Elvis has almost left the building

En zo zijn we een maand verder, doorgaan wel de tijdspanne die ik nodig heb voor een nieuwe blog. Dat deze weinig over echt vissen zal gaan komt simpelweg omdat vissen er op 1 keer na niet van gekomen is, te druk met belangrijker zaken. Daarmee is ook het obligate maanddoel niet gehaald, maar wat het zwaarst is moet het zwaarst wegen nietwaar? 

Zoals een ad hoc wintersporttrip; Helen zat er flink doorheen na alle ellende omtrent haar moeder's overlijden en was nódig toe aan een verzetje. Haar jaarlijkse week op de skies moet sowieso al het emotionele equivalent zijn van mijn héle jaar vissen. Dát lijkt me zwaar. Daarvoor wil je als partner dan toch met liefde de kostendekkende factor zijn?  

Al was het maar hierom, Grüssen von hubsche Mädchen aus Tirol

En ook het klussen op afstand was een vette tegenvaller, het gewone leven gaat dagelijks door zodat er weinig tijd overblijft om te klussen, en dan moet je planningsbakens verzetten. Komt bij dat ik voor 80% klaar wil zijn, dan kom ik eindelijk eens aan mezelf toe i.p.v. nog maanden of jaren in het volgende bouwval te leven. Dat heb ik na drie huizen (lees; halve ruïnes) de afgelopen 20 jaar wel meer dan gezien. Dus beter even heel pijnlijk, maar relatief kort, dan een zich tot in de eeuwigheid uitstrekkende, en daarmee afremmende verbouwingsverplichting. 

Gelukkig is er hulp

En HULP

En het resultaat is ernaar, we gaan de goede kant op

Andries wist me laatst uit de klusmodus te trekken, hij kwam pennen op een avond in het Goudse. En ik was al eventjes aan het voeren op een der singels, dat was daarmee gelijk een goede lakmoesproef, die kon ik gelijk mee afromen. Toevallig die avond koud en druilerig weer, tja. Zat niet lekker in mijn vel, had last van die kilte. Toch doorgezet, al wat het maar voor een paar uurtjes. Het resultaat voor mij: een brasem en een bijna brasem. Voor Andries twee platten en ja hoor, twee karpers. Hij is dan ook niet voor niks naast meester-penvisser de Koning van het brughangen, chapeau.

En zo staat 'ie rustig een half uur, of langer

Zelf ben ik meer van het stoelhangen

Karper is karper

Kom ik recentelijk in de plaatselijke supermarkt (woon dadelijk in een gemixte wijk met diverse etniciteiten), waar me een schap met "buitenlandse" producten opvalt. Daar houd ik van, geeft verdieping aan het eten, dus even extra aandacht. En zie daartussen, ja echt, het leek wel Sinterklaas oid, een keur aan bouillionpoeders, dezelfde die ik sinds twee jaar (de visvariant) zeer tevreden en met veel vertrouwen al inzette. Zeer goedkoop, er zit voor een aanzienlijk deel zout in, maar toch ook voldoende effectief (voor zover je dat kunt meten natuurlijk) in het smaakdeel. In elk geval alles wateroplosbaar. Deze winter De Dunne Lijn herlezen en ook het Liebig verhaal en de ossenstaartsoep weer even helder gekregen, ook daar zou het deels aan het zout hebben gelegen (?). Ik wil maar zeggen, met mijn neus in de Goudse boter. Doe er je voordeel mee. 

Dat gezegd hebbend: onlangs naar de Goudse SKP-avond geweest. Kon niet nee zeggen nu ik zelf ingezetene word (en anders ook niet, Niels, noblesse oblige😉). Een meer dan leuke avond, goed sfeertje. Helaas toch nog weg vóór de tombola, tja. Maar toch verblijd met een gift, het boekje van Hans van der Kleij, Gouwenaar in hart en nieren. Hans ken ik al een tijdje, via de GHV en VWP. Maar al eerder via de KSN, heb destijds met veel genoegen zijn artikelen (in nrs 30, 32, 33, 40 en 43) over de Aïschgrunders gelezen, in de jaren 80 toch wel serieuze vissen met wat we nu slechts een robuuste bouw vinden. Me vaak afgevraagd waar dat nou was in Gouda, al had ik wel een idee. Inmiddels weet ik het precies, op 2 minuten van mijn huis... Of minder nog, als ik de sloot die er in verbinding mee staat meereken, dan is het 30/40 meter. Niet dat ze er nog zwemmen, maar de kennis alleen al is genieten. Naast de verhalen over de Aïschgrunders staan er ook nog wat andere verhalen uit die tijd in, erg leuk om te lezen wat een leuke karpervisstad Gouda destijds was. En dat niet alleen, Hans heeft een stijl van proza die tegen die van Rini Groothuis (die van voor 2000) aanligt (of Gerard Schaaf, vergeten icoon, en man wat kon die heerlijk schrijven). Leuk om zo een dril te lezen, of beter mee te beleven. Lekker uitgesponnen en met mooie details, lees: observaties. Dat kunnen er maar weinig, je bij de les houden over het spel van geven en nemen, een halve pagina lang. Zelf ben ik van aanslaan en vis in het net in twee zinnen. Nooit opgevallen in de blogs? 
Aanrader dus dat Goudse boekje. 

Nabrander: vang er in het voorjaar een verse vis van 19,2 pond, gelijk het nieuwe waterrecord:-). 

Had me start deze winter voorgenomen om voor ik uit Den Haag zou vertrekken nog 1 keer goed gas te geven aan de Segbroeklaan, voor het afsluitend gevoel, daar waar het voor mij als visser allemaal zo'n beetje begonnen is. Heb er een paar koude pogingen gewaagd, inclusief voorvoeren (mijn moeder woont er nog vlakbij), maar het is me niet gelukt om er echt nog wat te vangen, al moet ik zeggen, ik ben in de buurt van karper geweest tijdens 1 sessie, grote staartkolken náást de voerstek, maar te weinig tijd om het uit te zitten... Maar zoals dat soms gaat, soms lukt het niet. Ach, de ene deur gesloten, en de andere wagenwijd open. 
Tot in de polder. Heb zoveel mogelijkheden dat het me duizelt. Voel me wat verloren, alle jaarplanning overboord? Op hoofdlijnen zeker niet, hooguit letterlijk de weg ernaar toe, want nu kan er van alles op de (hopelijk, hij is er nog niet, elektrische) fiets. 

Zomer 1977, 15 jaar oud, een van de eerste karpers uit mijn leven, en zeker de allereerste op de foto!

Dit is anno 2022 exact dezelfde plek als de vorige foto, vaag achterin zie je nog iets wat op water lijkt

.. totaal vergane glorie. Met dank aan de non-visie van HHD (voor het plan) en Gem DH (voor de uitvoering)