woensdag 9 december 2015

Bruut vlees

Op dezelfde dag dat ik mijn KSN-lidmaatschap na 21 jaar opzeg, vandaag 1 december, verplicht ik mezelf er ook toe oude De Karper's (ooit mijn lijfblad, nee veel erger, mijn gekoesterde baby, in elk geval voor een behoorlijk aantal nummers en jaren) te doorspitten op zoek naar een eerder geplaatste foto van een vis. Paginagroot, ergens in 2010 of 2011, maar ik hem niet zo snel kan vinden... wilde eigenlijk de hele pagina fotograferen. Als bruggetje, omdat deze vis gevangen werd in een Italiaans water waar ik nov/dec 2009 al eens geweest was, en nu onlangs ben teruggekeerd. Dan maar een andere, eigenlijk ook betere. Hieronder. De lokatietip kwam van Arend Termorshuizen, met wie het indertijd en in later jaren maar niet wilde lukken gezamenlijk te gaan, maar waarmee ik wel telkens de intentie had dat te doen. Daarom destijds met Leon 'Cipro' Derksen, die er op de valreep, op zijn Sinterklaas' want 5 decembernacht, gewichtige zaken deed. Good angling! Ik herinner me het als een heel bijzondere trip, zo tegen de winter aan, met bijzondere sferen, voor mij grootdeels onbekend door een andere cultuur en landschap. Heden in 2015 is het wel gelukt met Arend. Hieronder het verslag van deze laatste trip.
Onderstaande vis markeerde het einde van een tijdperk voor mij, een tijdperk van hoofdzakelijk karpervissen, en ik voelde me ook zo, karpervisser. Het jaar erop was het systeemvissen (zeg maar boilies en vast lood) eigenlijk passé, al viel me dat dan nog niet zo erg op. Vanaf dan hooguit een paar keer per jaar speciale sessies, en overigens, niet dat ik daarmee minder (groot) ving, in tegendeel. Zo kwamen er in telkens een paar gerichte sessies net zoveel voor mij waardevolle vissen in het net als tijdens al die jaren van alleen maar karpereren. (Ik tel gemakshalve even het zomerse penvissen en de karperbijvangsten van laatste jaren niet mee.) De vrij gekomen 'karpertijd' vulde ik in met andere vissoorten, en manieren van vissen. Naar genoegen, maar soms kriebelde het toch bijzonder. Het werd tijd voor een hernieuwde kennismaking. Waarvan akte.

Carpa Bellissima uit 2009

Je moet je even voorstellen dat dit je uitzicht is 's ochtends vroeg bij ontwaken uit de mist ziet opdoemen

Dit jaar gaan we een paar weken eerder dan in 2009, en de weergoden zijn qua temperaturen met ons.  Ook in de weken voor die van ons veel hogere temperaturen dan normaal. Behoorlijk regen ook, ook gunstig, zolang het natuurlijk niet in onze week valt, dan wordt er veel minder gevangen. En ook onze periode zal zich kenmerken door ongekend hoge temperaturen, maar dan zonder de begeleidende regen en of wind. Volgens Arend ideaal. En die kan het weten, want die komt hier al jaren. Kent ook iedereen, in elk geval de locale incrowd aan karpervissers. Dat al jaren hier vissen heeft ook al geresulteerd in een aantal indrukwekkende vangsten, maar het is verder niet aan mij dat te onthullen.

De heenreis verloopt prima, en we komen in het laatste licht aan rond een uur of vier. Al snel blijkt dat alle stekken, een 10-tal, meest voor twee personen, bezet zijn. Hetgeen we al een beetje gevreesd hadden. Op de Italiaanse meren is zo'n beetje hetzelfde aan de hand als in Frankrijk, veel misstanden; te grote overlast van 24/7 karpervissers waardoor sterke beperking van visserijmogelijkheden wordt toegepast, de opkomst van betaalwateren (lees het onttrekken van wateren aan de openbare mogelijkheden) en het simpelweg stelen van vissen. Dus komt het gros van de serieuze vissers op een handjevol openbare wateren terecht en wordt het stekken rouleren een stoelendans. Als je al een stek vindt.
Maar daar hadden wij ook wel een beetje op gerekend. Plan B was eigenlijk al plan A. Wij gaan op een stuk vissen waar normaliter geen nachtvisserij, en daarmee karpervisserij, plaatsvindt, door een foefje toe te passen. Onze tenten staan in de speeltuin annex terras op een verder voor gasten gesloten camping van een bevriende eigenaar, en de hengels staan langs de waterkant aan de overkant van de weg en boulevard. Ik geef toe, het is even wennen om niet in zicht van je hengels te zitten en goed te moeten uitkijken als je ernaar toe spurt, eventueel verkeer of voetgangers ontwijkend, maar het is ook dé oplossing voor het bevissen van deze maagdelijke zone. Alberto, de campingeigenaar verzekerd ons dat er niks kan gebeuren 's nachts. Gek genoeg, geloven we hem. Iedereen kent elkaar hier. Toch zal ik bij elke auto die stopt 's nacht wakker worden, je slaapt er toch op. En dat is regelmatig want even verderop is een parkeerzone waar vanaf 's avonds de paartjes komen scharrelen, al dan niet in de auto...
Vissen is voor morgen. De eerste avond eerst maar even kennismaken met het stadje, en een van haar restaurantjes. Vino et piza, wat had je gedacht? En een tip voor wie focacce vooraf besteld, doe dan niet ook nog een piza erna. Wij dachten bij focacce aan focaccia zoals dat bij ons verkocht wordt, als een soort van stokbrood, waar je bv olijfolie op kan sprenkelen. Maar het blijkt een eveneens volwaardige (droge) piza te zijn, van hetzelfde formaat, dus hadden we de man twee van zulke apparaten te verorberen. Ook Arend werd gefopt, ondanks al zijn Italiaanse ervaring.


Het is maar goed dat ik hier al eens geweest ben, wat een treurnis

Onze privésteiger voor een week, in de zomer aanlegplek voor te verhuren pedalo's

Piza et pasta, in een verder compleet verlaten restaurant, ook niet zo gek, want om 19.00 uur al... en dan is er nièmand

Italianen zijn bijzonder katholiek, nog steeds

De eerste nacht zonder hengels uit, maar met een goeie nachtrust doorgebracht en de middag er op volgend rustig de zone in kaart gebracht. Alles onder de 10 meter is interessant, zo is tot nog toe de ervaring. Voeren heel marginaal over een groot oppervlak van 300 meter breed tussen 8 en 12 meter diep,  via de dieptemeter uitgezocht, in elk geval heel anders dan hier gebruikelijk, het bekende storten op een marker. Boilietje hier, twee daar en een handje halfjes weer verder op. Laat die karpers maar een beetje scharrelen. We hebben de tijd en nemen die ook, heel anders dan 10/15 jaar geleden toen ik zo snel mogelijk die stokken in het water wilde hebben. Met alle stress van dien, naast de vermoeidheid van de trip hèt ingrediënt voor onderlinge irritatie. Twee hengels links en twee rechts, op verschillende dieptes. Lijnen lekker ver afgezonken op de bodem, het water is hier glashelder, tot een meter of vijf diep kijken geen probleem. Vandaar ook twee met snowmans en/of pop-ups. Wel afgesproken voor elke aanbeet de boot in te gaan, liefst ook met zijn tweeën. Het is hier een doolhof aan boeien en boeitjes dobberend aan serieuze ankerkettingen, met hier en daar een vergeten, en daarmee vrijwel onzichtbaar exemplaar. De markering bestaat dan slechts nog uit een oud waterflesje of zoiets. De door ons te bevissen zone ligt daar natuurlijk midden tussen, wat dacht je? Wanneer gaat blijken dat de vis al echt diep zit en we voorbij deze zone kunnen gaan vissen zal het drillen wat meer ontspannen kunnen zijn. Tot die tijd spannend.

In die ochtend echter nog wat omgeving bekeken. Er lag nog een meer in de buurt, en daarvan ging het gerucht dat er een 40 ponds snoek moest zwemmen. Als grootste van nog een aantal monsters. Laten die snoeken nou mijn halve aandacht hebben deze vakantie. Dus daar wilde ik even buurten... Arend komt er wat bekenden tegen, karpervissers uiteraard. Die zijn hier uit nood neergestreken wegens het volledig bezet zijn van het andere meer. Nadeel van deze specifieke plas is dat je per dag af moet rekenen, en op het niveau van een betaalwater zullen we maar zeggen. Dus dat wordt 'm niet. Maar het is wel een water dat "monsters" schreeuwt. Bekend gevoel?


"Volgens de kaart zijn we echt in de buurt nu?"

"Hier ergens voor ons moet dat meer toch zijn?"

Mooie lokatie voor een Hitchcock-horrorscene

Arend ontmoet hier enkele bekenden



Herfstsferen, vochtig en mistig

Weer terug op de camping tijdens middaguur breekt de zon langzaam door en kunnen de truien en andere warme zaken uit. Zo zal het vrijwel elke ochtend gaan. Door het grote verschil in dag- en nachttemperaturen zijn alle ochtenden mistig en vochtig.


Gezellig stekkie toch?

Links achter de weg en boulevard waar we overheen moeten op weg naar een eventuele aanbeet

Peilen en voeren en uiteindelijk uitvaren, dus vissen

Een man met een missie. Arend denkt namelijk dat hij hier voor het laatst is...

Wat gaat die eerste nacht brengen? 

ar kan ik kort over zijn, namelijk helemaal niks... 's ochtends is het nog steeds muisstil.
 Een stilte die wij sowieso niet gewoon zijn in Nederland.

De inwendige men bedienend

Gelukkig eens een vismaat die ook van uitgebreid koken aan de waterkant houdt
èn van het sociale karakter van het verorberen van het resultaat









Ik zie en vind overal harten

Waar o waar...?

Ook avond en nacht twee gaan in rust voorbij. Voordeel, (zo) heerlijk (mogelijk) slapen. Ook wat waard, zo'n week is enerverend genoeg. Persoonlijk vind ik het helemaal niet erg dat de stek een beetje moet worden opgebouwd. Zo krijg je ook gevoel met het water, ga je nadenken over visdieptes en aanzwemroutes. Wel jammer is het hier (in mijn ogen) verkeerd zitten voor de snoek, ik voel dat de Hollandse methode -vind een kuil met witvis, drop er een dooie zeevis, en neem vooral de tijd- niet zo makkelijk hier te importeren is, er zal eerst uitgebreid gezocht moeten worden naar de witvis en/of de juiste kuilen en daarvoor is het vissen vanaf zo'n vaste stek niet het juiste uitgangspunt. Je bent toch te gebonden, mede door de andere toegepaste visserij. Komt bij dat het meer te groot is voor het snel pinpointen van de beste zones, en het bij eerste kennismaking toch trial and error zal moeten zijn. Je kunt er dan ook zomaar naast zitten. Al heb ik natuurlijk achteraf wel een idee. Maar dat helpt dit keer de zaak niet vooruit. Na vier dagen bij daglicht proberen een paar grote dode haringen zwemles te geven op of nabij de bodem op de vaste stek in de hoop op een Esox flaviae, houd ik het voor gezien, daar stoppen we mee.

Werkelijk, ik ben zelden op een zo fotogenieke visplek geweest, elke dag is het anders, en elk uur van de dag is anders, kan niet ophouden met foto's maken. Met zon of zonder zon, wind of geen wind, wolken idem, het maakt allemaal niet uit, alles is even mooi. En of het nou liggend of staand moet zijn, het is allemaal even prachtig. Met liggend of stand bedoel ik het beeld:-). Dat geeft tijdens mijn werk nog wel eens verwarring als ik iemand aan het portretteren ben. "Nu een liggende foto". "Huh?"
Voor de rust van het bekijken en daarmee het beleven hieronder een impressie van alleen staand beeld, tijdens alle momenten van de dag.
























En natuurlijk... hengels!


Kijk, ìk kwam er wel voor, voor al die schoonheid, maar wellicht jullie als vissende bezoekers van deze blog niet? En het is nou eenmaal een visblog... Daarbij, de titel suggereert ook nog het een en ander (met dank aan Rolf B), dus, ja er kwamen vanaf avond drie ook nog de nodige mooie vissen uit.
Op die namiddag was ik nog even gaan buurten in de omgeving voor het verplichtte opsnuiven van wat dorps couleur locale plus een onvergetelijke zonsondergang over land en water. Terug op de camping aankomend tijdens het laatste beetje daglicht en daarbij net eerder de stek passerend zie ik geen Arend zitten achter de hengels, da's wat vreemd. Dus...? Zodra ik de auto uitkom hoor ik hem inderdaad al brullen uit volle borst "Hans!!!". Klonk wel wat paniekerig... Het blijkt dat hij er een karper aan heeft en al in de boot staat, stuntelend met de touwen en een kromme hengel. Ja, wie verwacht dat nou? Hij kreeg een loper nèt voor ik langskwam. Ik sprint naar de waterkant en neem de bootzaken over, dan kan Arend drillen. Wel even wennen zo samen, maar alles gaat goed en langzaamaan komen we in de buurt van de vis, die ons vervolgens op sleeptouw neemt, netjes tussen de boeien door. Just what the doctor ordered. Zo het wijd op. Het is inmiddels niet alleen donker geworden, maar de mist komt ook als een dolle opzetten. God zij dank dat er lantaarnpalen aan die boulevard staan, want anders waren we nog verdwaald, want verder is er HELEMAAL niks te zien, en we praten hier over meer dan 700 hectare aan water.
De dril duurt behoorlijk lang - ook niet gek, je kan in zo'n boot ook niet heel veel kracht zetten - en suggereert een behoorlijke vis, temeer daar deze telkens weer de diepte in jaagt, en dat kan hier inmiddels in theorie zomaar 30/35 meter, zover zijn we afgedreven. Op een gegeven moment komen de bekende bellen en dan weet je dat het snel voorbij is. En dan schep ik nog mis ook de eerste keer, dat is me al jaren niet overkomen. Dacht echt dat ie er in zat! Maar het gaat goed de twee de poging, en het blijkt een prachtspiegel te zijn, exact 30 pond. Terug op de kant niks zakken, direct op de foto. Daarna zit je heel anders op je stoeltje, want de 'nul' is er af, en al helemaal als zich een paar uur later een andere vis meldt. Een schubkarper, toch wat minder sterk dan de eerste, ook een paar pond lichter. Het drillen en gaan halen met de boot ging behoorlijk vlotter. Of waren we al ingevist samen?






Voor mij is dit Italie



De bewuste spiegel van 30 pond

De avonden er na komen de karpers opnieuw buurten; in totaal zes aanbeten resulterend in zes  vangsten. In mijn ogen allemaal monsters in het licht van onze hoofdlampen. Sensationeel telkens die bootdril in het bijna donker - op drie avonden aanbeten op de scheidslijn van licht en donker rond 17.30- echt heel opvallend èn op de meest dichtbij liggende hengels op 7 à 8 meter. Verklaarbaar omdat dit overdag niet de meest rustige oeverzone is vanwege al dat geflaneer per voet, scooter en auto (maar na zonsondergang direct verlaten), en de zon er nog lekker op staat, en dan ook nog eens met een aangenaam hoge temperatuur. Sterker nog, een abnormaal hoge temperatuur, drie middagen in mijn t-shirt kunnen zitten. Dus die vissen kwamen snacken zodra ze kans zagen.
Op de diepere hengels, tot 12 meter aan toe, geen beten. Ook opvallend was dat we het aantal beten niet echt konden opvoeren na het verleggen van alle hengels op relatief ondiepere plekken. Net zo goed als het overdag bevissen van echt diepere zones niets opleverde. Er blijven dus wel puzzelstukjes open.
We waren al met al nog spekkoper, want verder werd er door de vissers op de andere plekken maar bitter weinig gevangen. Er was er één die ondanks inklemming tussen teveel collega's links en rechts drie karpers wist te vangen, naar eigen zeggen, maar de rest blankte roemloos. Waarschijnlijke reden; afgelopen voorjaar in de paaiperiode was er in het gedeelte dat als natuurgebied bekend staat illegaal 's nachts gevist door Oosteuropeanen met staand want, en sindsdien waren de vangsten gekelderd. De plaatselijke carabinieri vonden het destijds niet hun zaak, de vis'politie' durfde het gebied niet in zonder de eersten, de karpervissers keken slechts gefrustreerd toe... resultaat; een van de mooiste karpermeren van Italie was behoorlijk ontdaan van haar parels.
En dat terwijl dit ooit een meer was waar meerdere runs de man elke dag weer normaal was. Natuurlijk hebben hengeldruk en regelmatige terugvangsten ook hun deel bijgedragen aan teruglopende vangsten, maar dat is toch een meer geleidelijk proces, en niet zo abrupt en dramatisch eindigend als hier ter plekke. Het enige dat je nog kunt doen is stekken proberen te creeëren daar waar de vis zich verzameld om rustig te kunnen leven en dat zijn in eerste plaats niet de afgekloven zones.

Puntgave schubkarpers, van boven net zo breed als hoog
Bruut vlees toch?
Mijn Frans gewichtsrecord uit 2002 exact geëvenaard
Het verschil tussen de grootste en kleinste van deze sessie kan ik aangeven met het wisselen
van de woorden pond en kilo

En zoals met alles is er dan het moment dat je weer moet vertrekken. Ik kijk zelf in elk geval terug op een Visvakantie met een Hoofdletter. Arend verwoorde het een paar dagen na terugkomst per app zo: "Ben nog behoorlijk in de Italiemood. Het was een van de mooiste weken die ik gevist heb. 100% genoten van jouw gezelschap, zorg, verhalen, de omgeving, onze Italiaanse familia vol warmte en gastvrijheid èn de vissen die we samen even mochten lenen van dit prachtige meer. Voor herhaling vatbaar!" Ergo, we gaan terug. Wist ik wel.


Voor de laatste keer indraaien

Drie generaties superkerels

Als dit dan je dagelijkse uitzicht is...



... hoe slecht heb je het dan?

Direct na de Gotthardtunnel terug in de harde realiteit


2 opmerkingen:

  1. Andere dingen dan vissen zijn ook belangrijk op een dergelijke vakantie, dat laat je nu ook weer zien. Schitterend verslag en en zoals we gewend zijn hele mooie foto's.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi verslag, pracht locatie zo aan de foto's te zien en dan nog maar niet over de vissen gesproken. WOW! Wel een goede oplossing om zo te kunnen bivakkeren in de speeltuin.

    BeantwoordenVerwijderen