Burn, motherf*cker(s), burn

Zo wil ik oud worden. Half juni, zittend met een koele Chianti Superiore op een nog zwoel balkon in de opkomende verkoelende avondbries met uitzicht op de Etna. Het licht valt weg, de maan komt op. Prachtig vanachter de top, alsof het niet echt is, te perfect, als een gepolijste Hollywoodproductie.
Zelf geen last van de onverwachte junihitte, eigenlijk nooit onder de 30 graden deze week. Doet me weinig, al is aangepast actief zijn wel onderdeel van de dagbesteding. Maar dat is vakantie houden dezer dagen sowieso, dus ik merk het verschil niet. 

Die Etna werd ons in de schoot geworpen, was geen officieel reisdoel of onderdeel van een bucketlist. Maar als je er dan toch bent... Had al gauw door dat het er erg druk moest zijn, elke boulevard aan de aanpalende kust kent wel vier/vijf regelbureautjes met trips naar boven. Andere NL toeristen bevestigden dat beeld, voorwaarts allen, in ganzenmars omhoog. Niks voor ons, dus (zoals altijd) zelf een wandelroute bepaald en lopen maar. De top en aanverwanten niet als einddoel, de boomgrens zou al mooi zijn, kaal is kaal. Via een stuk dat in 2021 nog metershoog overstroomt was met lava, alles verbrandend op weg naar beneden, van sommige huizen stond alleen het hek nog. Hoe daar te komen? Kwestie van goed kaart-interpreteren van tevoren. Indrukwekkend toch wel, wij onderschatten natuurkrachten in onze hoogst gereguleerde en gecontroleerde levens, maar we stellen niks voor. Zal de nabije toekomst ons gaan leren, vrees ik. Nature strikes back. Just like the carp. Rod told us already. 

Je ziet 'm al roken, als voorbode van wat er komen gaat

Huis verdwenen, hek nog aanwezig als stille getuige

Indrukwekkend oud

Onderweg ook de oudste walnoot (boom) ter wereld "meegepland" om te bezoeken. Anders dan verwacht niet pas na een uur klauteren ("die kaart klopt niet"), maar al na een paar minuten, indrukwekkend zo'n boom van 2000 jaar oud, met een spanwijdte van 60 meter. Die heeft de hele mensheid meegemaakt, inclusief de Romeinen. Deze is dan wereldberoemd, er is een P naast met de grootte van de Efteling, al zijn wij op dat moment offseason lekkerpuh de enigen, en daardoor voorzien van privegids, maar 400 meter verderop staat er nog een, zo verteld dezelfde gids ons, en alleen bekend bij de locals. Erg tranquillo.

En zo verstrijkt de week. 

Vissen is een levenswijze, voor mij als zodanig primair richtinggevend, zelfs allesbepalend, maar zo zonder zorgen, bijgedachten of andere prikkels samen met mijn ega (opnieuw) van il dolce far niënte genieten is toch weer een dimensie verder. Ik gaf al aan, zo zou ik oud kunnen worden. Eventjes dan toch in elk geval, voor zeker een week, of een maand, vooruit zeg twee. 
Daarna... ja, ik geef het toe, moet er weer gevist worden. Waarvan akte! 

Terug in NL zijn we net op tijd terug, vanaf dan is de Etna weer zeer actief en heeft de weekploeg die ons opvolgde in het hotel er zelfs een extra dag aan vast moeten plakken wegens sluiting van het vliegveld; as en ander zooi op de start- en landingsbaan... Uitbarstingen zijn regelmatig in het nieuws in de periode die volgt. Weet niet goed of ik er nou blij of teleurgesteld om moet zijn. 

De nieuwe Tuut moet zich nog bewijzen, al doet ie zijn best. 1 op 15 voor iets met benzine is zeer aanvaardbaar. Zo komen de gewenste trips naar Duitsland en Frankrijk ook weer in zicht. Ik houd van weinig dingen méér als tijd vrij plannen, auto volgooien met viszooi en karren met die hap.  Zal vast de romanticus in mij zijn, die koester ik dan maar. Maar dat kan alleen met betrouwbaar vervoer. Voorlopig heeft ie binnen een maand alweer 1500 km gereden, zonder problemen, en met de nodige bevredigende visavontuurtjes tussen de verplichtingen door. 

De vraag is even wat nu te doen hieronder, ga ik het over mijn meer dan prachtige spiegelvangsten hebben van afgelopen periode, vanaf start jaar eigenlijk, nog verborgen voor de iets verder van mij afstaande digitale omgeving, of ga ik verder met de periode na die kortstondig gruwelijke mooie poldervangsten (voorgaande blog) waarvan ik even bij moest komen resulterend in een over mijzelf afgeroepen regen aan middelmatige voor het merendeel wilde schubjes? 

Polderparels...

... of ouwenelen over verwilderde schubs? 

Crossroad!! Al vind ik de laatst opgepakte term sleutelmoment ook wel adequaat. 

Waarbij ik gelijk bij het volgende onderwerp komt, vol met sleutelmomenten, of beter een regen van (verkeerde) kleine beslissingen binnen een korte periode resulterend in het van het uit de auto stelen (ja die nieuwe, bad omen) van het hart van mijn penvishengelverzameling, van licht naar zwaar: de twee custom made 3 delige Tackle 2000's van 29 en 28 jaar oud en de recenter aangeschafte CJW Heavy. Plus Penn-molens en hoezen. In één klap ontdaan van mijn rechterarm en linkerbeen. Ben er nu, na dik drie weken nóg doodziek van. Het is maar materie natuurlijk, prima dooddoener, maar voor mij dus echt NIET. Ben beroofd van mijn diepste penviswezen, heb er nog steeds geen woorden voor, kan het niet beschrijven in prettig proza. Maar ik moet door, met leven, met vissen. Al gaat dat aanvankelijk niet van harte. Natuurlijk aangifte gedaan, en zowel MP gemobiliseerd als de FB vrinden, maar die hengels zijn weg, in handen van onverlaten die geen idee hebben wat ze in handen hebben, in elk geval niet wat ze voor mij betekenden, met name de unieke sportex kevlar die uit 2 verschillende lb-waardes was opgebouwd voor extra kracht. Die hengel was mijn allerdierbaarste materiële bezit. En daar heb ik lang over nagedacht. Een unieke hengel die niet vervangbaar is, al had ik een miljoen, zowel een deel van mijn ego als mijn es. Game over. 

De laatste vis op de kevlar liet 'ons' nog alle hoeken van de sloot zien, slecht een paar dagen ervoor

Een weekend later ga ik toch, met gemengde gevoelens, samen met Arend naar Frankrijk. Afspraak is afspraak. Bij mij wel. Wel ieder met zijn eigen auto voor maximale persoonlijke vrijheid. Dat hebben we inmiddels geleerd. 

We hebben van tevoren uitgebreid gesproken over waar te gaan, er is op t/m 7 uur rijden van NL nog nauwelijks onontgonnen water, laat staan water waar je vrij je ding kunt doen, destijds al reden dat ik vanaf 2008 richting Duitsland afreisde. Alles is verboden; verboden te voeren, verboden te nachtvissen, verboden uit te varen zowel met een gewone roeiboot als voerboot, verboden meer dan 50 meter uit de kant te vissen, en alleen recht vooruit. Kortom: verboden te zijn, verboden te leven. Gewoon maximaal karpervissertje pesten, de roofvissers worden weinig restricties opgelegd, kwestie van zware lobby. Hebben de karpervissers het deels ook zelf naar gemaakt, met hun jarenlange we doen waar we zin in hebben-mentaliteit, maar op deze manier is er nauwelijks tot niet meer te karpervissen op de meeste wateren. Dus moet je andere keuzes maken. 

Pure luxe natuurlijk

En hier komen wens en mogelijkheden samen. Heb als sinds jaar en dag (kleine 30 jaar) een shortlist van wateren waar ik avonturen beleefd heb en nog eens heen wil. Arend en ik kauwen op wat mogelijkheden en opeens komt dit meer bovendrijven. Het geeft hem ook een goed gevoel: je kunt er nauwelijks bij, alles moet met de boot. Dat kennen we wel uit Duitsland, piece of cookie. Ook de controles zullen wel meevallen, want ook hier is alles verboden, er zijn echter simpelweg geen wegen naar toe, wel een wandelpad, maar de zone van keuze (ik ben er in 1996, '97 en 2002 al geweest) is een uur wandelen. Een gezamenlijke kennis, zeer goed bekend met het gebied, bevestigd mijn ideeën. Een grote groep van middelmatige vissen en een paar bakken. Die laatsten zijn dan voor Arend, neem ik een grote hap uit de middelmatige vissen. In de buurt de nodige plannen B en C, waaronder de nodige kanaaltjes, iets waar ik me altijd al thuis voel. Durf te stellen dat ik een van de aardvaders ben als het om die kanaaltjes gaat. Heb er in 1993 en 1994 speciaal vakanties naartoe gemaakt om zaken uit te zoeken, en ben er vanaf 1995 gaan vissen. 1995 Frankrijk, dat is bijna 30 jaar geleden, maar om het in een beter perspectief te zetten: Rod Hutchinson was als een der eersten in 1985 naar Cassiën geweest, pas 10 jaar daarvoor. LdB paar jaar later naar Seine en Yonne, Du Der start jaren 90 pas ontdekt, ik wil maar zeggen, Frankrijk was nog maagdelijk, en niemand, niemand was toen met die kanaaltjes bezig, zeker niet vanuit Holland. Ze haalden er hun neus nog voor op.  Heb er zelf een aantal fantastische jaren gehad. Paar jaar later "door het land getrokken" bij diverse KSN regio's met een diashow (papa, wat is dat?) over fotografie en daar kwamen de kanaaltjes en wat ik er ving ook ruim aan bod. Met name de jonge gasten ter plekke zagen dat helemaal zitten, en wel te begrijpen; niet te ver karren, geen grote boten en aanverwanten nodig, een simpele visserij die in het verlengde van hun Nederlandse visserij lag, en diverse jongens hebben er uiteindelijk furore mee gemaakt: Daniel Takken, Frank van Amerongen, Bart van Bezouw zijn er geweest en hebben er over gepubliceerd, het spul was op de kar... Zelf was ik er niet meer mee bezig, Frankrijk is qua vissen even uit beeld geweest. Maar nu weer terug, en hoe.  

Om kort te gaan, na een reis van een goeie dag, na wat uitzoekwerk langs het uitverkoren meer ("Fuck, nauwelijks stekken, en je kunt nergens je tent kwijt", "Ja, dat had ik je al gezegd") was er eigenlijk geen tijd meer over om de boten op te pompen, te laden, de auto's op veilige plekken te zetten (ook een dingetje tegenwoordig, vraag maar aan Niels en Vaal) en ook nog naar de beoogde stekken te varen. Althans als je van onze leeftijd bent, ik vind het tegenwoordig gescheten, daarbij heb ik geleerd dat je vermoeid als je bent al snel de verkeerde beslissingen neemt, en dat alles om een nacht te winnen...? Ik stel voor de resterende tijd anders te  benutten, nog wat opties B en C etc. te bekijken, en ergens langs een kanaaltje neer te ploffen. Morgen bij eerste licht weer terug. Waarvan akte. Geen verloren tijd. 

Goeie keus, niet dat we wat gevangen hebben die nacht, maar het verdere leisuregehalte was hoog die dag, en ergens mag het ook ontspanning zijn. 

Helemaal in mijn element

De volgende dag als afgesproken vroeg bij de botenhelling, vrijwel verlaten. Boten te water en gaan met die banaan. Kleine tegenvaller, mijn eerder al wat kuren vertonende elektromotor (thuis nagekeken , maar kon niks vinden) deed het nu helemaal niet. Dat werd dus roeien voor mij, gelukkig is mijn conditie goed. Halverwege de roeitocht herinner ik me opeens dat ik bij het in de auto leggen van de boottas de reservehengels (die speciaal voor de Franse kanaaltjes, en ook van Ome Co, uit 1996) niet heb zien liggen. Maar ik zit midden op het water, in een boot vol met spullen, even omkeren en een half uur terugroeien is geen optie. Ik volbreng de tocht asap, overleg met Arend, roei naar de overkant, leg daar de boot vast, nog steeds afgeladen met spullen en zet een spurt in over het wandelpad, terug naar de auto. Heb daar 40 minuten voor nodig, plus bijna een uur roeien, je kunt begrijpen, heb het meer dan benauwd, ook deze hengels weg zou de ramp die ik elke minuut nog voel nog veel groter maken, heb geen idee hoe groot het gat dan is waar ik dan inval... Bij de auto aangekomen wordt mijn vermoeden bevestigd, geen hengels in de laadruimte. Ik sprint naar de botenhelling, heb ze vrijwel zeker tegen de heg gezet, en het is daar een komen en gaan van toeristen. Kijk naar de foto en je weet hoe het afgelopen is, een benauwd moment al met al... 

Zal pas tegen het middaguur geweest zijn voor we inlagen. Kan de hele trip beschrijven, maar daar heb ik geen zin in, dient geen doel. Kan wel concluderen dat het in al zijn geledingen een echte visvakantie is geweest. Voldoende vis voor beiden, en alles overdag, althans op redelijke tijden. En. dat opeen prachtige plek midden in de natuur. Heb elke nacht normaal kunnen slapen. Elke dag 30plus qua temperatuur, maar onder de bomen was het prima uit te houden. Arend is dan prima gezelschap. Lekker bijgekletst, en om de zoveel tijd een karper. Wel allemaal kleintjes, de middelmaat werd niet eens gehaald, laat staan een bak. En ondanks dat de vidange al weer even geleden was, en er direct daarna weer serieus was uitgezet... Een passerend Fransman zei het al; "ze groeien niet". Maar wat dondert het, we hadden het naar ons zin. Vis is vis. Wat opvallend was, vrijwel alle vis kwam van de diepe rivierbodem of het talud daar vlak bij (tussen 9 en 10 meter), heb ook twee hengels geruime tijd op de glooiende ondiepte gehad (6 à 7 meter), maar daar was nauwelijks interesse voor ons voer en aas.  Zelf had Arend nog allerlei wilde Alpenplannen, inclusief de tijd ervoor de week erna, maar hij besloot toch met mij mee terug te gaan na vier nachten op het meer. De ochtend van vertrek na de kapotte elektro nog een tegenvaller, nu een lek airdeck. Ook niet prettig.  

Le Roc, geen marker nodig, en onder water loopt het zo door.
Strak onder de kant 10 meter. Pieppppp daar ging 'ie weer. 

Echt vakantie. Stekruimte zo krap dat de wandelaars om ons heen moeten👻

Op alle momenten van de dag, maar zeker ook tijdens het koken

Het is hier goed vertoeven

Bij eerste licht complete sereniteit

Airdeck lek, kan er nog wel bij... 

Met 24 vissen was ik tevreden, en het formaat deed er niet toe

De sessie werd afgesloten aan opnieuw zo'n kanaaltje, terug omhoog. Niet zomaar een, maar een waar dromen opnieuw waargemaakt zouden kunnen worden. Je gelooft het gewoon niet als je er staat en er naar kijkt, niet veel beter dan een Hollandse boerensloot, maar ik had het bewijs op mijn telefoon. Niet dit keer echter, al kreeg ik wel beet, standje middelmaat, maar ik was er bijzonder blij mee. Maakte namelijk dat ik zelf het gevoel had niet alleen vakantie te hebben gehouden, maar ook nog echt gevist te hebben. Daarbij, ik ga hier terugkeren, deze visserij ligt me. Maar dat had je al begrepen. 

Moet ik hier vissen? Arend heeft water voor zijn neus nodig

Ik was er zeer blij mee, mooie middelmaatvis

* Met dank aan de Bloodhound Gang

** Het eerste deel inclusief titel had ik al eerder klaar, en sloeg op de uitbarsting van de Etna, toen kwam mijn persoonlijke Doomsday en hoefde ik aan de titel slechts de s toe te voegen om de zaak toch overeind te kunnen houden. Ik hoop dat jullie rotten in de hel, tyfuslijers.