Happy days are here again

Oktober, heerlijke maand, ik voel aan alles dat het er aan zit te komen, en ik kijk er naar uit. Om meerdere redenen.
In elk geval roofvistijd, dagen van natte dauw en mistige zonsopgangen, spinnenwebben en herfstooi, waar je maar kijkt. Ook een afscheid van de zomer, èn zeker dit jaar een meer dan bijzondere, zowel in het afscheid als de zomer zelf; ik heb deze zomer het leven met elke harteklop voelen vibreren, uit elke porie voelen stromen, gutsend, niet tegen te houden. Hoge toppen, diepe dalen, maar het voor geen goud willen missen. Pleasure and pain, sunshine and rain. Vissen was daar weliswaar een wezenlijk onderdeel van, maar anders dan andere jaren slechts een klein onderdeel, qua tijd dan, want qua beleving; it kept me sane...  again.

Maar voor het allemaal zover is naar Frankrijk. Voor 10 aaneengesloten dagen me onderdompelen in het Franse. In het land waar het leven goed is. Ik weet het, een cliché, maar niet voor niks. Niet alleen even snuffelen aan Parijs, maar ook terug naar de bron, in elk geval een der bronnen, een visbron dit jaar 20 jaar oud. (En wat een deceptie!)
Voor wie mij kent; plaatselijke vide-greniers, degustations in de Bourgogne, lekker Frans lullen, Grand Routiers of zomaar een slaperig dorp aan de rivier. De onverbetelijke romanticus in mij viert hoogtij, als een godvergeten misdienaar tijdens vespers. Ik heb echt genoten, ideeën opgedaan en mijn ziel tot de rand volgetankt. Zodat ik er thuis weer tegenaan kon gaan. Of beter, zou hebben moeten kunnen gaan...

Aan mijn stek van destijds niets veranderd, zelfs de boot ligt er nog

Een deceptie rijker...

Op zaterdag 4 oktober naar huis, zo'n 800 kilometer. Zonder een centje pijn of moeite, zoals altijd.
Een dag later op zondag even bij de 'mannen' kijken. Zelf vissen is me teveel, dat soort zaken (seizoenswisseling) hebben wat praktische voorbereiding nodig. Helaas blijkt de weg naar huis er een vol hindernissen, of beter; een met een hindernis teveel. Ik word aangereden op de snelweg. Een crash waarbij vier auto's betrokken zijn, totale chaos binnen een paar seconden, bandensporen en versplinterde auto-onderdelen, overal politie en ambulance. Gelukkig heb ik zelf niks, eigenlijk als enige, want de drie andere betrokken auto's krijgen ambulancebezoek.... Mijn auto gaat naar een bergingsbedrif, met de aantekening dat hij vrijwel zeker total loss is, want ik heb aan drie kanten schades... Met mij lijkt het verder wel goed te gaan, een schrale troost.

Ik heb een paar weken nodig om mentaal en fysiek bij te komen. Ook moet ik naar een andere voiture gaan uitkijken, iets dat niet meevalt omdat mijn eigen auto economisch total loss is, zoals al verwacht was, maar door merk en technische staat veel duurder uitvalt in de vervanging dan afgaand op de dagwaarde, een bittere pil. In dat soort tijden leer je je vrinden kennen; van de een hoor je niks (narcisme is toch wel een ding bij vissers...) en de ander rijdt er flink voor om om je op te pikken, zodat je mee kunt vissen. Hulde!
Het vissen is goed voor me, want elke sessie komen er gedenkwaardige vissen de kant op. Het doet me genezen. En hunkeren naar meer.

Sunrise, sunrise, I can see it in your eyes...

De vis is los, en ik ook. Ik vang mijn deel van de buit en raak weer los van de zwaarte van mijn ziel. Voorwaar, happy days are here again!

Zondag 26 oktober wisselen we de zomertijd voor de wintertijd; direct om 18.00 uur al donker... Hardcore! Maar je doet er niks aan. Ik heb een uurtje in stilte zitten genieten van deze laatste zonsondergang, de zomer vaarwel zeggend... a bientot!

Zie je wel, ze zaten er toch...

Afscheid van een gedenkwaardige zomer