Het Monument

Op de valreep van de jaarscheiding toch nog een blog, sommige zaken in een vissersleven zijn te bijzonder om te laten passeren zonder enige aandacht. En 2023 is weer 2023. 

Afgelopen weken (maanden eigenlijk al) is het leven, en daarmee het vissen, anders dan normaal. Mijn schoonmoeder kreeg in september te horen dat ze terminaal was, en daarmee kreeg mijn dagelijks leven en het ritme dat daarin verborgen is een valse twist. Terzijde, naarmate de tijd verstreek en de slopende ziekte steeds meer grip kreeg op lichaam en geest van mijn schoonmoeder, vroeg ik mij aan de waterkant steeds sterker en regelmatiger de vraag hoe zinvol of zinloos zo'n op jezelf gerichte hobby is? 

Afgelopen week was het einde nabij, dat was aan alles te merken, en in plaats van netjes het ritme (ook hier) van het lijf af te wachten via palliatieve sedatie kwam de (in mijn ogen terechte) vraag omhoog drijven hoe zinvol uitzichtloos lijden moet zijn en werd euthanasie van een woord een mogelijkheid. Het geval wil dat ik dezelfde afgelopen week mezelf ook al helemaal vrijgeroosterd had (geen werk of andere zakelijke- dan wel privéverplichtingen) om maximaal te vissen, en de weergoden waren ook nog eens bijzonder goed geluimd. Ondanks december visweer en nog eens visweer. 

Helen was als dagelijkse mantelzorger van haar moeder al een tijdje vrijgesteld van huishoudelijke taken in ons huishouden, daar zat voor mij de enige verplichting om dagelijks te realiseren. Geen problemen daar, en dat bood in overleg wel kansen een hengeltje uit te gooien, of wat te zwerven langs diverse wateren, zo weer nieuwe ideeën opdoend. 

Zo kwam ik op donderdag 29 december in een polder terecht waar ik al dik 30 jaar kom. En met veel plezier. Er is niet heel veel veranderd, behalve de visbestanden, na 2011/12 moesten we grotendeels overnieuw beginnen. Grotendeels, want een paar exemplaren hadden de strenge winter overleefd en één daarvan had in 2009 al grote indruk op me gemaakt vóór de grote sterfte, een bak van een spiegel, tegen de 30 pond aan. Destijds gevangen door Andries Hoekstra, toen nog slechts een bekende via mailcontact over GHV-zaken, en inmiddels een fijne (vis)maat. Als je mijn blog regelmatig leest moet die naam je opgevallen zijn (zo niet, heeeel snel naar rechts scrollen en zijn blog bezoeken). Ik stelde net "grotendeels", omdat hij deze prachtvis in 2013 opnieuw ving, als true survivor. Wat een schoonheid in die tijd (we hadden nog geen weet van de huidige geleverde karperstammen). En toen ik vismaat Arend 1 x meenam in 2019 kwam die vis er nogmaals uit. "Ja Arend, daar moet je vissen".  Arend had 10 minuten nodig... Maar ik gunde het hem, al mocht ie nooit meer mee natuurlijk. Dus goed beschouwd had ik al 14 jaar weet van deze vis en er ook wel een soort van 'achteraan gezeten', voor zover dat lukt in zo'n poldersysteem. Laat ik het zo zeggen, ik heb vaak over het vangen ervan gefantaseerd. Zij of hij (dat is niet duidelijk) was, als ik er viste, nooit heel ver uit mijn gedachten. (Got you there Moolenaar, tóch een targetvissert)

Soms wijk ik qua materiaal wel eens af van wat ik normaliter vanuit de basiskennis bijna automatisch als visser inzet, een net of een hengel, een haak of een lijn, zoiets. Moet zeggen dat dat regelmatig zorgt voor moeilijkheden, let maar op. Waarom ik dat dan toch doe? Laten we het maar ogenschijnlijk voortschrijdend inzicht noemen, of beter vermeend voortschrijdend inzicht aka tijdelijke verstandsverbijstering, soms moet je dan op je schreden terugkeren, steevast na een misser, en bedenken dat de oude kennis voldoende uitgekristalliseerd is, het gewoon zo laten, niet aan sleutelen. Dit keer had ik mijn zeeltnet (Korum spoonnet voor barbeel) van 65 cm meegenomen, puur om het gemak van het vervoer tussen stekken, dit net ligt lekker in balans met lopen. Niet zo groot als mijn karperschepnet, en vooral ook minder diep. Ik doe dat wel meer, als ik geen grote vis verwacht. En er heeft al eens een 107 cm graskarper ingelegen, was ook niet de bedoeling, maar ging prima. 

De stek die ik wilde bevissen doe ik alleen in de winter aan, omdat ik weet dat een aanzienlijk deel van de populatie zich dan hier verzameld, en met een warmere zuiden of zuidwestenwind ook prima bereid is tot azen. 1 hengel met de method, een wafter en een wakertje, de andere met een pen en een mais/worm-combi. Door tevens de eerste in te zetten kon ik daar vissen waar de meeste vis doorgaans ligt, net buiten bereik van een pen, een beetje meer op zeker spelen, naast de lol van rommelen met een pen. Beetje voer op beide stekken, minimaal uiteraard, het is december. Al na een klein half uur een opsteker op de pen die blijft hangen. Slaan, en vasttikken op een karper. Niks spectaculairs, althans qua gewicht. Een verse uitzetter van november 2021. Wel spectaculair qua beschubbing, dat beloofd wat voor de toekomst. Sowieso, ik heb er een aantal teruggevangen vanaf halverwege 2022, en stuk voor stuk spectaculair in groei. 

In mijn ooghoek zie ik een auto naderen waaruit een man stapt. Iemand van het waterschap die (uitgerekend hier vandaag) wat werkzaamheden komt verrichten. Zal met het fotograferen van de vis wel even wachten totdat de kust weer vrij is. Voor je het weet heeft hij dadelijk een Oud en Nieuw feest met karpervissende familieleden... Ik hang de rijen met net en al tussen de rieten. Half uur later een loper op de methodhengel. Sterke vis! Zéker geen uitzetter. Zo'n diep blijvende vis met van die stompen op je top. Het duurt even voor ik er een blik op kan werpen. Het blijkt een forse spiegel en vlak voor het net herken ik zelfs dé spiegel van deze polder, het Monument. Scheppen gaat probleemloos, al ontsnapt wel de rijenkarper tijdens dat proces. Ach, een mens kan niet alles hebben. Gelukkig maak ik altijd dírect matfoto's, dus ook die was voldoende vereeuwigd. 

Wat een bak zeg, en al die jaren nauwelijks tot niet gegroeid, nog steeds vlak onder de 30 pond en 88 cm. Deze vis is - als hij van de laatste uitzetting voor mijn tijd is - 30 jaar geleden uitgezet (1992), en was daarvoor al een jaar of wat oud. Dus minimaal tussen de 30 en 35 jaar oud. Met recht een monument. Daarbij, het laatste jaardoel, minimaal 10 x 20 pond ook gehaald, nipt. Daar moet ik wel een goeie tropheeshot van, dus hang ik de vis zorgvuldig weg tussen het riet na de matfoto. Er kan niks gebeuren. Uit gewoonte leg ik direct daarna de voerkorfhengel weer op de stek. Het is nu wachten op het vertrek van de waterschapsheer. Ik blijf in de buurt van het net. Tot ik 10 minuten later weer een aanbeet krijg op die methodhengel. Mozeskriebel, wat een kracht heeft deze vis? En dan niet alleen, het net zit al propvol met de grote spiegel, dus hoe ga ik die nieuwe vis erbij scheppen? Tom Poes, verzin een list! Ik besluit de vis zover uit te drillen dat het scheppen slechts een formaliteit is, niet voor het eerst dat dit zo gebeurd. Maar als ik het net oppak, zie ik dat de grote spiegel verdwenen is, zomaar...? Het net is niet gekanteld, hangt niet half uit het water, ik heb geen plonzen gehoord of de steel zien schuiven, niks, gewoon zoals ik het heb achtergelaten. Maar desondanks zonder de spiegel. Opnieuw maar goed dat ik altijd direct een matfoto maak. Ik kan er echter niet mee zitten vandaag, de derde spiegel heeft een ruwe schoonheid die iets goedmaakt. En het gevoel dat mijn schoonfamilie vandaag moet dealen met een euthansieverzoek dat binnen 24 uur gaat worden uitgevoerd maakt dat ik mijn schouders ophaal en bedenk dat er veel meer dingen zijn dan je druk maken of je al dan niet met een monument op de foto mag, 14 jaar naar verlangd of niet. 

Ja daar lig je dan, na al die jaren voor heel even de mijne... Bizar van kleur! Ik maak me op voor de plaat van 2022. Tevergeefs.

Nummer drie die middag, van een ruwe schoonheid en één bonk spieren, het verzacht iets

Fijne jaarwisseling, en wees een beetje lief voor elkaar. Veel belangrijker dan de zoveelste karper,  andere vis, of andere bijkomstigheid waarvan we onszelf hebben wijsgemaakt dat het ontzettend belangrijk is. 

Zelf ben ik met 106 karpers geëindigd, het is maar een cijfer en staat voor veel meer dan dat. Volgend jaar is letterlijk morgen, en niemand die weet wat dat gaat brengen. Als je niet begrijpt wat ik bedoel maar eens googelen op filosoof (David) Hume. Ik kan slechts hopen op minimaal dezelfde avonturen en ervaringen, en doe dat ook.  

Voor Ellen! Rust zacht.