Troostrijk!

Na brasem- en zeeltvissen is het eindelijk tijd voor 100% karperen. Statisch vissen voorlopig, en daarmee nachtjes maken. Een keer door de weekend en een keer in het weekend, die liefde had ik vorig jaar hervonden. Keek er naar uit. Arend had al meer dan goeie zaken gedaan dit voorjaar, terwijl ik zo nodig moest brasemblanken, en zeeltlossen. Wilde nu ook mijn deel van die grote slagroomtaart. Liep toch even anders😞.

Was al wat karpers kwijt met zeeltvissen, tja dat is een risico van dat vak, die zijn soms te sterk voor de situatie. Kijk, dat kan ik nog handelen, maar als ook tijdens het echte karperen de zaken te veel mis gaan, ga je je achter je koppie krabben. Dat mis gaan varieert dan van op lullige wijze verspelen, tot onbegrijpelijk blanken... en dat diverse malen. En met op lullige wijze misgaan bedoel ik tot twee keer toe, tijdens twee verschillende sessies geheel ontkleed het water in moeten omdat een vis zich vastgezwommen heeft, en beiden toch verliezen. Aan hetzelfde lelieveldje. De eerste keer was ik not amused, maar dat kan een keer gebeuren, vooruit. De tweede keer dacht ik echt dat iemand met me speelde, voelde me gepiepeld, heb nog naar boven staan kijken. De hele nacht geen beet, terwijl het een echt nachtwater is, en dan 's ochtends tijdens het noodzakelijke ochtendritueel waar je een bosje en wat privacy voor nodig hebt alsnog een run... dan kom je altijd te laat. Geen geintjes he, ouwe, daarboven!
Dat in combi met een gruwelijke grote hoeveelheid kreeften. Zelfs 10 jaar oude  - ik schaam me daar niks voor - knetterharde 28 mm readymadebollen (en ja, die vangen normaliter prima vis, althans áls die de kans uberhaubt krijgen op de stek) worden binnen een paar uur weggevreten. En wat me ook opvalt; puur voor de test gooide ik op 1 plek 100 stuks 20 mm bollen in het water en ging er met een identieke op vissen. Binnen een paar uur was die bol weg, verdwenen... Dat moet dan ook voor de rest gelden, want dat is telkens opnieuw zo, hoeveel kreeften zitten er dan? Een handjevol kreeften kan toch niet telkens al dat voer oppeuzelen? Het moet onder water wemelen van de pootjes. Een en ander vergt grote discipline, want ook 's nachts moet je om de zoveel uur checken en verversen. Komt in elk geval de rust niet ten goede. Het tegenovergestelde van het adagium "ga toch vissen, zegt de dokter".
En met tijgernoten is het iets minder, maar daar gaat ook wat minder aantrekkingskracht vanuit, op zo'n bol kun je een stuur aanbrengen d.m.v. attractie, als je begrijpt wat ik bedoel. Met instantvissen wel een pre.

Schitterend polderwater, vrijwel ongerept, en vol verrassingen

Het Nieuwe Paradijs. Van deze kant nog geen beet gehad, alles, echt alles vanaf de andere kant.
Terwijl hier nog kilometers vaart achter liggen. Raadsel.

Deze slanke heer was het enige die ik daar mocht landen, middernachtelijke krachtpatser.

In de ochtend bij daglicht terugschakelen naar visuals; niet te doen, binnen het uur voor de helft verdwenen

Of bij de andere hengel vrijwel helemaal verdwenen...

 Aanvankelijk liep het karperen prima, had al vrij snel een echte volwassen onvervalste Haagse karper, na 10 jaar van afwezigheid in mijn logboeken, eentje die zo aardig was netjes op de voerstek te blijven hangen, volgens mij. Ben wel benieuwd uit welk uitzetjaar, kom 'm zelf niet zo een twee drie terugvinden. Maar weet zeker dat Juri of Erik (Froger) hem gaan matchen. Dacht hier leuk wat vis te gaan vangen in de vreetmodus die na de paai ontstaat. En toen opeens tussen twee voerbeurten in was het water kraakhelder, je begrijpt, de vis was gevlogen. En ze kunnen tot aan Rotterdam... en alles wat daar tussen ligt. Pak ik van het najaar wel weer op.

Blijf je op me wachten, zonnebadende godin?

Helemaal zeker weet je dat nooit, maar ik denk met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te kunnen zeggen dat dit de vis is die ik eerder zag.

Na het onhandige verspelen in het leliebed kwamen de blanks. Niet helemaal eerlijk om hier over te klagen want de avonturen gaan wel met Hoofdletters in het grote boek, qua beleving en sfeer dan. En qua gezelschap! 
Met Arend vissen is thuiskomen. Door omstandigheden (werk en sociaal leven) kunnen we niet zo vaak meer als we samen zouden willen, maar als het lukt is het goud. Deze man heeft mij geleerd te delen, dus niet zelf zoveel mogelijk harken en jij kijkt maar toe op je B-stek, maar samen vissen is samen vangen. Linksom of rechtsom. We lachen wat af, en levelen echt. Naast vismaten ook echte vrienden. Dezelfde leeftijd, dezelfde milieu's, politieke gedachten, ideeën over vissen, levensfase... het maakt het allemaal makkelijker.

Zal met slechts alleen beeld de blanksessies opvoeren. Als gezegd magnifieke fotogenieke settings, maar omdat het vissen is en niet slechts wildkamperen, horen daar ook vangsten bij en als die uitblijven kan de teleurstelling een feit zijn, niets menselijks blijkt mij vreemd. En dat is ook weer een geruststelling😎.

Selfies uit 1 sessie; altijd lachen...

...altijd positief...

... en altijd goed gemutst

Men on a mission

Wat nou, Frans huis, deze dan maar doen?

Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken hè

De kortste nacht in aantocht

Maximaal genieten zo, wachtend op wat gaat komen.

In de bestandsnaam staat de opnametijd; 04.14. Bizar toch, midden in de nacht nog.

Alles schreeuwt "hier moeten ze zwemmen!"

Of hier

Hier dan? Maar nee...

Na deze weekendsessie ging Arend weer op huis aan en mocht ik nog wat langer alleen buiten spelen. Had behoefte aan een kromme hengel en een nat net, dus maakte ik het mezelf wat makkelijker qua water, gewoon old school met de pen, al durfde ik het woord vangstgarantie allang niet meer in mijn mond te nemen, gezien de afgelopen tijden. Voor de gezamenlijke sessie had ik bij wijze van voorgevoel al een halve emmer met de bekende gefermenteerde partikels ergens gestrooid en ik was beloont voor die moeite met veel te aanschouwen vis in de zone, dus wie weet? Die ochtend lag het voer er in tegen een uur of twaalf, maar moest ik wachten op echte actief azende vis tot 16.00 uur, maar toen was het ook raak, twee keer binnen het half uur. Met name die tweede vis liet me alle hoeken van de sloot zien, wat een power, een echte onvervalste homebred schub. Van voren af gezien kogelrond en keihard van de spieren. Was weer een beetje getroost.

Troostkarpers!

Zo'n vechtmachine; qua uithoudingsvermogen bijna een graskarper:-).

En met maar 1 oog. Aan de andere kant.

Andere polder, toch weer van dat wilde vlees

Het uitblijven van beet of vangsten lag geheel aan mijn kant, want Arend wist wel wat te vangen tijdens de laatste sessie. Eerst om 04.00 een meer dan verdiende bak en om 08.00 uur een iets kleinere, maar altijd nog grote vis. We zaten ver uit elkaar, dus de boodschap kwam via whatsapp. En voor heel even voelde ik me niet senang bij melding van de tweede, voelde het als bestraffing of andere beproeving. Voor Arend blij natuurlijk, maar het knaagde wel aan me, eerlijk is eerlijk. Wat deed ik verkeerd? Moest aan Jack Hilton denken; "I'll be glad when I have had enough of this". Was het zo'n beproeving, zo'n drama? Nou we moeten niet overdrijven, maar al die tegenslag gaat wel in je zitten, maar laat ik eerlijk zijn, wellicht ben ik wel veel te verwend? Altijd en overal maar vis kunnen vangen, gemiddeld genomen dan, door de jaren heen, en dan ook nog eens de doelsoort die je wenst schept bepaalde verwachtingen en maakt hoogmoedig, maar het blijft vissen, je kunt het niet afdwingen.

 

In de ochtend de zoveelste deceptie, net en mat kurkdroog

Na het dubbele fotoritueel voor Arend nog even blijven zitten, we hebben sterke vermoedens dat het hier overdag ook goed kan lopen, gewoon omdat er nooit iemand komt, behalve wat koeien of een tractor, de vis hoeft niet per se 's nachts te azen. Maar ook dit levert me niks op, behalve de zoveelste serie aangevreten bollen. Arend blijkt zijn vissen op tijgernoten gevangen te hebben, en zat hij wat uitgenaster te vissen, achteraf geredeneerd, en voor wat het waard is. Niet zoals ik onder de bomen waar toch ook wel het nodige vuil op de bodem ligt, al zijn ze dat gewend, maar langs een wat kalere, en daarmee schonere oever. Gewoon toeval, omdat er geen overhangende boompjes uit het boekje stonden waar hij zijn tweede hengel wilde neerleggen. Maar waar beide beten vanaf kwamen, in principe opgesloten tussen andere hengels. Iets waar menigeen niet voor zou kiezen als A-keuze.

Voor mij tijd om opnieuw troost te zoeken. Nog even opladen aan het Nederlandse polderlandschap. Wat zijn we toch rijk, met al ons water, met alle vis die er zwemt, met onze verworven vrijheid en manier van leven die maakt dat we voldoende vrije tijd kunnen genereren om die gestoorde hobby van ons uit te oefenen. Ik voel me rijk, alsnog! En al helemaal als er weer zo'n brute schub, pristine zeggen de Engelsen, in mijn net beland. Nummer 25 dit jaar, dus wat klaag ik. Echte Nederlander, mag je terecht denken.

Troostrijk!