Life is what happens to you...

... while you were making other plans

Even geleden sinds de laatste blog. Niet omdat er niet gevist is, maar er waren belangrijker zaken dan achter de computer hangen, voor wat dan ook. In mijn voorlaatste blog had ik het al over mijn vader, Ab Moolenaar, en die blog was niet alleen een ode aan Aaron Fresco maar ook aan mijn vader, gelukkig net op tijd, want helaas... hij is niet meer... Het hele afgelopen jaar rekening gehouden met zijn kunnen verscheiden en toch nog wist 'ie ons te verrassen... Voor wie het nog niet heeft meegemaakt, je kan het je niet voorstellen, dat gat kan door niemand gevuld worden. En ook, het hoort bij het leven. Dus stel je je er op in er aan te moeten wennen... Die eerste dagen gaan sowieso in een roes voorbij, het verdriet is dan nog wel rauw, maar er is zoveel te regelen en te beslissen dat je er niet al te lang bij stil kunt staan.

Saillant detail is het gegeven dat mijn partner Helen en ik eigenlijk al twee jaar van plan waren een maand naar de rimboe af te reizen, naar Kalimantan, Indonesië. Einde van dit jaar. Nu dus. Bij het reisbureau; "Kalihoe?" Het arme wicht had nog nooit van Kalimantan, of beter, Borneo gehoord... Maar dat durfden we uiteindelijk toch niet aan dit najaar, dus werd die reis gecancelled. Toen mijn vader plots een ogenschijnlijk relatief (op je 90ste is alles relatief) structurele opleving kreeg durfden wij alsnog twee weken boeken naar de semi-rimboe wel aan, naar Thailand, als compromis. Maar wat gebeurd er, Ab overlijdt een paar dagen na zijn 90ste verjaardag alsnog op 15 november j.l.. Rustig, in zijn slaap. De crematie zal een dag voor ons eerder geplande afreizen gaan plaatsvinden... Wat te doen? Na overleg met mijn familie staan alle seinen toch op groen, dus we gaan, hebben het om meerdere redenen hard nodig, maar ik kan je vertellen dat er geen grotere (cultuur)schok kan bestaan dan binnen 24 uur verplicht en voor altijd afscheid van je vader moeten nemen versus omgeven worden door een onbekende groene wereld bomvol geuren en geluiden aan het andere eind van onze aardbol. Heel bizar.

Klaar voor je laatste reis!

En 24 uur later deze aanblik, weg van de wereld, het contrast kon niet groter

Die reis heeft ons goedgedaan, even weg van de realiteit. Omdat we hier vissers onder elkaar zijn zal ik alleen de voor ons relevante beelden delen. Ga altijd op zoek naar authentieke vissersgemeenschappen. Eigenlijk overal waar ik ben. Letterlijk een paar minuten voor vertrek van huis toch besloten de reisspiegelreflex met telelens thuis te laten, ik was meer dan uitgeput van alles en zag dat extra tasje niet zitten. In plaats daarvan genoegen genomen met een professionele (dat dan weer wel) compactcamera plus de telefoon. Voor de uiterste kwaliteit niet je van het, maar al met al heeft eea het prima gedaan.

Dit had de ultieme plaat geweest, maar zoiets moet je "organiseren" en daarvoor was geen ruimte

Dus heb ik me hiermee moeten behelpen...

Door al die persoonlijke besognes helemaal niet toegekomen aan wat zinnige blogs, terwijl er echt wel wat te delen is. Het snoekseizoen ging prima van start met direct al de vangst van een van mijn "targets", in die zin dat ik een - dié - vis op het oog had. Deze was eerder afgelopen januari, toen moddervet en in uitstekende conditie, dus niet zozeer alleen de lengte maar de gehele bouw. Dat ik haar nu al in oktober ving maakte voor het gewicht en daarmee the look wel iets uit, maar verder was ik heel tevreden. Next please!
Eigenlijk elke sessie eindigde wel in aanbeet en daarmee vis op de kant. Het nieuwe bevestigingssysteem bevalt tot nog toe prima. Al vind ik het nog te vroeg om er wat over te zeggen.

Eindelijk eens naar een plek waar ik al jáááren heen wilde om te snoeken

En dan gelijk maar incluis overnachting

Teruggekomen uit Thailand denk ik snel het vissen weer te kunnen oppakken, maar dat valt even tegen. In zo'n heel andere wereld met een andere cultuur en een ander klimaat kom je niet echt aan rouwverwerking toe, dus vanaf terugkomst viel de harde realiteit mij rouw op mijn dak. Het resulteerde in een weekend lang op de bank in plaats van vissen. Gelukkig mocht ik mij tegoed doen aan troostvoedsel.

De liefde druipt er van af, food for the soul. Dank voor je steun, honeybunny.

De maandag erna moest dan maar weer een werkdag zijn, maar Arend had bedacht te gaan vissen. Zat en zit nog steeds in karpermodus. En ik dacht "fuck it all, je leeft echt maar 1 keer", dus ben aangehaakt met de gedachte na ons de zondvloed, morgen weer een dag, wie dan leeft dan zorgt, carpe diem. Op snoek, want die zwemt er ook. Het bleek een gouden greep, voor beiden, een eigen blog waardig. Dus nog even wachten. En wellicht heb ik dan weer wat nieuws bijgevangen wat het delen waard is.

Een Osibisaatje; 🎵One for you...🎵

... 🎵One for me🎵