In de blog van mei j.l. als eens eerder aangegeven, het zo nu en dan bevissen van een van onze Limburgse riviertjes is een van de mooiste viservaringen die ik ken. Niet te vaak, heen en weer inclusief ter plekke wat rondtuffen tussen de stekken toch hetzelfde als een enkele reis Den Haag Parijs, maar dan zonder die comfortabele peage. Een relatief kostbare zaak qua brandstof. Rijd op mijn eentje toch vijf tienen weg zo'n dag. Dit voorjaar kon ik dat ritje in combi met een familiaire aangelegenheid maken, en van de week moest dat weer gebeuren. Kwam dat even perfect uit, september is de toptijd ter plekke.
Nadeel, net als eerdere jaren al om 05.00 uur voor de files uit wegtuffen van huis, en daarmee lekker vroeg aankomen, maar noodgedwongen - de familiaire aangelegenheid was zowel kans als, hierin, hindernis - pas erna. Zal tegen 11.30 uur aangekomen zijn. Even de stroom bekijken, opnemen, inademen, proeven. Zou ik hier in de buurt wonen, zou ik niet heel veel meer nodig hebben dan dit.
 |
| Voor het thuisfront. "Ja ik ben er weer, heelhuids". |
Waar ik mijn auto stal kan ik het water niet zien. Als allereerste even de trip naar het water. En meestal direct een foto. Spannend! Dan pas de visspullen pakken. Ga ik linksaf, ga ik rechtsaf?
Elk voorjaar is het weer afwachten hoe de stroom veranderd is, welke bomen er veranderd zijn, welke bochten erbij zijn, of welke gaten er bijgekomen of weer verdwenen zijn. En ook de mens doet een duit in het zakje, zo verdween vorig jaar een markant bomenrijtje, duidelijk mensenwerk, daarmee die zone onaantrekkelijk makend voor de vis. Dag stek. Maar ze plaatsen elders ook bomen terug (die vervolgens weer wegspoelen). Er wordt hier actief beheerd door de staat, ondanks dat de natuur zoveel mogelijk haar gang moet kunnen gaan. De boeren mogen geen "dijkverzwaringen" aanleggen.
In mei heb ik goed opgelet naar de laatste stand van zaken, dus waar er nieuwe bomen in het water liggen, met soms afgebroken takken vele tientallen meters stroomafwaarts onder water. Gevaarlijke zones als je op zo'n explosieve vis als barbeel vist. Maar tegelijkertijd o zo aantrekkelijk omdat ze er graag tussen liggen. Al moet ik zeggen dat ik in al die jaren (vanaf 2012) nog geen vis in obstakels of door andere lijnbreuk ben kwijtgeraakt, slechts één losschieter heb gehad. En doorgaans veranderd er dan gaandeweg zo'n zomer weinig, dus kun je veilige stekken min of meer blind vertrouwd bevissen. Maar dat gaat dit keer niet op... Ik verlies vier systemen (run rig, lood en onderlijn waaraan een haak met baitscrew voor het blokje kaas) plus een haak op diverse plekken die schoon zouden moeten zijn. Teveel! Maar helaas bijkomende kwaad als je hier vist. Op naar een schonere zone verderop.
 |
| Lood, onderlijn en haak weg |
 |
| Kwartier later op stek 2 hetzelfde recept |
 |
| En weer het hele zooitje kwijt door een onderwaterobstakel... hier wordt ik even niet vrolijk |
 |
| Deze plek kost me slechts de haak... |
 |
| Maar het is het allemaal waard, je voelt de stilte. Alles in slomo, behalve de stroom |
 |
| Deze stek levert me een mooie vette kopvoorn op, maar die ontsnapt ook weer voor ik er een foto van kan maken |
 |
| Pas in de middag de eerste barbeel, en wat voor een, voor mij persoonlijk een buitencategorie vis. |
Het onderschrift van bovenstaande foto zal ik even toelichten. Het lukt me hier maar niet om een barbeel langer dan 66 cm te vangen, en die kwam er direct het eerste jaar al uit. Inmiddels zijn we 8 jaar verder... Meer dan voldoende vissen van 64 en 65 cm, en dan verder slechts die ene 66 cm vis, maar daarboven heb ik geen barbelen gevangen. En niet omdat ze er niet zouden zitten, diverse anderen waar ik mee in contact sta bewijzen dat, maar naar ik denk botte pech. Of omdat ik niet in de juiste zone vis. Er is één zone waar steevast de grotere 70plus barbelen worden gevangen, voor de rest is het at random, maar die zone ligt me niet. Er wordt redelijk veel gevist, dat kun je zien aan de oever, reden om weg te blijven én ik mis iets aan de stekken qua sfeer, en dat heb ik heel erg nodig, dus ik kom er weinig tot niet. Heb het een aantal keren geprobeerd, maar kreeg dan ook geen beet... de straf voor het negeren van mijn gevoel.
Een van de 70plus-vangers heb ik wel eens gevraagd of dat hij wel eens vissen gedubbeld had, maar daar kreeg ik geen helder antwoord op, al vermoed ikzelf dat dit wel het geval is, ook in Engeland zie je dat sommige (grote) barbelen vaste zones bewonen. Had het mezelf sowieso makkelijker kunnen maken door van meet van af aan de langere bovenkant te meten - voor wie het niet weet, de bovenste punt van de staartvin is wat langer - maar destijds ben ik begonnen met de onderkant te meten, net als alle andere vissen die ik vang. En dat blijft zo. Al kan ik me ook niet voorstellen dat je alleen door het verschil tussen boven en onderkant die extra centimeters overbrugt. Nee, ook de foto's overtuigen me, er zwemmen voldoende grotere! Overigens mag dat alles de pret niet drukken, elke vis die mijn hengels naar beneden ramt is er een waard te vangen. En dat doen ze hier vanaf 40 cm al. Vorige sessie een kopvoorn en barbeel, en nu weer. Als dat zo blijft teken ik voor het recept. Voor mij voldoende. Maar wel inclusief de stilte en totale isolatie, het niemand tegen komen, of te moeten praten. Eenvoudig vissen, ben slechts vergezeld van 1 hengel, een tasje met een stuk kaas (verder niks aas voer), wat reserve spulletjes en de obligate camera, plus een net. Die laatste wel met een extra lange steel van 3 meter, anders heb je er niks te zoeken.
 |
| Dit stukje is nieuw gevonden en het extra verbredinkje met van dat wuivende onderwatergras schreeuwt "vis!". |
 |
| Hetgeen niet uitkomt, maar met zoveel sfeer is het er gewoon al zijn ook voldoende |
 |
| "Ik ook van jou. And on my way home!" |
