Walkabouts Visavonturen: Prettige bijvangstigheid 3.0

Het toverwoord is nog steeds zeelt. Ik vermaak me prima. Mooie zeelten van leuke wateren om te bevissen zijn mijn deel. In die zin terug naar de essentie, genieten van elke vangst.
Ook als het wat arbeid met zich meebrengt. Op een van de wateren waar ik graag kom is de hoeveelheid waterplantenzooi dermate aan het toenemen dat het nodig is om te gaan harken, en dan liefst wel in een zone die buiten de interesse van de collega's (karpervissers) ligt. Zo kun je wat opbouwen. En het moet snel ook, want zodra de zeelt in de paai gaat, is het feest voorbij...

Gewoon even praktisch zijn. Bootje opblazen, spullen er in en gaan.

De herfst is vroeg dit jaar:-)

Het is maar goed dat ik weer waar ik geharkt en gevoerd heb

Het heeft niet mogen baten, want ik was er te laat bij. Vele redenen, waarvan een keertje te laat opstaan achteraf de meest cruciale was. Die specifieke ochtend bleek hét moment van het voorjaar, althans voor mij die periode; de dames stonden op springen en waren aanwezig in de juiste zone, plus dat ze honger hadden... Ik piste er naast, maar ik heb een paar supermooie vissen op de kant gezien bij een collega, en alleen al de aanblik was ook heel veel waard. En toen er wel tijd was (een van de vele redenen) bleken er andere blokkades te zijn in de vorm van een niet aan zien komen plaatselijk festival met
verboden toegang rond het halve water, waaronder mijn geharkte stek, plus daardoor uitgeweken karpervissers die de verdere weinige overgebleven opties afdekten. Mijn vlucht naar een geheel andere deel van het water leverde maar 1 (prachtige!) zeelt op. Volgend jaar dan maar.
Maar...! Soms gebeuren er toch zaken die je niet voorziet, die overkomen je, zelfs in het vissen. Tijdens mijn uitwijksessie, in een alles of niets poging inclusief - beetloze, maar zo kon ik me in elk geval niet opnieuw verslapen - nacht kwam er wel een andere verrassing boven water.
Direct bij de aanbeet voelde ik het al, het was groot en het was anders. Al vrij snel wist ik met een paling te doen te hebben, en bij de kant gekomen wist ik dat dat woord met een hoofdletter geschreven moest gaan worden; Paling!
Maar hoe in het netje? Dat is niet zo groot, ingesteld op zeelt. Overigens een fijn net (Drennan Specialist Landing Net 32") met een dubbele uitschuifbare steel tot 3 meter, waar ik al veel plezier van heb gehad. Van vismaat Luc weet ik dat hij destijds een waar gevecht met een monster heeft gehad ergens in het Limburgse, die hem in eerste instantie alle hoeken van het water had later zien om daarna te ontsnappen door tijdens het scheppen zich vast te zetten aan de netrand, daarmee een springplank naar de vrijheid creërend. Luc zag letterlijk bleek om de neus toen ik 'm even later bezocht. Hij schatte het beest 120 cm. Dan had je gelijk een NL-record gehad! Dus mijn eerste poging moest gelijk raak zijn, dat realiseerde ik me. Niet te snel willen scheppen die handel. Hetgeen me lukte... pffff. Op de kant bleek pas wat ik gevangen had. Een van de grotere palingen van de Lage Landen. En toen... onthaken was een ramp, meten een verzoeking en fotografen een hel, maar het is gelukt. En ik ben er best trots op, of het nou om een bijvangst gaat of niet. Dit ga ik nooit meer verbeteren. Scheelt ook een zee aan vistijd, want een grote paling stond nog wel op het lijstje. Dat hoeft ik nu niet meer te gaan proberen.

De mat is 110 cm...


Deze leviathan woog 2,6 kilo en was 108 cm lang. En nee, niet op de BBQ belandt.

Om heel even wat anders te doen dan statisch vissen had ik dat weekend mijn zinnen gezet op graskarpers, die afspraak was al gemaakt, al moet ik zeggen dat doorgaan met zeelten natuurlijk veel slimmer en logischer was geweest, rationeel gezien...
Ik weet al jaren dat er in het oosten van het land wat watersystemen zijn waar graskarpers geen uitzondering zijn, en grotere grassers min of meer normaal zijn. Het nadeel als je niet in de buurt woont waar te beginnen? Daar had ik tijdens Carp Zwolle j.l. een oplossing voor gevonden in de vorm van een zeer spraakzame local die mij wel verder wilde helpen. Zo gezegd, zo gedaan. Met de vangst van die paling nog in mijn systeem (heeeeeerlijk) rijd ik op mijn gemakje naar het oosten, wetend dat de dag van morgen een werkdag voor het gros van ons Nederlanders is, dus ik schat in het rijk alleen te hebben. Er zou een stekkenoorlog worden uitgevochten? Hetgeen klopte, dat eerste. Geen enkele andere visser, laat staan een karpervisser, gezien. Of zelfs maar de sporen van een tentje...
Zo fantastisch al die wijdse vergezichten met vaarten, sloten, koeien, boerderijen. De boer in mij (nog maar twee generaties geleden) maakt altijd een huppelsprongetje in zo'n omgeving. Ik heb genoten van die twee dagen zwerven en zoeken. Als uitgangspunt twee stekken/zones opgekregen. Een minislootje, waar ik zowaar vis vind en vang. En een mooie vaart waar ik de nacht doorbracht, maar waar geen resultaat uitkwam door eigenwijzigheid van mijn kant. Sorry R, ik zal het nooit meer doen. Voor straf deed ik nauwelijks een oog dicht door kwakende kikvorsen, muggen en regelmatige irritante lijnzwemmers van onbekend gebleven vissen... Maar waar mijn zoektocht in de ochtend wel opleverde wat ik zocht; goeie stekken voor in de toekomst. En grote grassers! Die had ik wellicht met een drijvende brok kunnen vangen, maar ik was te eager om naar de eerder aangevoerde penvisstekken af te reizen... voor de volgende keer.

Mijn állereerste blik op een water waar ik vaker wil gaan terugkeren, ondanks de afstand

In dit prutslootje zouden ook monsters zwemmen, gelukkig was ik terdege (in mijn hoofd) voorbereid

Wel de soort, nog niet helemaal het formaat...

... maar er zit progressie in

Onvermijdelijk mooi

A man in peace with his world, op de vele kikkers na, allemaal met eigen "geluid"

05.00; waar o waar zit je, Ctenopharyngodon idella?

Op de terugweg nog een langs een bekend water voor grassers gereden, ik kom er toch langs. Even kijken. Gevoel opzuigen. Geen vissers te zien, geen vis te zien. Of het moet die monstersnoek zijn die ik op haar rug zie drijven. Het gedeelte wat ik kan zien schat ik op een goede meter, en dan is een aanzienlijk deel van de kop met kaak nog onder water. Ik vermoed dat wat daar drijft eerder tegen de 120 cm zit dan daaronder. Zonde! En we hebben er nooit echt op gevist, al wist ik wel dat het de moeite waard kon zijn. In elk geval is deze nooit meer te vangen.

Zo'n uitstapje geeft me energie, terug naar het zeelten. Er staat nog een belofte open. Ooit in de eerste sessie een paar jaar terug met mijn neus in de zeeltboter, lees -hemel, gevallen. Sindsdien is het sprokkelen ter plaatse. Maar als je er dan één vangt is het een goeie en een mooie. Door ervaring wijs geworden (en bijgepraat door de locals) concentreer ik me op slechts 1 zone, de rest laat ik voor wat het is, ondanks de uitgestrektheid van het gebied. Kwestie van uren maken, de tijd nemen. Aan de omgeving ligt het niet, het is er fijn toeven. Ik voel me visser.
Die ochtend ben ik niet al te vroeg, het zou geen zin hebben, de zeelt is hier laat, dat is me verteld en ik heb zelf ook die ervaring opgedaan. Heb wel een vermoeden, maar dat is nog giswerk. Vandaag een mindere ochtend tussen vele die beginnen met hitte. Westenwind, en stevige, eindelijk weer eens. Na al die oostenwind ben ik toe aan een stevige westenwind, en de vissen ook, vermoed ik. Dus wat heet mindere ochtend?
Het begint al snel, ik kom niet toe aan mijn pecanpiebroodje, al na 5 minuten begint de linkerhengel te lopen. F*ck, dat is geen zeelt! Ik moet mijn best doen de vis zich niet in de lelies te laten boren waar ik tegenaan zit te vissen. Voor het goede begrip, hier wordt gevist met een Fox Avon quiver van 0.75 lbs, in combinatie met 6 lbs monofeeder nylonlijn en een haak maatje 12, dus wat wil je inbrengen? Met zeelten nooit echt een probleem, er zit zoveel bungee in het systeem dat geen zeelt vooruit de lelies in kan. Daarbij heb ik mezelf zo gepositioneerd dat ik naar achter kan lopen, in de lengte van het wandelpad (dat hier een bocht maakt naar links). Hetgeen in nu ook doe, zo kun je constante druk leveren, een hand op de spoel en op gevoel naar achter bewegen. De vis komt goed mee naar open water. Ik probeer de karper, want dat is het, zoveel mogelijk af te matten voor ik haar naar de kant breng, want aan mijn eigen kant staat het ook links en rechts vol met leliebedden. Niet aaneengesloten, maar er hoeft maar 1 leliesteel in de weg te staan en de 6 lbs lijn zegt doeiiiiii. Gelukkig gaat alles goed en kan ik een prachtige karper landen. Ik ben er blij mee. De locals dachten dit voorjaar dat ze eruit getrokken waren, omdat ze ze niet konden vangen, of zelfs maar vinden?

Mooie schubkarper, stevig in zijn of haar vel. Niet te bepalen, want afgepaaid.

Ik vis straks naar de overkant, tegen de lelies

Een half uurtje later 'vertrekt' deze hengel opnieuw. En tref ik opnieuw een karper... die zich ook direct uit balans laat trekken - ben nu allerter- en door constante druk van de lelies laat wegleiden. Maar daarmee is alles wel gezegd. Ik heb daarna alle hoeken van het water gezien, van links naar rechts. En terug. Pas toen de vis er aan toe was heb ik haar tergend langzaam naar me toegepompt (maatje 12 he, een verrekte klein haakje. En dan niet zo'n extra stevige minikarperhaak van een der onvolprezen karpermerken, maar een vliegvishaakje van Tiemco. Niks wat beter indraait.) en op een veilige plek verderop weten te netten. Pffff, superdril. En een supermooie vis, een ouwe krijger. Het hom loopt er nog uit. Ook op de kant een wildebras. Wil toch wel even weten wat deze vis weegt dus wil hem na het fotograferen gaan wegen (altijd als laatste, dan kan zo'n vis met de weegzak het water in, reuzehandig). Tijdens het pakken van de unster gaat de andere hengel lopen. Shit! Ik sla aan, voel dat dit ook geen zeelt is en doe hetzelfde als bij de eerste vissen, naar achter lopen en constante druk zetten. Het moet een karper zijn, maar ik weet niet wat, want geen echte weerstand, slechts gewicht. Niets indrukwekkends. Het doet me besluiten de hengel even te zekeren als de vis op het midden van het water is. Snel de op de mat liggende vis wegen, een 20-ponder, dacht het al, en in het tweede net. Neem ik mee sinds het aantal dubbelruns bij het zeelten zo toenam dat van toeval geen sprake meer kon zijn. Zie eerder blogs. Vandaag mijn geluk. Daarna weer de hengel opgepakt waar zich nog een vis aan moest bevinden, maar waar is 'ie? Ik moet heel veel lijn opspoelen eer ik weer contact heb, de vis is gewoon doorgegaan met mijn kant op zwemmen:-). Vinden we niet erg... alhoewel, ik heb nu geen andere keuze dan haar te drillen op de visstek zelf, met links en rechts leliebedden. Het moet maar. Wat is het eigenlijk? Het lijkt de zoveelste schub. Maar als ik goed kijk zie ik toch wat anders... Shit, het is die graskarper. Er is me al verteld dat hier 1 grasser zwemt, maar wel een hele grote. Zoals altijd onvangbaar en tegen de 40 pond. Zou deze het zijn? Ik word opeens bloednerveus, wetend wat grassers in petto hebben vlak voor de kant en vlak bij het net. Zodra ze schrikken breekt de pleuris uit, en met het huidige materiaal is dan gelijk game over. Hoop maar dat dat maatje 12 goed ingebed zit. Moet maar 1 scheppoging nodig hebben, want anders worden mijn kansen kleiner. Eigenlijk hetzelfde dilemma als bij die paling, met dat verschil dat ik deze vis wel heeeeel graag vangen wil. Het lukt me, ik maak me zo klein mogelijk door deels het water in te schuiven en weet de vis heel langzaam boven het veel te kleine netje te brengen. Daarna lift in het net, en ja, dat monster past daar natuurlijk niet in. Ik laat mijn hengel vallen, een groot risico nemend en met twee handen aan de steel sjorrend forceer ik het net rond de vis. GOTCHA! Zou niet voor het eerst zijn als een grasser er weer net zo makkelijk uitspringt, en in dit net is nauwelijks nog ruimte over... dus dat kan zomaar gebeurd zijn. Probeer zo kalm mogelijk te blijven. Snel de lijn kapot getrokken zodat ik niet meer aan de hengel vastzit. Dan de onthaatmat, gelukkig is die wel groot, eronder en het hele zooitje de kant op. Tjesus, wat een vis. Die gaat zeker mijn gewichts-PR verbreken. Waarvan akte!
Weet echt niet wat me overkomt, ben er confuus van. Het eerste uur gaat daarna in een roes voorbij. En de rest van de sessie eigenlijk ook. Zeelt vang ik ook, maar pas tegen het eind van de middag als ik al bijna weer moet opstappen. Maakt me extra blij. Voel dat er meer in zat, maar de tijd ontbrak. Ach, een mens kan niet álles hebben. Heel veel is al meer dan voldoende. A happy man went home.