De zin der dingen?

Van scratchingtimes naar Hard Times

Ben recentelijk aan twee nieuwe boeken begonnen. Een boek om te lezen, 100 jaar van Herbjørg Wassmo, en een 'boek' om te ondergaan, te leren, te verwerken, : uit de reeks boeken des levens het nu 63-ste deel. Heeft dit voorjaar een zwarte omslag, vroege lente of niet. 

De roman is zwaar, loodzwaar, onvervalste depressieve Scandinavische shit vol rampspoed en ellende, maar dat maakt weerbaar (zo lees ik), en zo overleef je, zo schijnt (?) Met eventueel wat levensgeluk aan het einde van de tunnel voor de mazzelaars. Het helpt me om dat andere boek, het niet te omzeilen levensboek te verwerken en te aanvaarden. Mijn persoonlijke rampspoed is momenteel dermate dat ik mij dagelijks de zin der dingen afvraag, moet verplicht mijn ervaringen en emoties verwerken of ten onder gaan, al doende. No way out.

Broken, bruised and sore

and anyway

Too fucked up to care any more  **

En nu wil jij terecht graag weten wat me getroffen heeft? In elk geval iets met een duvel die voortdurend op dezelfde hoop schijt. Nee sorry, zover ben ik nog niet, het zit nog te diep, is teveel omvattend, mijn innerlijk is chaos, opengerukt, een directe voltreffer. Met de wereld delen is nog niet mogelijk, mondjesmaat delen daar waar ik vertrouwd voel, maar dit hier typen en op www zetten is al een eerste stap. Schrijven is je uiten en daarmee ook verwerken. Je zult het er mee moeten doen, en ik ook helaas. Daar is overigens niks zieligs aan, wel sneu; soms komen er onverwacht zaken op je pad die je niet zag aankomen en daarmee des te harder, heftiger, binnenkomen. En niet alleen het gegeven op zich, maar vooral de manier waarop. Voel me als een foie gras gans. 

Ik hoor de duvel lachen: "we zullen het er bij hem eens extra inwrijven".
Drie DE-theelabeltjes waar ik echt niet op zat te wachten en nog vlak achter elkaar ook. 

Gelukkig heb ik een liefdevolle en warme vriendenkring om op terug te vallen, en daar maak ik noodgedwongen en dankbaar gebruik van. Niet alleen in het woord, maar ook in de daad, lekker samen vissen, zo de lichtpuntjes van mijn huidige leven vormend. Samen vissen ja, want met solo vissen bevind ik mij aan de waterkant in het stadium van "wat doe ik hier eigenlijk?" "Wat is uberhaupt de zin van deze bezigheid?" Zo het normaliter blijmakende of op zijn minst helende vissen tot een zinloze bezigheid degraderend. *

Maak je geen zorgen, de enige constante in het leven is verandering,
dus ergens zal het wel weer ten goede keren, en niet zo eindigen. 

Zo loop ik op een bijna zomerse namiddag weer eens met kar en... zeeltspullen naar een oude en vertrouwde stek, aan een net zo vertrouwd viswater. Gek gevoel, hóe vaak ik hier niet naar de skyline aan de overkant heb gekeken, vissend op zeelt en snoek, bij tientallen keren houdt dat niet op. En nóóit gekarperd, gek toch hè, terwijl er beste vissen inzitten en ik elke cm van het watersysteem ken. Ook nu trekt me dat niet. Maar weer eens zeelten, dát was een goed idee van Arend, zeker ook omdat we het weer meer dan mee zouden hebben. T-shirtweer op 3 april, vast weer een record. 

Arend appte, hij zou er eerder zijn dan afgesproken. Toen wist ik dat hij zou starten met vangen en dat ik alleen ook zou gaan vangen als de school doorzwom (50% kans, want ze kunnen zowel naar links of rechts doorzwemmen), en dat alleen maar als de school al groot zat was, en daarvoor leek het me toch te vroeg dit jaar. Als je eenmaal weet hoe het werkt met zeelt is er in het voorjaar eigenlijk geen kunst aan. Vinden is vangen. 

Het hing er nog even om of ik meekon, moest spullen bij elkaar harken die ik vorig jaar maar 1 keer ingezet had, en het jaar ervoor eveneens. Daarbij staat het vishok vol met dozen uit het huis van mijn ouders dat onlangs leeg opgeleverd is, en daarmee een last minder. Daar althans, want nu is mijn eigen huis een pakhuis. Al neemt dat gestaag af, ik verplicht mijzelf tot timemagagement voor zaken die te groot lijken, zo kun je na een week al 7 x half uur of meer verder zijn, en als er een start is, komt de rest vanzelf, niet lullen maar poetsen. 

Maar goed, ik zou mij toch door de in de weg staande bende heen moeten werken én de juiste spullen weten te vinden, wist na de uitnodiging niet of dat ging lukken ivm de korte termijn. Verzuip en verlies mij momenteel in mijn werk, er ligt voor 8 dagen per week als het moet, en gelukkig maar, zo blijft de dagelijks te tackelen zwaarte wat op afstand. 

En hier loop ik dan, zie Arend al staan. Staan, dan weet je het wel; beet! En ja hoor, hij heeft de eerste zeelt. Dat is een opsteker. Snel even elkaar begroeten, hij heeft, als verzocht, ook al voor mij aangevoerd, en de zooi installeren. Vis hier met roze wafters, de maden hebben afgedaan. Althans zo was het 5 jaar geleden toen ik hier voor het laatst was, me afwendend van het water omdat ik zielepijn had van de fysieke toestand van de zeelt, kapotte bekken met open wonden en vergroeiingen. Kon het niet meer aanzien, slagers! 

Als Arend al staat als ik kom aanlopen weet ik al hoe laat het is

Aan rustig zitten en even emotionele stoom afblazen kom ik niet toe want de volgende zeelt meldt zich, en de volgende, en zo door. En alles voor Arend, en alles op 1 hengel, de vis ligt op een paar vierkante meter, niet ongebruikelijk in deze tijd. Arend heeft een groot vissershart dus dwingt mij om de volgende beet te gaan verzilveren. En zo zit ik een paar minuten later ook te poseren met een meer dan lange zeelt. En nu ik mij overgegeven heb aan het run om run vissen vangen we samen ons fototoestel vol. Voor mij vijf, voor Arend 9, waarbij er 12 vissen op 1 hengel komen, en twee op drie anderen. De laatste, de zwartste zeelt die ik ooit gezien heb, en ook nog aan beide kanten blind, ik voel dat deze niet mee doet aan the gathering, op mijn stok het verst verwijderd van Arend's hotspot. 

Medemotivatie voor het toch tijdig op orde willen krijgen van de zeeltspullen zijn mijn eigen behoeftes en plannen in deze richting, en die van Brama Gigantica. Eens kijken wat we komende 3 maanden gerealiseerd krijgen. Maar deze proefsessie smaakte naar meer, lekker weer, prachtige vis en een wezenlijk gesprek, je zou voor minder... 

Diezelfde ochtend ook al wat lichtpuntjes gezien. Gevist met Aaron, 82 lentes jong alweer... We vissen samen minder dan we willen. Maximaal Murphy doorgaans zodra we een datum geprikt hebben... zijn leeftijd en de sores die daar uit voortkomen gooien vaak roet in het eten. Maar nu plooide alles toch samen. Weliswaar wind uit noordoost, niet de favoriete, we moesten er maar het beste van maken. Duurde dan ook even voor de vis op het voer zat. Aaron zat op de twee topstekken, expres natuurlijk, ik wil hem altijd laten vangen, niet lullig bedoeld, maar elke vis kan de laatste zijn. Maar op een giebel na sloeg hij alleen maar mis. Kom ik zo op terug. Ondertussen begon het bij mij te lopen, eigenlijk tot in de reservetijd: vier stuks, verwilderde vissen, slank als stokbroden, er zitten er dan ook voor het mooie teveel in, normaliter not my cup of tea, maar voor zo'n sessie als vandaag uitstekend. 

Waarom Aaron niks ving? Mijn theorie; hij zat links en rechts voor twee duikers, pijpen waar de godganse dag de vis in en uit zwemt. Doorgaans is het door uitholling door windstroming en bemaling iets dieper voor de monden van die pijpen, maar hier niet, hier staat amper water. En dan moet je aangepast vissen, zwaar op overdiepte, al is het dat eigenlijk niet, want loodjes en pen staan recht omhoog, maar tussen loodjes en aas zit een goeie meter. Zo kun je de pen buiten de aaszone leggen. In de praktijk: je aas vlak voor de pijp laten zakken, met de lengte van de hengel de dobber naar achter leggen. Bij aanbeet zie je de pen schuin naar je toe onder water verdwijnen. Aaron reageert na deze uitleg "ik leer elke dag nog bij", en dat voor een 82 jarige die al 60 jaar met de pen vist. In elk geval sluit ook hij de ochtend af met een mooie karper. Een foto hoeft niet; "daar heb ik er al genoeg van". Aaron viste vandaag met dezelfde 3 delige sportex carbon kevlar van Co Sielhorst als die van mij die gestolen is vorig jaar (de wond nog steeds open, ondanks waardige vervanging). Dezelfde is niet helemaal waar, voor hem was de standaard 1,5 lbs uitvoering voldoende die ook naar de winkeliers zoals Lahr in Utrecht ging. De mijne was een identiek afgebouwde maar zwaardere versie met verzaagde blanks van verschillend vermogen. Als ik achter Aaron zit tijdens de dril heb ik een deja vú, val 29 jaar terug in de tijd, naar 1996. Aan de kaas en broodlaan in Poeldijk (Caasenbroodlaan), waar Aaron destijds zijn hengel mocht inwijden. Lichtpuntje bínnen een lichtpuntje. 

Vandaag de dag

Dezelfde hengel, dezelfde visser, alleen 29 jaar eerder...

Met Leon is het altijd prettig vissen, een man van weinig overbodige woorden. Als hij het met drie afkan, zal hij er geen vier gebruiken. En ook wij gaan al heel lang terug, start 90-er jaren toen we Noord Frankrijk onveilig maakten, omgeving Pont-a-Mousson of de Franse kanaaltjes. Sinds een jaar of wat treffen we elkaar elk voorjaar wel een paar keer om te pennen, los van alle andere avonturen en contact. Lekker ontspannen in wat wijkwateren. Doorgaans zonder al teveel succes eigenlijk, weet eigenlijk niet goed waar dat aan ligt? Aan de bezochte wateren toch niet, HSV de Rijnstreek heeft het al wat jaren prima voor elkaar met uitzetten en met wat serieuze input zijn er leuke resultaten te realiseren, en dat is een understatement. Alleen nooit samen als we met de pen op pad gaan👻. Zo ook dit keer, we moeten echt tot in de reservetijd door om in elk geval hem iets te laten vangen. Maar Leon is zelfs met een verse uitzetter blij, dat typeert hem ook. 

Met Michael en Andries is het goed toeven, en eens in de zoveel tijd ontmoeten we elkaar, altijd qualitytime. Dit keer op Andries' uitnodiging in zijn woonplaats. 
Plaats van handeling de rand van de stad. Geen van sfeer uit zijn voegen barstende polder met grutto's en lentedansende koeien, maar verkeer en gebouwen. Maar dat er vis zwemt is zeker. En er zwemmen mooie tussen, restant van een uitzetting van 'Leo en Hennie'. Er gaan de nodige verhalen over. 

En een van die verhalen zien we zwemmen voor ons voeten, wat een monster. De ogen van Andries staan op steeltjes als hij mij de vis aanwijst, die zich niks van ons aantrekt, en zich prima laat bekijken, als een mooie meid in een kinky blaadje, van alle kanten. Die houdt je niet op je gewone penhengel, zwemt gewoon weg en door... Ik ervaar tegelijkertijd angst én wens! Uiteraard maken we gelijk stekken, sluiten we haar op tussen het voer (nadenkertje, dat doe ik vaker en het werkt regelmatig) in de hoop dat ze zin in wat te vreten heeft. De sessie beschrijven gaat me wat te ver, maar we hebben niet het resultaat waar we op hoopten, geen actieve vis op de stekken, pas in het allerlaatste kwartier succes voor zowel Michael als Andries. En ook hier weer reservetijd, had zomaar een eveneens dekkende mooie blogtitel kunnen zijn. Er staat 'we' in de vorige zin, waar het eigenlijk 'ze' moet zijn, want ik heb op 3 van de 6 stekken wel leven. Dat ik niks vang is een beetje pech, en een knieval richting het sociale element van samen vissen. Het staat ook voor samen optrekken, elkaar een beetje in de gaten houdend. Als de een opstaat voor de volgende stek zie je de ander ook reageren verderop, als gedrag komt het heel organisch over, zoals de golven van de zee. Nooit zo afgesproken, maar gaandeweg ontstaan. Ongeschreven regel. In die context sta ik op om mee te lopen waar ik solo vissend net zo lang was blijven zitten tot er een aanbeet zou volgen. Omdat vangen alleen niet het heiligst was gokte ik telkens op nog aanwezige vis in de volgende ronde; not! In die zin gemiste kansen, maar na het zien van de prachtige vissen van beide heren voelde dat niet zo; een zinvolle avond. 

* Vissen kent voor mij verschillende stadia van zinvolheid. 

- Reguliere fase: Als ik volkomen senang en in balans ben met prive en werk - doorgaans 95% van de tijd- (lees: met geld en de liefde) dan is vissen datgene dat ik het liefst doe als bezigheid buiten de primaire zaken, zoiets als de meest belangrijke bijzaak. De visdrang is dan doorgaans zo sterk dat het lijkt alsof het het enige is dat telt om te doen, mede omdat balans ook betekend dat er veel werk is, veel sociaal verkeer is. En daarmee minder vistijd dan gewenst. (Een contradictie in terminus?) Maar toch, de ideale situatie, want zo is elke sessie betekenisvol. Vanuit die riante positie zijn de meeste blogs ontstaan. 

- Zeldzame fase: Blijft er 5% over waarin balans ontbreekt, het hoort erbij, dan ga ik vissen om te helen. Aan de waterkant ontstress ik dan, laad ik op en groeit het weefsel weer aan elkaar. De hobby als heelmeester, die de zaak weer in balans trekt terug naar de gewenste reguliere fase. 

- Hoe minder hoe beter fase: Heeeeeel soms is er dan de onwerkelijke realiteit dat zelfs de helende ontstressende situatie hierboven niet werkt, de wond is te groot, moet door een specialist "afgehecht worden". Nogmaals: dan vraag ik mij aan de waterkant af; "WTF. Wat doe ik hier!?" Gelukkig maar een periode, lang of kort, het voordeel van wat ouder worden is dat je weet dat alles stroomt. De enige constante in het leven is verandering. Inmiddels gaat het weer wat meer uphill met deze jongen, ik dwing mijzelf, en zijn er zelfs jarenlang sluimerende voorjaarsbehoeften gerealiseerd in de vorm van prachtige grote brasems, jawel, meervoud. Zo'n trip die je alleen kunt maken als je toch voldoende goed in je vel zit. Het avontuur op zich een eigen blog waardig. Maar, gaan we niet doen... ik ga liever nu even alsnog vissen👋

** Niet van mezelf, maar geleend uit... jawel weer een boek, die van de grote kleine man uit B, met dank daarvoor. 

Na jaren van willen eindelijk ook weer eens kunnen, gaan én vangen! Absolute topvis!!

Achter de wolken schijnt de zon altijd te schijnen, zelfs als reflectie in het (vis)water.
Laat ik me daar maar aan vastklampen komende periode.