heus polderstelsel was, waar destijds leuk karper zwom. Om nu te bepalen of het zinvol (want het poldersysteem zit in de GHV-GH vergunning) was er een kleine kwaliteitsinjectie met spiegels op los te laten moest ik er ook gaan vissen.  De eerste keer gelijk twee prachtige spiegels met een moderne schubbenpatroon. Hoe kwamen die hier nou? Het zoveelste bewijs dat er toch wel hier en daar flink wordt gerommeld met uitzettingen, we komen het op meer plekken tegen. Zoals een polder die alleen voorzien is van spiegels door de jaren heen maar die nu grossiert in minischubjes met hoge bouw. Het gekke is, je ziet er nooit iemand, en ook niet gek want slecht benaderbaar. Wie heeft hier dan baat bij gehad? De aanpalende polder heeft de donatie weer niet ontvangen, anders hadden we z daar ook wel gevangen. Sterker, daar vangen we nog zelden wat... Maar terug naar het stelsel met de onverwachte spiegels. Nummer 1 zal ik hier tonen, nummer 2 gaat mee in een volgende blog om moverende redenen, en nummer 3 (zeer recent gevangen) is er zoéén waar je stijf je kaken van op elkaar moet houden. Een totaal onverwachte superafsluiter. Waarvan akte. 

Spiegel van moderne snit? 

Dit voorjaar meegedaan met Ben's Haagse penvisdag rond Wateringse Veld, waarbij ik zowaar een karper ving. Dat hele verhaal al via een persoonlijk artikel in het GHV-GH magazine verteld. Wat voor hier van belang is, is dat ik er destijds veel kwam, 40plus jaar geleden. De polders van destijds zijn opgegaan in een grootstedelijk gebeuren waarbij vele waterwegen langs de tuinderijen uit die tijd nog intact zijn, als onderdeel van het huidige geheel. En aan oevers en bomen is dat als je er oog voor hebt nog goed te zien. Hier trip had voor mij nog een zeer persoonlijke rafelrandje, maar dat is voor hier nu even geen onderwerp. 
40plus jaren terug is voor mij zolang geleden dat ik voor mezelf deze wateren ook als maagdelijk beschouw, en daarmee hebben de daar gevangen vissen voor mij ook een plekje op deze plaats verdiend. 

Met Andries en Micheal de inmiddels traditionele decembersessie gemaakt. Even dubben waar, puur luxe eigenlijk, maar door de uitgesproken gezamenlijk wens kwamen we weer in dat Wateringse Veld uit. Maar waar te starten? Daar had ik wel een goed beeld van, er niet veel vissen zegt nog niks over het al dan niet in de gaten houden. Er valt een beste vis te vangen, al moet het mee zitten. Zonder geluk vaart niemand wel. Andries heeft alleen maar misgeslagen, Michael had een paar barsems, en ik?, ik was spekkoper met twee karpers en drie mooie giebels. De grotere schub kon ik meer dan gebruiken, zat een beetje op een dooie dit najaar. Los van de Franse trips wilde er maar weinig lukken, er zat de klad in, de bekende antiflow, al was dat niet geheel waar. Dus deze vis tilde mij boven het maaiveld uit en kondigde weer een betere tijd aan. 

Wat was ik blij met jou, al zeg ik het zelf, DIK verdiend. 

De cirkel weer rond; terug naar Gouda. In Gouda zelf krijg ik ook steeds meer vast voet aan de grond, al valt het om de dooie dood niet mee, het is echt vissen, meer geen resultaat dan wel, maar dat houdt me scherp, en heel langzaam komt er toch wat grip op de zaak. Kwestie van regelmatig even gaan kijken, om wat voeling met het water te krijgen. Had Andries zover gekregen een keer niet samen de singels te bevissen laatste Goudse GHV-GH penvisdag in september, maar het buiten die zone te zoeken. Ik wist zeker dat dat een juiste keuze was, hetgeen resulteerde in drie vissen voor hem en binnen de tijd eentje voor mij. Buiten mededinging (na het eindsignaal) kwamen daar voor mij nog twee beauties bij, alles van dezelfde stek, net iets dieper dan de rest, heel opvallend. Dat waren eerlijk gezegd niet de eerste vissen, dit voorjaar had ik er al eens een hele fraaie kleinere spiegel gevangen.

Niet normaal hoe hard het kan groeien hier

En net als je dan denkt dat je het doorhebt kom je er achter dat je toch niks weet, ben nu diverse keren naar de in mijn ogen enige zone geweest waar wintervis kan liggen, maar er slechts een zeelt gevangen. Van karper geen spoor... kan me niet voorstellen dat ze op het ondiepe zijn blijven liggen. Deze winter wil ik dat nootje kraken, was het motto. Totdat de kerstperiode aanbrak. Lasogen!!! Moet dus wachten tot "ze" weer verwijderd zijn.  Aan een eindblog kom ik dit jaar niet meer toe, dat gaat wachten tot in januari, maar dan is het dan ook je autoriem goed vastmaken, ik voorspel een vliegende start. 

Exact in het midden mijn pen. Maar desondanks niet te doen. Lasogen!

De zonnewende ook weer een feit. Uphill!!