maandag 26 mei 2014

Verstoffende enen en nullen... bijna

Zat een beetje te rommelen op internet en kwam zo ook weer eens op de site van Ewout, een van mijn visvrinden, die overigens ook te vinden is bij mijn favorieten rechts. Ewout had de laatste tijd flink zijn best gedaan, zeker in het fotografische, en ik was knap onder de indruk. Alhoewel wetend dat hij flink geïnvesteerd heeft in apparatuur èn kennis lately was het resultaat toch boven verwachting voor een 'amateur'. Dat lijkt spottend, maar ik bedoel natuurlijk het tegenovergestelde; chapeau, Ewout! Bij mijn weten misschien wel de mooiste fotografische viswebsite c.q. -blog van ons kikkerlandje? Voor wie daar van houdt uiteraard, want alles is perceptie.

Een en ander zette mij wel aan het denken, ik, 'de fotograaf', die tegenwoordig alleen nog maar zijn telefoon hanteert aan de waterkant (95% van de foto's in de voorgaande artikelen op dit blog zijn met een telefoon gemaakt. Maar dan wel een goeie hè, geen iPhone...) en alleen bij prooipronken nog zijn echte spullen te voorschijn haalt. Dat moest voortaan maar weer anders... meesjouwen doe ik het spul toch. En dat niet alleen, wat te denken van al dat prachtige beeld dat voor eeuwig (?) als nullen en enen in een aluminium 'doos' bivakkeert?

Eens kijken of ik daar iets van ontsluiten kan.  En waar begin je dan?

Gewoon, zomaar ergens... laten we eens zeggen 2009, at random.

Met dank aan de maten van dat jaar voor het 'poseren'.

O ja, voor de technischi èn de puristen; onderstaande foto's zijn onbewerkte jpgs, zo uit de camera zeg maar, dus geen extra saturatie, cropping, verscherping, retouche, doordrukken en/of tegenhouden. En niets in RAW, dat vind ik een beetje gebakken lucht, maar dat is een hele andere discussie. Gewoon een kwestie van goed belichten:-). What you see is what you get.





















































Lazy Sunday Afternoon

"Eigenlijk heb ik nu behoefte om naar een pennetje te staren"; het stond er echt, de vorige blog... en vervolgens wordt het zo druk met allerlei (deels zelf opgelegde) zaken des levens dat je nergens meer aan toe komt. En al helemaal niet met ontspannen naar een pennetje staren.
Maar zondag 25 mei zou het toch weer een keer moeten kunnen gebeuren. Nieuwe informatie over grote grassers op een al lang bekend lokaal water (zonder eerder appeal) maakte dat ik toch mijn scope daar op richtte de voorbije periode. Het lag teveel in mijn achtertuin om te negeren. Zoveel wateren met grote grassers zijn hier niet, in tegendeel. En de info leek betrouwbaar. En, bij graskarpers is het naar mijn ervaring zo dat na 'zoekt en gij zult vinden' het vangen ook wel lukt. Althans, als je aanpak klopt.
Ik belandde vandaag al snel in wat de Engelsen een 'backwater' noemen, een vergeten appendix van volgegroeide slootjes in verbinding met een lange kale vaart. Op die vaart zou het eigenlijk hebben moeten gebeuren, er zouden zelfs al karpervissers weggegaan wegens de te grote hoeveelheid bijvangst aan graskarper (?), maar die vaart was meer voor statische systemen geschikt. Viel dus even af.

Het is met dit gebied helaas net als met zovele andere mooie en nòg met rust gelaten gebieden, alles moet op de schop en we moeten er zo snel mogelijk (als de plannen eenmaal daar zijn) een gecultiveerd landschap van maken, liefst als het zoveelste bedrijventerreintje, het zoveelste stadswijkje of het zoveelste duizend in een dozijn landschapsparkje (ik heb sterk het vermoeden dat voor in elk geval de Randstad maar 1 ontwerper beschikbaar is die in moordend tempo 'natuur'plannetjes uitpoept, allemaal hetzelfde; zeg vier, vijf slootjes -van meet af aan te ondiep- een ruiglandje en wat perceeltjes bos. Na een paar honderd passen drie keer rechts -of links- sta je weer bij de auto, allemaal eenheidsworst). "Goh wat hebben wij vandaag lekker gewandeld...". Ik zou zeggen, laat die polders toch. En natuurlijk begrijp ik het mechanisme van ons economisch systeem, alleen groeien telt, maar het is zo zonde, weg is weg.

Afijn, terug naar het vissen. Wat een lazy sunday afternoon moest worden werd uiteindelijk toch een middag doorploeteren, de verplichtingen van de visclub hebben zo ook hun deadline, dus ik was niet voor 20.00 weg. Weinig afternoon over, maar dat staren naar een pennetje moest toch maar even, al was het maar een uurtje.
Ik kan je vertellen, een uurtje werd het niet eens, want ik vond al snel wat grotere vissen, maar dat hadden ook karpers of zelfs brasems kunnen zijn, kon het niet zien, en dumpte mijn voer. Drie plekjes. Normaliter loop ik dan weer terug om bij plekje 1 te beginnen, nu echter vond ik het mooi, de not so lazy afternoon had er ingehakt, en zeeg ik direct neer na de derde plek aangevoerd te hebben. Kreeg een appje en terwijl ik daarmee bezig was, zag ik mijn pen al verdwijnen. Slaan was een reflex. Hangen! Op het eerste gezicht een mooie schubkarper, een prettige bijvangst, zal er zeker mijn neus niet voor ophalen. Ook de dril deed me aan een karper denken. Pas vlak voor het net zie ik dat ik toch een grasser aan de haak heb, en zoals dat bij grassers gaat heb je hem dan nog niet; onder de hengeltop moest het pleit echt nog wel flink bevochten worden. Daarbij werd de vis steeds groter naarmate ik er meer van kon waarnemen, aanvankelijk dacht ik aan een vis in de 70 cm categorie, maar bij het in het net glijden kon ik wel zien dat deze dame of heer een heel stuk langer was, en uiteindelijk werd de metergrens nèt niet gehaald. Even als zijstraat hoe het vaak gaat in de informatiefase; "Hoe groot zijn ze daar dan?" "O joh, een meter makkelijk". Het is bij graskarpers eigenlijk hetzelfde als met snoeken, men struikelt doorgaans over de meters, behalve als je het zelf probeert, dan blijft het toch een moeilijk te passeren magische grens. Gemiddeld genomen dan, er zijn uitzonderingswateren. Maar dat neemt niet weg dat ik zeer blij met deze eerste gericht beviste en gevangen graskarper van dit seizoen was, geenszins! Even snel een fotootje en terug maar weer. De rest van het bedoelde uurtje heb ik lekker een beetje rondgestruind, zeer tevreden. Met mijn kop in de wolken. Snel teruggaan want voor je het weet is het huidige watertje ook weer naar de knoppen geholpen...

Zeer welkom
Nog even over dat voer dat ik inzet voor graskarpers. Hoe meer het stinkt hoe beter (lees; hoe sneller de respons). Aan het stinken krijgen is slechts een kwestie van het de tijd geven eea te laten fermenteren en/of alcoholiseren. Het hier gebruikte voer was al in oktober gekookt en stond sinds die tijd te wachten voor gebruik. Gewoon in de schuur, de hele winter. Onder water, dat is essentieel. Ik geef grif toe, het stinkt asociaal, maar ik blijf erbij, de resultaten zijn ernaar. Hier gebruikt; fazantenvoer, verrijkt met wat handen tijgernoten en hennep.

dinsdag 6 mei 2014

De schoonste van het land

Na al het 'zeelt'geweld' van de afgelopen paar weken -in acht sessies zes keer vis op de mat, met een minimum van drie zeelten- is het even tijd voor een andere visserij. Eigenlijk heb ik behoefte aan het staren naar een pennetje in een poldersloot, maar naar een slanke hengeltop voldoet ook.
Maandag 5 mei is het Nationale Festivaldag, maar niet voor Arjan en mezelf, wij trakteren onszelf op een dagje naar het mooiste riviertje van het land.

Vroeg op; 04.15 strompel ik uit bed en 05.00 uur rijd ik mijn auto voor bij Arjan. En dat allemaal om bij eerste licht aan te komen. Momenteel is dat rond zevenen. Barbeel houdt van de schemering, hoe vaak ik al een hele vroege vis in het net heb gehad... ? Maar toch moeten die barbelen nog maar even wachten. Eerst even naar het water lopen en sfeer snuiven, en een eerste foto maken. Vast ritueel.

We verwachten er veel van vandaag, met die abnormaal vroege lente moet het toch miegelen van de paairijpe barbeel die stroomopwaarts gezwommen zijn op zoek naar de ondiepe grindbanken her en der? Dat is overigens een aanname, want wellicht paaien ze wel elders.
Maar laat ik eerlijk zijn, op wat kleine tikjes en rukjes na -waarvan ik niet geloof dat ze van barbeel afkomstig zijn- is het eigenlijk de hele dag doods, ondanks het vele verplaatsen, en niet alleen bij mij, ook bij Arjan. Al lopend en struinend maken we de nodige kilometers. Dat hij nog twee mooie kopvoorns vangt is meegenomen. Maar eigenlijk maakt het niet uit, het is hier zo mooi en zo rustig dat het de Olympische gedachte nadert; meedoen is belangrijker dan winnen...
Ik heb er weer opnieuw van genoten. To be continued.