zaterdag 30 juni 2018

Summer(blues)!

Die titel hebben we toch al eens gezien? Close, maar niet helemaal. Het verschil is subtiel. Maar toch, je hebt een punt. Want Hans zou Hans niet zijn als er met de gezondheid niet weer eens iets was hartje zomer, in elk geval iets dat het kleine vakantietje in Frankrijk zou kunnen gaan dwarsbomen. Een plotseling opkomende griep (schijnt te heersen?) in combi met een verplicht bezoek aan een dry needlingartist door een geforceerde rug...
Genoeg gezeurd; wat zijn we verwend de laatste maanden, het kan niet op met het lekkere weer. En vanwege het heel laat in het jaar plannen van een gezamenlijke vakantie ook nog zo ontzettend lang genietbaar hier in ons kikkerlandje. Uiteraard prive in onze Haagse oase Moolenaar-van Velden, maar ook aan de waterkant. De vis is al vroeg uitgepaaid en weer op vreetkoers. En daar wil ik dan mijn deel van hebben.

Ik ook van jou


Ik sta altijd zo, maar nu gaf het toch problemen achteraf...

Gelukkig heb ik wel rust met vissen ondertussen, heel veel weggeweest en plannen verwezenlijkt. Graskarpers, karpers en zeelten. Van alles wat en lekker rommelig door elkaar. Het past bij me. Net als net zo vaak verkassen zolang ik daar vertrouwen in heb.
Graskarpers gevangen waar ik op karper uit ben en vice versa, alleen de zeelten hielden zich aan de onderwaterbordjes met aanwijzingen.


Nèt toen ik ging inwerpen, ging de wind draaien, het aanvankelijk opgehoopte kroos weer terugvoerend over mijn stek, grrrrr

De nieuwste generatie groeit, het geeft (wat) hoop voor de toekomst.

Heb ook behoefte aan wat kennis over het wel en wee van de laatste GHV-uitzettingen, en daar kom je maar op 1 manier echt achter. Er op vissen dus. Ondanks de input van sommige leden, bedankt Andries! Waarvan akte. Hoe klein ook, het gros was allemaal mee afgepaaid, kon er aardig wat vangen. Allemaal mooie hoge vissen. Dat beloofd nog wat. Er was er echter ééntje nog niet afgepaaid, althans dat hoop ik, en die had me toch een BMI, ongekend! Bij een schuchtere 59 cm kon ik 18 pond exact op de unster aflezen. Niet normaal. Laten we het maar op kuit houden, want anders kan alleen een lintworm deze ballonvorm verklaren. En het visje was meer dan springlevend en gezond.


Zijaanzicht kogelrond, en van  boven gezien ook kógelrond



Ook al een aantal nachtjes gemaakt, valt niet mee tegenwoordig. Als het geen muggen zijn, zijn het wel kikkers, of legio lijnzwemmers. En in het beste geval aanbeten. Maar wat ze gemeen hebben is mij telkens uit mijn slaap rossen en me een jetlagachtig gevoel gevend, dat echt een paar dagen nodig heeft om te zakken. Argeloos een nachtje pakken, omdat het past in de rest van de weekplanning, is er zo steeds minder bij. Logisch gevolg van ouder worden. Maar... vismaat Arend die tegen de 60 gaat lopen heeft nergens last van. Het zal mijn voorland zijn dat ik slechts vergezeld van een hengel, een net en een tasje mijn ding moet gaan doen. Niks meer specimenhunting... Tot die tijd maar even maximaliseren die hap. "Schatje, ik ben vissûh!"


05.00. Ik zag 'm komen, pieppppp, ik zat er pal naast. Dacht eigenlijk aan de zoveelste brasem.

Maar het bleek een mooie grasser. Onverwacht, maar zeer gewaardeerd

Jurassic wasteland

Ergens in deze periode zei Arend "ik ben eigenlijk nog helemaal niet klaar met dat zeelten". Tja, dan is er werk aan de winkel, want op de plekken waar nog wel zeelt te vangen is, door de hogere concentraties zeelten blijf je op bepaalde wateren grotere groepen houden, waan je je Jezus. Over het water lopen geen probleem. En al helemaal niet met deze temperaturen.
Ik moet eerlijk bekennen, door toch niet geheel en al te sturen professionele werkzaamheden, want de klant is keizer, kwam ik te laat aan de waterkant. Arend met al het harkwerk opschepend. Vanuit zijn grote Vortex met motor. Op zich wel luxe. Leek wel een militaire raid op zo'n watertje. Hij had er bijna twee uur opzitten, toen ik eindelijk arriveerde, maar nu dan was de plek toch echt schoon. En met plek bedoel ik ook plek! Tjesus, mij ging het om slechts was stukken van zeg 10m2 groot. Hij echter had zichzelf tot taak gesteld een zone van 100 bij 50 meter open te leggen. Wat een werk. Mafkees. Goeiigerd. Overal dreven de waterplanten... Gelukkig had hij het niet allemaal alleen hoeven te doen. Er blijkt zomers een maaiboot actief (en niemand die dat weet, want zomers zie je geen vissers meer, die denken allemaal dat het onbevisbaar is, maar vanaf nu dus wel) en die had er al een paar dagen op zitten om alles aan te pakken. Nadeel, zijn messen komen maar tot 1,5 meter diep, dus daarmee maak je het hier tot op de bodem niet schoon. De combi maaiboot, die nog wat extra rondjes voor onze stek maakte, en Arend, die wel juist dat bodemdeel kon bereiken, maakte dat wij prima konden vissen met statische bodemmontages. Mooie zeelten waren ons deel. Eerste keer samen, daarna ieder nog een keer of wat terug, waarbij Arend de beste zaken deed qua formaat. Opvallend, ik ben hier naar weten indertijd ooit de állereerste geweest die gericht op zeelt is gaan vissen, en ben van diegenen die ik zelf ken de enige die geen echte grote zeelten (boven 56) heeft mogen vangen, niet één, terwijl ze er echt zitten. Niet veel, maar er een treffen is ook geen wereldnieuws. Sprak nog een local, kwam buurten tijdens het inpakken, en die vertelde me en passant dat er hier een snoek van 121 cm zou zwemmen, had hij van "horen zeggen" eerder die week. Of ik geïnteresseerd was? Van een gozer die hij verder helemaal niet kende, maar die verder wel als betrouwbaar overkwam... vandaar het nu weer delen. Het zijn ook net ouwe wijven die vissers onderling. "Blablabla". "Blablabla". Dat van die 121 cm snoek wist ik gelukkig al, dus ik had er geen nieuw target bij, namelijk dezelfde snoek als waarover wordt gememoreerd in het verenigingsblad van (toen nog) de GHV. Nummer 22-04 (dec 2017), stuk van John Hoogervorst, aka vismaat John, met als titel "Het gelijk van..." Het gelijk van wie? Ja juist, het gelijk van mij, want ik voorspelde dat die monstervis die dag voor John zou zijn. Er staat ook in datzelfde artikel dat hij niet voor mij is, want ik ga die snoek nooit vangen, dat weet ik, voel ik. En zo zal het met die grote zeelten ter plekke wel eens net zo kunnen verlopen. Mind my words. Kijk, nu is het verhaaltje weer rond:-).

Na een goeie week was het visfeest weer voorbij. Door dat mooie weer was in elk geval de bodem weer in no time onbevisbaar. En het nog een keer over doen voerde te ver. Maar wie weet, ik heb nog een IOY openstaan bij Arend😁.

Bedankt!!!




Stuk voor stuk mooi van formaat en het vangen waard
Dit keer weer eens weinig tekst en veel beeld, zoals bedoeld. Zo blijft het leuk, voor jou en voor mij. De zomer zal meer van hetzelfde te zien geven, of wellicht wel helemaal niet, ga ik lekker klussen. Dat geeft dadelijk in het najaar ook weer rust en daarmee ruimte.
Merk wel dat de stijl wat meer verhalend mag worden, ipv een opsomming van vangsten en  hersenspinsels. Kost meer tijd vrees ik.

De blogteller staat op 87, nog 13 en dan zijn we bij 100. Zal ik maar eens uit eten gaan met mijn dame. En er misschien wel mee stoppen? Of niet. Kan ook nog. Ik heb altijd gezegd dat ik het voor mezelf doe en kan er dus voor mezelf ook gewoon mee stoppen. Het is en blijft grotendeels het luchtledige waarin je je creatie werpt. Into the great wide open... En gelukkig maar. Want... als ik zie dat zomaar een willekeurig 'trip down memorylane'-verhaaltje van een van mijn FB-contacten 87 reacties geeft, de meesten goed bedoelde, maar zonde van de tijd-geneuzel, dan ben ik blij dat ik voor deze stille presentatieplek gekozen heb. Get alife!
Ook valt me op dat de meeste van mijn medebloggers  (zie lijst met favorieten rechts) of gestopt zijn of nauwelijks nog actief met nog maar een paar blogs per jaar. Zit er echt een houdbaarheidsdatum op? We gaan het zien. Zolang het leuk is.

De dit voorjaar aangeschafte Nikon D7100 voldoet goed. Zeker in combi met de nieuwe (bedrade, dus niks met batterijen) afstandbediening van drie meter. Het nieuwe zit hem in de makkelijker en secuurder in te pluggen aansluiting. Daarbij een erg trefzekere AF (wel even van te voren in verdiepen en afstellen naar behoefte), en een nog prettiger korte afstandbedieningstimer van 2 seconden. Dat gecombineerd met de vertrouwde Nikon-kwaliteit maakt dat ik er weer voor jaren tegen kan.

In de lappenmand zijn heeft ook voordelen, of eigenlijk het enige voordeel dat ik kan bedenken, dan heb je tijd voor zaken waar je anders aan voorbij gedenderd zou zijn. In dit geval het bericht dat Rod Hutchinson overleden is. Ik heb geen enkel idee waaraan, al zijn speculaties (te) makkelijk gezien de om hem heen ontstane mythe van Engels Bourgondiër. Maar nogmaals, weten doe ik het niet.
Zonde! Voor mij een held. Heb twee van zijn boeken in bezit, en beide stuk gelezen. Plus vele artikelen uit die tijd. Vele van zijn, door hem als eerste gepubliceerde, ideeën heb ik direct overgenomen en zijn inmiddels vaste onderdelen van mijn vis(sers)denken geworden. En als ik voor jullie spreek; van ons collectief denken. Rod, namens ons bedankt voor al je wijsheden. En je humor! Juist die mist teveel de laatste jaren. Veel te serieus al die huidige generaties vissers! Incluus mezelf.

Brings back memories...
... sweet memories








maandag 4 juni 2018

Prettige bijvangstigheid 3.0

Het toverwoord is nog steeds zeelt. Ik vermaak me prima. Mooie zeelten van leuke wateren om te bevissen zijn mijn deel. In die zin terug naar de essentie, genieten van elke vangst.
Ook als het wat arbeid met zich meebrengt. Op een van de wateren waar ik graag kom is de hoeveelheid waterplantenzooi dermate aan het toenemen dat het nodig is om te gaan harken, en dan liefst wel in een zone die buiten de interesse van de collega's (karpervissers) ligt. Zo kun je wat opbouwen. En het moet snel ook, want zodra de zeelt in de paai gaat, is het feest voorbij...

Gewoon even praktisch zijn. Bootje opblazen, spullen er in en gaan.

De herfst is vroeg dit jaar:-)
Het is maar goed dat ik weer waar ik geharkt en gevoerd heb

Het heeft niet mogen baten, want ik was er te laat bij. Vele redenen, waarvan een keertje te laat opstaan achteraf de meest cruciale was. Die specifieke ochtend bleek hét moment van het voorjaar, althans voor mij die periode; de dames stonden op springen en waren aanwezig in de juiste zone, plus dat ze honger hadden... Ik piste er naast, maar ik heb een paar supermooie vissen op de kant gezien bij een collega, en alleen al de aanblik was ook heel veel waard. En toen er wel tijd was (een van de vele redenen) bleken er andere blokkades te zijn in de vorm van een niet aan zien komen plaatselijk festival met  
verboden toegang rond het halve water, waaronder mijn geharkte stek, plus daardoor uitgeweken karpervissers die de verdere weinige overgebleven opties afdekten. Mijn vlucht naar een geheel andere deel van het water leverde maar 1 (prachtige!) zeelt op. Volgend jaar dan maar.
Maar...! Soms gebeuren er toch zaken die je niet voorziet, die overkomen je, zelfs in het vissen. Tijdens mijn uitwijksessie, in een alles of niets poging inclusief  - beetloze, maar zo kon ik me in elk geval niet opnieuw verslapen - nacht kwam er wel een andere verrassing boven water.
Direct bij de aanbeet voelde ik het al, het was groot en het was anders. Al vrij snel wist ik met een paling te doen te hebben, en bij de kant gekomen wist ik dat dat woord met een hoofdletter geschreven moest gaan worden; Paling!
Maar hoe in het netje? Dat is niet zo groot, ingesteld op zeelt. Overigens een fijn net (Drennan Specialist Landing Net 32") met een dubbele uitschuifbare steel tot 3 meter, waar ik al veel plezier van heb gehad. Van vismaat Luc weet ik dat hij destijds een waar gevecht met een monster heeft gehad ergens in het Limburgse, die hem in eerste instantie alle hoeken van het water had later zien om daarna te ontsnappen door tijdens het scheppen zich vast te zetten aan de netrand, daarmee een springplank naar de vrijheid creërend. Luc zag letterlijk bleek om de neus toen ik 'm even later bezocht. Hij schatte het beest 120 cm. Dan had je gelijk een NL-record gehad! Dus mijn eerste poging moest gelijk raak zijn, dat realiseerde ik me. Niet te snel willen scheppen die handel. Hetgeen me lukte... pffff. Op de kant bleek pas wat ik gevangen had. Een van de grotere palingen van de Lage Landen. En toen... onthaken was een ramp, meten een verzoeking en fotografen een hel, maar het is gelukt. En ik ben er best trots op, of het nou om een bijvangst gaat of niet. Dit ga ik nooit meer verbeteren. Scheelt ook een zee aan vistijd, want een grote paling stond nog wel op het lijstje. Dat hoeft ik nu niet meer te gaan proberen.

De mat is 110 cm...

Deze leviathan woog 2,6 kilo en was 108 cm lang. En nee, niet op de BBQ belandt. 

Om heel even wat anders te doen dan statisch vissen had ik dat weekend mijn zinnen gezet op graskarpers, die afspraak was al gemaakt, al moet ik zeggen dat doorgaan met zeelten natuurlijk veel slimmer en logischer was geweest, rationeel gezien...
Ik weet al jaren dat er in het oosten van het land wat watersystemen zijn waar graskarpers geen uitzondering zijn, en grotere grassers min of meer normaal zijn. Het nadeel als je niet in de buurt woont waar te beginnen? Daar had ik tijdens Carp Zwolle j.l. een oplossing voor gevonden in de vorm van een zeer spraakzame local die mij wel verder wilde helpen. Zo gezegd, zo gedaan. Met de vangst van die paling nog in mijn systeem (heeeeeerlijk) rijd ik op mijn gemakje naar het oosten, wetend dat de dag van morgen een werkdag voor het gros van ons Nederlanders is, dus ik schat in het rijk alleen te hebben. Er zou een stekkenoorlog worden uitgevochten? Hetgeen klopte, dat eerste. Geen enkele andere visser, laat staan een karpervisser, gezien. Of zelfs maar de sporen van een tentje...
Zo fantastisch al die wijdse vergezichten met vaarten, sloten, koeien, boerderijen. De boer in mij (nog maar twee generaties geleden) maakt altijd een huppelsprongetje in zo'n omgeving. Ik heb genoten van die twee dagen zwerven en zoeken. Als uitgangspunt twee stekken/zones opgekregen. Een minislootje, waar ik zowaar vis vind en vang. En een mooie vaart waar ik de nacht doorbracht, maar waar geen resultaat uitkwam door eigenwijzigheid van mijn kant. Sorry R, ik zal het nooit meer doen. Voor straf deed ik nauwelijks een oog dicht door kwakende kikvorsen, muggen en regelmatige irritante lijnzwemmers van onbekend gebleven vissen... Maar waar mijn zoektocht in de ochtend wel opleverde wat ik zocht; goeie stekken voor in de toekomst. En grote grassers! Die had ik wellicht met een drijvende brok kunnen vangen, maar ik was te eager om naar de eerder aangevoerde penvisstekken af te reizen... voor de volgende keer.

 Mijn állereerste blik op een water waar ik vaker wil gaan terugkeren, ondanks de afstand

In dit prutslootje zouden ook monsters zwemmen, gelukkig was ik terdege (in mijn hoofd) voorbereid

Wel de soort, nog niet helemaal het formaat...

... maar er zit progressie in

Onvermijdelijk mooi

A man in peace with his world, op de vele kikkers na, allemaal met eigen "geluid"

05.00; waar o waar zit je, Ctenopharyngodon idella?
Op de terugweg nog een langs een bekend water voor grassers gereden, ik kom er toch langs. Even kijken. Gevoel opzuigen. Geen vissers te zien, geen vis te zien. Of het moet die monstersnoek zijn die ik op haar rug zie drijven. Het gedeelte wat ik kan zien schat ik op een goede meter, en dan is een aanzienlijk deel van de kop met kaak nog onder water. Ik vermoed dat wat daar drijft eerder tegen de 120 cm zit dan daaronder. Zonde! En we hebben er nooit echt op gevist, al wist ik wel dat het de moeite waard kon zijn. In elk geval is deze nooit meer te vangen.




Zo'n uitstapje geeft me energie, terug naar het zeelten. Er staat nog een belofte open. Ooit in de eerste sessie een paar jaar terug met mijn neus in de zeeltboter, lees -hemel, gevallen.  Sindsdien is het sprokkelen ter plaatse. Maar als je er dan één vangt is het een goeie en een mooie. Door ervaring wijs geworden (en bijgepraat door de locals) concentreer ik me op slechts 1 zone, de rest laat ik voor wat het is, ondanks de uitgestrektheid van het gebied. Kwestie van uren maken, de tijd nemen. Aan de omgeving ligt het niet, het is er fijn toeven. Ik voel me visser.
Die ochtend ben ik niet al te vroeg, het zou geen zin hebben, de zeelt is hier laat, dat is me verteld en ik heb zelf ook die ervaring opgedaan. Heb wel een vermoeden, maar dat is nog giswerk. Vandaag een mindere ochtend tussen vele die beginnen met hitte. Westenwind, en stevige, eindelijk weer eens. Na al die oostenwind ben ik toe aan een stevige westenwind, en de vissen ook, vermoed ik. Dus wat heet mindere ochtend?
Het begint al snel, ik kom niet toe aan mijn pecanpiebroodje, al na 5 minuten begint de linkerhengel te lopen. F*ck, dat is geen zeelt! Ik moet mijn best doen de vis zich niet in de lelies te laten boren waar ik tegenaan zit te vissen. Voor het goede begrip, hier wordt gevist met een Fox Avon quiver van 0.75 lbs, in combinatie met 6 lbs monofeeder nylonlijn en een haak maatje 12, dus wat wil je inbrengen? Met zeelten nooit echt een probleem, er zit zoveel bungee in het systeem dat geen zeelt vooruit de lelies in kan. Daarbij heb ik mezelf zo gepositioneerd dat ik naar achter kan lopen, in de lengte van het wandelpad (dat hier een bocht maakt naar links). Hetgeen in nu ook doe, zo kun je constante druk leveren, een hand op de spoel en op gevoel naar achter bewegen. De vis komt goed mee naar open water. Ik probeer de karper, want dat is het, zoveel mogelijk af te matten voor ik haar naar de kant breng, want aan mijn eigen kant staat het ook links en rechts vol met leliebedden. Niet aaneengesloten, maar er hoeft maar 1 leliesteel in de weg te staan en de 6 lbs lijn zegt doeiiiiii. Gelukkig gaat alles goed en kan ik een prachtige karper landen. Ik ben er blij mee. De locals dachten dit voorjaar dat ze eruit getrokken waren, omdat ze ze niet konden vangen, of zelfs maar vinden?

Mooie schubkarper, stevig in zijn of haar vel. Niet te bepalen, want afgepaaid.

Ik vis straks naar de overkant, tegen de lelies

Een half uurtje later 'vertrekt' deze hengel opnieuw. En tref ik opnieuw een karper... die zich ook direct uit balans laat trekken - ben nu allerter- en door constante druk van de lelies laat wegleiden. Maar daarmee is alles wel gezegd. Ik heb daarna alle hoeken van het water gezien, van links naar rechts. En terug. Pas toen de vis er aan toe was heb ik haar tergend langzaam naar me toegepompt (maatje 12 he, een verrekte klein haakje. En dan niet zo'n extra stevige minikarperhaak van een der onvolprezen karpermerken, maar een vliegvishaakje van Tiemco. Niks wat beter indraait.) en op een veilige plek verderop weten te netten. Pffff, superdril. En een supermooie vis, een ouwe krijger. Het hom loopt er nog uit. Ook op de kant een wildebras. Wil toch wel even weten wat deze vis weegt dus wil hem na het fotograferen gaan wegen (altijd als laatste, dan kan zo'n vis met de weegzak het water in, reuzehandig). Tijdens het pakken van de unster gaat de andere hengel lopen. Shit! Ik sla aan, voel dat dit ook geen zeelt is en doe hetzelfde als bij de eerste vissen, naar achter lopen en constante druk zetten. Het moet een karper zijn, maar ik weet niet wat, want geen echte weerstand, slechts gewicht. Niets indrukwekkends. Het doet me besluiten de hengel even te zekeren als de vis op het midden van het water is. Snel de op de mat liggende vis wegen, een 20-ponder, dacht het al, en in het tweede net. Neem ik mee sinds het aantal dubbelruns bij het zeelten zo toenam dat van toeval geen sprake meer kon zijn. Zie eerder blogs. Vandaag mijn geluk. Daarna weer de hengel opgepakt waar zich nog een vis aan moest bevinden, maar waar is 'ie? Ik moet heel veel lijn opspoelen eer ik weer contact heb, de vis is gewoon doorgegaan met mijn kant op zwemmen:-). Vinden we niet erg... alhoewel, ik heb nu geen andere keuze dan haar te drillen op de visstek zelf,  met links en rechts leliebedden. Het moet maar. Wat is het eigenlijk? Het lijkt de zoveelste schub. Maar als ik goed kijk zie ik toch wat anders... Shit, het is die graskarper. Er is me al verteld dat hier 1 grasser zwemt, maar wel een hele grote. Zoals altijd onvangbaar en tegen de 40 pond. Zou deze het zijn? Ik word opeens bloednerveus, wetend wat grassers in petto hebben vlak voor de kant en vlak bij het net. Zodra ze schrikken breekt de pleuris uit, en met het huidige materiaal is dan gelijk game over. Hoop maar dat dat maatje 12 goed ingebed zit. Moet maar 1 scheppoging nodig hebben, want anders worden mijn kansen kleiner. Eigenlijk hetzelfde dilemma als bij die paling, met dat verschil dat ik deze vis wel heeeeel graag vangen wil. Het lukt me, ik maak me zo klein mogelijk door deels het water in te schuiven en weet de vis heel langzaam boven het veel te kleine netje te brengen. Daarna lift in het net, en ja, dat monster past daar natuurlijk niet in. Ik laat mijn hengel vallen, een groot risico nemend en met twee handen aan de steel sjorrend forceer ik het net rond de vis. GOTCHA! Zou niet voor het eerst zijn als een grasser er weer net zo makkelijk uitspringt, en in dit net is nauwelijks nog ruimte over... dus dat kan zomaar gebeurd zijn. Probeer zo kalm mogelijk te blijven. Snel de lijn kapot getrokken zodat ik niet meer aan de hengel vastzit. Dan de onthaatmat, gelukkig is die wel groot, eronder en het hele zooitje de kant op. Tjesus, wat een vis. Die gaat zeker mijn gewichts-PR verbreken. Waarvan akte!
Weet echt niet wat me overkomt, ben er confuus van. Het eerste uur gaat daarna in een roes voorbij. En de rest van de sessie eigenlijk ook. Zeelt vang ik ook, maar pas tegen het eind van de middag als ik al bijna weer moet opstappen. Maakt me extra blij. Voel dat er meer in zat, maar de tijd ontbrak. Ach, een mens kan niet álles hebben. Heel veel is al meer dan voldoende. A happy man went home.

Vechtersbaas

Met 105 cm net geen lengterecord, het gewicht echter was dermate dat ik toch weer een PR kon bijschrijven, en opnieuw onverwacht en onbedoeld.

De laatste in het rijtje, wat zijn ze toch schitterend. Ik blijf een Sucker for Beauty