dinsdag 19 juli 2016

Graskarpers, karpers, graskarpers of toch maar karpers?

In Italie november 2015 al met Arend Termorshuizen afgesproken naar een Frans etang te gaan, een water waarvan ik wist dat er zeer grote graskarpers zouden moeten zwemmen, die ook nog eens vangbaar waren. Eldorado?! Niet helemaal, want het water in kwestie zou tegen een banlieue aan liggen (banlieues zijn Franse voorsteden, waar het in de regel minder toeven is door de afwezigheid van goede sociaal economische omstandigheden, en daarmee een vergaarbak van alles in Frankrijk wat minder succesvol is, inclusief grote hoeveelheden gestrande minderheden) en de hier wonende jeugd regelmatig en groupe de waterkant 'afstroopt' op zoek naar verdrijven van de verveling, en daarbij op ons kunnen stuiten, met al onze dure spullen. Nou, dat viel meer dan mee, sterker nog, een van de weinige Franse steden waaraan je aan alles kon merken dat het een werkstad was, een beetje zoals wij in Nederland gewend zijn. Ik voelde me er wel verwant mee. Sterker nog, nergens zoveel solo trimmende (relatief leuke, en dat is voor Frankrijk al heel bijzonder) dames zien voor bij komen, ook 's ochtend heel vroeg of in het bijna donker. Voor mij het signaal van sociale veiligheid. Waarschijnlijk eerdere bangmakerij om te voorkomen dat ik toch zou gaan? Immers, dat er zo'n droommeer met monstervissen bestond wist ik, egopoetsen vindt ook through the grapevine plaats, maar ik mocht niet weten waar... vroeg op laat valt dan alles toch op zijn plek. Wat heb je aan het vangen van monsterkarpers als je het niet kunt delen toch? En er kletst er altijd één.
Nog een nadeel, alle navigatie zou verboden zijn, en als je, zoals in mijn situatie, veel grote hoeveelheden partikels wil gaan brengen naar de voerplek en dat niet met een bootje kan doen, sta je toch voor een uitdaging. Maar... radiografische bootjes zouden min of meer getolereerd worden? Ging die in elk geval mee. We moesten er maar het beste van maken, als reserve-attribuut ook maar een  5 lbs spodhengel mee.
Ik zoeken over info op het net, maar verdomd weinig te vinden, niet in het Nederlands en maar heel weinig in het Frans, totdat ik via een toeval er achter kom dat de alom gebruikte naam een bijnaam is, en daarna met de officiële naam in de url gaat er een wereld voor me open.

Ter plekke bleken er vertegenwoordigers van de grote hengelsportketens in de buurt te zitten, zowel een Pacific Peche als een Mondial Peche, dus wat kon ons gebeuren? Zeker ook voor de benodigde vergunningen handig. Inmiddels is er ook een Carte Hebdomadaire verkrijgbaar, daar zit geen réciprocité op (uitwisseling tussen departementen), maar dat hadden we ook niet nodig, wilden slechts en alleen maar hier vissen, maar gaf je wel de kans om zeven dagen aaneengesloten te mogen vissen voor maar € 32,00. Een schijntje in vergelijking met de door iedereen maar in de maag gesplitste Carte Persone Majeure Interfederale van € 96,00!
Maar wat blijkt... bij Mondial peche zouden ze helemaal geen vergunningen verkopen, kon mijn oren niet geloven, en doen dat nog steeds niet eigenlijk, het kan niet waar geweest zijn... Bij Pacific Peche kon alleen maar met een postwissel betaald worden... voor wie het systeem niet kent; je gaat eerst naar het postkantoor, vult daar een formuliertje in, betaald een vereist bedrag, krijgt een ander formulier met stempel mee en levert dat in bij de desbetreffende winkel. Een systeem uit de tijd van de Neandertalers, of nee nog eerder... Cash betalen, of met een bankkaart was helaas niet mogelijk. Verordening van de plaatselijke AAPPMA, de hengelsportvereniging. Maar we konden wel het adres van een winkel buiten de regio krijgen. De winkel buiten de regio bleek heen en weer toch een flink uurtje tuffen te zijn, en dat tijdens het drukste deel van de dag, tussen 16.30 en 17.30. Speciaal voor buitenlandse vissers geen pretje, zo'n methodiek.

P'tit Oriënt toch?

De vermeende banlieue aan de overkant van de weg

Onder die bomen, daar was het te doen

Oeverplanten, geen waterplanten. Ik stond hier in mijn lieslaarzen. Nog nèt. Zo hoog stond het water.

Ik was blij dat we konden gaan zitten waar we gepland hadden, het hele meer was vrij, niemand te zien. Circuitwatertje? Vandaag niet, maar goed, we waren niet voor niks op woensdag af gereisd. Had het idee dat er tegen het weekend wel wat drukker zou worden. Hetgeen meer dan klopte tegen vrijdagavond. Door het vele water dat onlangs gevallen was, dus niet alleen in Limburg (zie vorige blog) maar ook hier, stond het water van het meer zo'n 40/50 cm te hoog. Dat maakte dat vele 'samen'stekken afvielen omdat er niet voldoende plek meer was voor twee bivies ... en een tent op de aanwezige hoge dijk zetten leek mij gezien de vele obstakels aan de overkant, er lag daar een eilandje waar ik tegenaan wilde vissen, geen goed idee. Ik wilde zo dicht mogelijk bij de hengels verblijven als mogelijk. Wellicht ook wel niet 's nachts de hengels uit, zo'n grasser moet je ook overdag vangen, die toont niet 's nachts op een flitsfoto..

De hengels onder handbereik vanwege de obstakels aan de overkant



Rond 16.00 aangekomen, rond 21.00 uur vissen, geen snelheidsrecord. De eerste nacht toch maar de hengels uit, eerst maar eens kijken beet te krijgen. Twee hengels de man, een zelfopgelegde beperking, maar meer dan genoeg, meer is vragen om problemen met drillen en landen. Dat de grassers er huizen weet ik zeker, maar er zwemt ook wel een gewichtige karper. Daar is het Arend om te doen. Mijn through de grapevine vrindje had al wel gemeld dat de truc was de oever van het hele eiland vol te leggen met bollen, en waarom als je toch de beschikking hebt over voldoende voer dat succesnummer niet kopiëren? 20 kilo als start leek me wat veel voor met zijn tweeën, dat kon altijd nog, maar een dikke 10 kilo vond zijn weg naar de overkant. Dat na de eerste vis te herhalen, en daarna de zaak regelmatig met kleinere hoeveelheden onderhouden. En dan niet als getipt stiekem 's nachts met een klein illegaal opblaasbootje, maar gewoon met ieder een katapult, zeker niet meer werk. Plop, plop, plopperdeplop, plopplop. Zou ik de volgende ochtend starten met een extra bed met partikels op een van de zandplaten voor de grassers.
Om een lang verhaal kort te maken; die eerste nacht niks. Pas tegen de ochtend een aanbeet, van strak tegen de overkant aan. Voor mij. De vis, een schubkarper van tegen de 30 pond, blijkt een beetje een misbaksel, geen linkeroog, een bochelstaart, diverse wonden en een schimmelplek. Maar ik ben er blij mee, al is het dan geen graskarper... van de nul af.
En zo kabbelt de sessie verder, voor mij wat succesvoller dan voor Arend. Arend vangt een spiegel van een pondje of twintig en raakt daarna twee vissen kwijt. Ik vang er nog twee bij, vissen van wat hoger en lager in de twintig pond.
Zaterdagochtend inmiddels, we hebben drie nachten gehad en maar 1 vis 's nachts gevangen, de rest in de ochtend. Naar ik denk allemaal voorbijtrekkende vissen. Al zal dat laatste wellicht stoppen want ondertussen zit het meer aardig vol met collega's, ik tel minimaal 10 andere koepeltjes, dus van vrij rondzwemmen is geen sprake meer. Arend baalt een beetje, want hij kwam voor de karper, maar weet die niet te vangen. Hij zit niet gefocust te vissen, had het zich wellicht anders voorgesteld, wil water voor zijn neus hebben, geen dichtbebost eiland. En dat begrijp ik ook wel, maar wat wil je dan, ergens in the blind een marker droppen en daar je tijd op uit zitten? Geef mij dan toch maar zo'n dichte oeverzone.
Ik zeg nog tegen hem "de volgende is voor jou, maatje, en alleen als het een grasser is wil ik hem weer terug", fair toch? Maar als de spoel gaat draaien wil hij hem niet hebben, en even later ook de hengel niet overnemen, achteraf verklarend dat hij dacht dat het toch weer een 'kleintje' zou zijn. Rare redenatie overigens, want als het een grote was had ie hem wel klaarblijkelijk wel gepakt, maar vis is toch vis in zo'n situatie? Je voelt het al aankomen, het was geen kleintje. Arend, ik had hem je graag gegund!!
Daarna hadden we nog 24 uur voor de boeg, met daarin in theorie drie aasmomenten. Helaas mocht het niet meer baten, geen beet meer gehad...



Wat doet die man daar in mijn drilzone? En wat heeft hij in zijn mond?







Allemaal mannetjes
Arend, de volgende keer gewoon die hengel aannemen!


Zelf hadden we het idee nog spekkoper te zijn geweest met samen zeven aanbeten, kregen niet het idee dat anderen veel vingen. Het gaat dan vaak om kleine zaken. Goed uitgebalanceerde rigs; hinged semi stiff rig met een pop-up voor overdag, en een zeer goed draaiende rig met haken en line aligners met bodemaas voor in de nacht. Dat alles met een afgezonken toplood van onderaf van het talud om het lijnzwemmen en schrikken daardoor te beperken. Vanwege de vele obstakels was wel een scherpere beetindicaties dan met een volledig slappe lijn verkregen zou worden vereist. Maar ook belangrijk, rust op de stek houden overdag.

 Verse meuk, en een goed glas. Kortom, goed eten!
FB-junkie XL??
Terug in Nederland, en ook maar nèt, verwelkomt door de zoveelste regen- en onweersbui dit voorjaar
Maar goed en wel, er hadden geen grassers op de kant gelegen, ik zal dus nog eens een keer terug moeten. Wel op de partikelstek wel een keer een vis zien rollen en met zijn kop uit het water zien komen, vrijwel zeker een graskarper, maar die heb ik niet gevangen. Waarschijnlijk solo retour, en waarom ook niet, denk nu wel te weten hoe de hazen hier lopen. Iets voor in het najaar, wellicht wel oktober, heb in die periode nog tot vervelens toe grassers gevangen op de diepere zone's van een andere plas. Tot die tijd zal ik het met mijn Nederlandse 'stinkende' vrienden moeten doen en na al dat statisch vissen wordt het tijd een pennetje onder te dompelen.

Waarvan akte, tijd voor wat polderervaringen. In de periode erna eens een van mijn bekende polders bezocht en er wier geruimd met een dubbele hark. De boer bevestigd dat er momenteel grote vissen in dit stuk zitten, die ziet hij vanaf zijn trekker als hij langsrijdt. Een paar keer gaan voeren om de stekken open te houden en wat inderdaad opvalt is de aanwezigheid van grassers in de aangevoerde zone's. Als het niet al te snel zomer wordt dan maak ik een kansje een mooie serie te maken. Aan de andere kant, zomer kom snel, want met wat er momenteel uit de lucht valt is niemand blij. De koeien moeten op stal blijven omdat ze anders het land kapot trappen en een aantal wegen in het gebied zijn afgezet omdat het water aan weerskanten er overheen dreigt te stromen... water, water, water.
Ik vang een mooie graskarper van een pondje of 17, duidelijk een nieuwe vis. Verspeel nog een spiegel, kon duidelijk zien dat de haak in de kieuwdeksel zat, en toen deze echt aanzette loste de haak helaas, de grassers meenemend op de vlucht... maar de kop is er af. 

Daar komt er weer eentje

Nog even en de vissen kunnen overzwemmen
Eentje van de nieuwere uitzettingen

Met mijn hoofd slechts vlak boven het maaiveld
Wilde eens uitchecken of in een van de zuidelijk gelegen polders in Zuid Holland, daar waar maar weinigen van beseffen dat deze er ook toe behoren (ZH) de grassers eindelijk eens gegroeid zouden zijn. Een jaar of 10 geleden al eens gezocht en gevonden, maar indertijd vond ik teveel kleine en te slanke vis.
Het vinden was ook dit keer niet het grootste probleem, maar een fatsoenlijke vangen des te meer. Nog steeds te veel en te mager, al zal er hier en daar ook echt wel een grotere zwemmen. In de eerste sloot waar ik een paar voerplekken had aan gelegd, was de eerste binnen vijf minuten na ingooien de Sjaak en de tweede bij plekkie twee zelfs al na twee minuten. Vechtersbaasjes, dat dan weer wel. De vraag is, wil je daarvoor een uur in de auto zitten? En dan moet je ook nog terug. Sloot twee leverde me niks op, en juist daar had ik wel een aanbeet verwacht. Het blijft vissen.

Weids land, met hier en daar een sloot of vaartje, zonder al teveel mensen
En daar zijn ze...
Binnen 5 minuten...

... en binnen twee minuten

Wat is Nederland toch mooi!
Ergens deze periode ook een dagsessie met Ewout Smeerdijk gemaakt, naar een van zijn gekoesterde karperstekken. Daarom wil en kan ik er niet al teveel over uitweiden, dat is aan hem, maar wel dat ook deze sessie in het teken stond van teveel water en te weinig vis.
Het begon er al mee dat ik me versliep, en niet zo'n beetje ook, twee uur te laat is wel een record. Het kostte nochtans niet de visdag. Klasse Ewout, je nam het makkelijk op. Ter plekke bleek het voorspelde half uur lopen ruim een uur, met dank aan mijn opspelende hielspoor, en de onbekendheid van het terrein. Voor de verandering niet met mijn trouwe viskar, maar met alles op en aan het lijf, vanwege de vele te nemen obstakels. Wel ultralicht bepakt, voor moderne karpervissers dan toch.

Het komt niet vaak voor dat ik vrij zeker weet de enigen te zijn in kilometers omtrek natuur



Verdwenen voor je het weet
Bleek ter plekke dat ik thuis een verkeerd topdeel en verkeerd ondereind voor één hengel had aangezien, dus in plaats van twee hengels werd dat er maar eentje. En toen van overmaat van ramp het opkomende water maar bleef stijgen, en stijgen, en stijgen, zelfs zodanig dat ik niet meer bij mijn hengel kon komen, en de laarzen uit moesten, toen wist ik dat 'het weer zo'n dag was...' We kwamen al met al niet verder dan wat schitterende windes voor Ewout, maar ik kan ondanks alles met mijn hele hart zeggen dat het een totaalervaring was, was er echt van onder de indruk, vissen was maar bijzaak. Voelde me Oerrrr!! Wie kan bijvoorbeeld zeggen dat hij vlak boven zijn hoofd twee zeearenden heeft zien rondzweven op zoek naar prooi? Een zeer indrukwekkend gezicht.

De laarzen moet uit helaas

Bijschrift toevoegen

Bakken van windes

Groundcontrol to Major Tom?

Ook een totaalervaring, maar van een hele andere orde

Hierboven ook een nog wat recentere totaalervaring, maar van een hele andere orde, dus voorlopig niet vissen. Duur geintje van de tandarts, met als extra medicinale complicaties... Binnenkort op voor de beslissende slotfase.
Deed me even denken aan zomer 1991, toen ik in The Swamps van New Orleans was geweest, 10 dagen bij de Cajuns, op doortrek van Texas naar Florida. Bijzondere mensen met gitzwart haar en groene ogen, en een grote voorkeur voor de Franse taal, sterker nog, omdat ik ze in het Frans wist toe te spreken gingen alle deuren open. Die voor een gewone yankee gesloten zouden zijn gebleven. Ik heb toen diverse fototrips de moerassen in gemaakt en op weg naar huis zwol dezelfde kaak net zo groot op, als een handbal, en ik kreeg hoge koorts; swampfever. Thuis direct door naar het Tropenziekenhuis in Rotterdam en andere ongein. Bleek ik een "bacterie" te hebben... volstrekt onbekend in Europa... heb ik weer. Op een gegeven moment brak letterlijk de huid open naast mijn mond, daar waar je nu het knikje ziet en kwam er als in een vloedgolf een hoop pus en andere pestzooi uit, te smerig voor woorden. Ik zweer dat ik het heb zien bewegen in die massa...