Requiem voor de Gele Tuut

Eindelijk eens voordeel van een noordwestelijke wind, want fietsend met de wind in de rug. Zo gaat ie snel, zo gaat 'ie lekker. Desondanks out of the comfort zone, dat wel. Behoorlijk zelfs. 
Ik realiseer me, dat verdiend een verklaring. 

Heb net mijn Gele Tuut weggebracht. Naar de sloper, of tegenwoordig eufemistisch, het demontagebedrijf... maar het resultaat is hetzelfde. Verplicht eigenlijk, en dat lag maar deels aan een op zich aanzienlijk, maar niet onoverkomelijk mankement. Per 1 jan a.s. zou ik niet meer naar Helen mogen/kunnen in centrum DH met deze auto. Tenzij ik boetes wilde gaan riskeren. Want vanaf dan milieuzone, verboden voor vervuilende diesels... technisch in orde of niet. Definitief en onomkeerbaar afvoeren die handel is het Haagse motto. Daarbij, de route naar mijn moeder in DH-west zou over 3 jaar ook no go worden. Dus dan moet je wat. Ergens. Daarbij, de natuur draag ik ook een voldoende warm hart toe. Waarom dan maar laten slopen i.p.v. inruilen of verkopen? Dat kwam zo; gemeente DH had een vriendelijke sloopregeling in het leven geroepen voor de oude diesels van Haagse ondernemers. Laat ik er daar nou 1 van zijn, ben slechts prive naar Gouda verhuisd, de onderneming staan nog steeds in DH geregistreerd. Waarmee ook ik in aanmerking kom voor een sloopsubsidie, in theorie. Zit het eens een keertje mee.

Dat "demonteren" had nog wat voeten in de aarde, want ik had naast de vrijwaring nog een extra demontagebewijs nodig, in te leveren bij gemeente DH, in ruil voor die sloopsubsidie. Maar omdat het een lokale regeling is werd de vereiste demontageverklaring buiten DH (lees: Gouda e.o) niet "begrepen", 'want nooit nodig geweest om af te geven' (het blijven cowboys in die branche). In Zoetermeer vond ik na veel bellen de meest dichtstbijzijnde die voldoende van de hoed en de rand wist, en waar ik daarmee voldoende vertrouwen in had. Normaliter een ritje van 20 min, niks om je druk over te maken. Nadeel deze keer, moest er wel van Gouda mee naar Zoetermeer zien te komen, somehow, euhh...  Met een kapotte versnellingsbak die het letterlijk elke meter zou kunnen begeven was het al met al a ride to remember... via binnendoorweggetjes nagekeken door omstanders vanwege de herrie, het zweet in mijn handen, al is bilnaad een betere omschrijving. Maar alles ging goed, de ANWB hoefde niets te doen voor haar geld... alweer niet. Ter plekke werd alles prima geregeld. Zorg minder. Maar het ging me wel aan mijn hart. Heb samen met die auto de mooiste visavonturen beleefd, om van de vele vakanties naar Italie en Frankrijk maar niet te spreken. Was er echt aan gehecht. 

Helemaal leeggetrokken...

Daar sta je dan, tussen de echte wrakken

Samen een hoop avonturen beleefd

En heel soms was geel zelfs camouflage

Slechts een week eerder leek er nog weinig aan de hand,
sta je op me te wachten achter de schuur (rechts)

En nog recenter dienend als baken voor Gertjan...

En dus terug op de fiets... een uurtje volgens google maps, leek me goed te doen. Naast het onverwachte windje in de rug  kwam er zo ook een kans wat watertjes af te fietsen waar je anders niet snel langskomt. Dus met dat uurtje redde ik het niet 😂. En zowaar, op diverse plekken karper, zelfs paaiend. Dacht dat ze daar dit jaar al klaar mee waren? Verklaard wel wat van dat rare aasgedrag afgelopen weken (lees; niet azend). En direct ideeën opgedaan voor volgend voorjaar:-). Wil best een 30 ponds damesschub met megastaart vangen. 

Precies in het midden het afgebeulde bakbeest

Inmiddels ook een nieuwe tuut, een moderne grijze. Op benzine, wat dacht je? Ik laat me niet meer foppen. (Of toch, want nu komt er een milieuzone-scheidslijn bestel- versus personenauto in zicht, ongeacht de brandstof. Je zou er toch radicaal van worden...)  Ben met de nieuwe nog niet geheel in het reine, we laten het even wat het is, hij/het moet zichzelf nog bewijzen, maar dat het een visauto is/wordt kun je van me aannemen.

We moeten nog even aan elkaar wennen

Je zou er zo overheen kijken

Afgelopen april moest Andries een dag op de fiets gaan vissen. Auto kapot. Lullig. Ergo, in de buurt blijven. Resultaat; een van de mooiste vissen van dit voorjaar (blog 09-04), met recht a window of opportunity.

Moest ik onlangs aan denken, in dezelfde situatie verkerend. Verplicht met de transportfiets in de buurt voeren en vissen. En het resultaat een dikke onverwachte spiegel. Dat ie uiteindelijk in het net kwam was dikke mazzel, het had op véle fronten mis kunnen gaan. Zat dan wel met aangepast, zwaar materiaal te vissen, maar dan nog, een sterke vis midden tussen de plompen is naast de onontbeerlijke mazzel 110% opletten tijdens de dril. Murphy is maximaal aanwezig en wacht altijd op zijn kans. Vandaag dus niet gekomen, die kans, sorry Murph, en volgende keer liever ook maar niet. 

En daarmee is de 10de 20-ponder dit jaar ook binnen, dus die doelstelling is gehaald. En ik moet nog op vakantie, dus ik denk dat het dubbele er wel in zit, einde jaar. Behoorlijke trendbreuk, de afgelopen jaren haalde ik 3 maal op rij nipt eind december zowel de 20ponder-behoefte als de 30ponder-wens. Ook die 30ponder-wens is dit jaar al drie keer (eigenlijk 4, maar ik houd niet van dubbeltellen, en al helemaal niet binnen 48 uur, en ook vanaf exact dezelfde vierkante meter) in vervulling gegaan. Je zou voor minder? O jee, het gaat weer over getallen, in plaats van over visbeleving. Dan maar wat mooie plaatjes na die bonusspiegel. 

Met dank aan niet kunnen autorijden

Heb de neiging de echt grote vissen uit de blog te laten de afgelopen (karper)jaren. In elk geval niet in vol ornaat inclusief achtergrond te tonen, hooguit slechts te benoemen, met slechts een matfoto of in het net, het zou mensen met minder(e) principes maar eens op ideeën kunnen brengen. Dat ego van mij hoeft niet nog meer opgepoetst, daar zorgen de bekenden in de inner circle binnen een paar uur na de vangst via whatsapp al voldoende voor. Maar soms is het toch wel eens leuk om even hoog van de toren te blazen, gewoon even op te scheppen, 'niet omdat het moet, maar omdat het kan' (prachtige slogan.) En hier kan het (doordenkertje😉).

Daarbij, vier vette 20ers op de pen alleen al is op zichzelf al trendbreuk, een paar op jaarbasis zeilen er altijd wel tussendoor, maar het blijven sporadische bonusvissen. Zoals ik het beleef, en ik val in herhaling, ruim; ik vang graag een grote vis, maar het hoeft niet, het mag. Stem er dus ook mijn visserij niet op af, iets wat doorgaans start met het selecteren van het juiste water. Etc. Niet dus. 

Terug naar de laatste weken van mijn trouwe gele metgezel. Had me voorgenomen maximaal voor een al bekende (maar nooit voldoende uitgenutte) polder te gaan, en dat moest vóór de paaitijd, gezien de laatste info van een goed bekende insider. Want erna zwemmen ze overal en nergens. Zou exact goed zitten op mijn bij de boer geregelde zone, precies de aanzwemroute naar het paaigebied. Alleen kwam die paai wel erg vroeg dit jaar. Voelde al snel als alsnog te laat in actie gaan komen. Het paaigebied lag al vol met karper, zo te zien het grootste deel geile mannetjes. Dan weet dat het spul in zijn geheel snel op de wagen gaat, bij elke weerverbetering. Ook weet ik dat de zwaarste dames dan nog even elders zijn, hebben nog geen zin al opgejaagd te worden. Dat schept kansen als je de zaak naar je hand weet te zetten, soms zit er een stuur op. 

Voorvoeren zou de zaak gevoelig vooruit helpen, met de hoop dan wat vis vast te kunnen houden tijdelijk. Maar zelfs vanuit Gouda, toch wat dichterbij,  loop ik tegen hetzelfde aan, geen tijd. Petje af voor de mannen die dit een hele periode volhouden, 2 à 3 x per week. Toch lukt het me in elk geval een paar keer tijgernoten en extra uitgeharde/ -gedroogde bollen te voeren. Van hoeveelheden geen idee (denk paar kilo over 2 zones), ik gooi er net zoveel in tot ik denk "nu is het voldoende". 

Vrijdagavond terug, haasten om op tijd te zijn, al met al toch wel weer een heel gedoe. Eerst het obligate praatje bij de boer, dan een blafeind het land in lopen met de kar en nachtzooi. Al is het weer momenteel goed te noemen, er is nog geen koe te bekennen, veel te drassig nog. Maar het lukt uiteindelijk. Rond 21.00 uur zit ik te vissen. Zonsondergangtijd. Even bellen met Helen. Geef aan dat mijn verwachtingen niet heel groot zijn, het is een gok, maar het is al lekker even een nacht buiten te zijn, ik neem het zoals het komt. Dat de boer net die avond vindt dat het land op sommige percelen net te berijden is, zodat ie eindelijk kan hooien is bijzaak. En dat die sommige percelen net mij mij tegenover liggen idem. En dat 'ie uiteindelijk wegens invallende duisternis toch verplicht is om ook zijn grote licht aan te doen, vooral in de bocht zwaaiend met dat licht over mijn stek zo leuk, is dan ook maar bijzaak. 

En de volgende ochtend eindelijk weer koeien in de wei

Die nacht en ochtend erop toch nog drie maal gewekt door de delkimwekker, weet niet wat mij overkomt. Eerst een oude mannetjesspiegel van 23 pond, beest dat op zijn retour is, heeft niet eens hom aangemaakt, dan een kale jong ogende spiegel vol met kuit, qua gewicht in de wenszone, plus in het eerste licht de derde zelfs een goede kilo zwaarder. Die laatste nam me echt op sleeptouw, moest er met net en al achteraan, was geen houden (laat staan blokkeren) aan. Wat een blok van een vis.
Fotograferen in het eerste licht, goed voer achterlaten en twee nachten later terug. 

Er doet zich hier een raar fenomeen voor. Zit deze keer aan de onderkant van het gebied van deze boer te vissen (ruim 20 percelen) en alle aanbeten in alle sessies komen van de linker hengel (in twee jaar 5 sessies). Voorgaande jaren heb ik aan de uiterste bovenkant gevist en daar precies andersom, daar kwamen alle aanbeten alleen op de rechter hengel, enige uitzondering wat zeelt (in 4 jaar 10 sessies). Terwijl er zo'n 400 meter tussen zit, en er ook zat vis tussen die twee uitersten zwemt, dat constateer ik regelmatig als ik er langs loop. Ik begrijp er niks van. 

Ik ben daarom deze laatste sessie in de onderste zone bijna zover dan maar met 1 hengel te vissen, links, daar waar het gebeurd, maar besluit dan alsnog toch ook de rechterhengel in te gooien. Ook nu komt de boer even langs voor een kletsje, en daar moet ie echt zijn best voor doen, het is even rijden. Hij komt grond storten in de gaten ontstaan door de vele regen vanaf oktober (2023), maar ik denk dat als je melkveehouder bent je verplicht in een bubbel leeft, waarbij de beesten elke dag hun aandacht opeisen, en dat je weinig mensen echt spreekt. Hij en ik zitten aardig op 1 golflengte, dus is een gezellige kout al snel een feit. Maar de trekkermotor blijft lopen, op minder dan 10 meter van mijn rechterstek. Ik haal mijn schouders op, toch nog nooit beet gehad. Zou je toch denken dat je daarmee kansloos bent voor een paar uur, maar binnen het kwartier na vertrek van de boer zie ik de de hanger omhoog komen, nog voor er enige piep geklonken heeft... Gotcha! Ook deze vis vecht voor wat ie waard is, en meer, ook hier moet ik achteraan. In het net loerend ben ik sprakeloos, wat een schoonheid. Ik vind het te vroeg voor de bezwaarzak, of dat heden ten dage nou een drijvende recliner is of niet. Wat flitsfoto's en tabee👋. Wéér één met een wensgewicht. En van aanzienlijke leeftijd. Schat in van voor 1995 qua uitzetting, en daarmee herkomst onbekend, 100% Valkenswaard. 

Moet even bijkomen van het gegeven dat ik deze stek eigenlijk had willen laten voor wat ie was, omdat er nooit iets te vangen viel... dus 'm even op de kant gelaten, dat kon alleen maar toeval zijn, maar besloten 'm uiteindelijk toch terug te leggen. En om mijn ongelijk te onderstrepen vlak voor het eerste licht nog een run op die plek, en weer zo'n Methusalem. Wellicht nóg ouder. Ondanks het bijzondere schubbenpatroon bijna lelijk, valt bijna uit elkaar. 

Alles op z'n retour, alleen de staart was mooi

Uur later ook op links (begreep het al niet, waarop niet eerder, toch wel veel visbeweging in die zone) alsnog een streep, pieppppppppp. Weer zo'n gevecht, waarvan je blij bent dat het op x-moment over is, maar wat ik zie in de bodem van het net verbaasd me toch: 2 etmalen na de eerste vangst nogmaals die vierkante kale spiegel. Ben zelfs blij, want de beelden bleken na de eerste keer niet scherp genoeg. Dat kon ik nu, en beter, overdoen. Alhoewel de sfeer van die tweede serie in zijn geheel weer minder was door ander licht. 

En ja hoor, daar ben je weer, 2 nachten later... 

Alles bijgevoerd met tijgernoten, die vrijwel direct weer uitgepoept werden...
voedingswaarde bijna nul? 

Voor al die grote vissen jagers zal het wel normaal zijn, maar mijn superbe resultaat van zoveel grote NL vissen in een kort tijdsbestek maakte dat ik me aardig verzadigd voelde. Even pas op de plaats en de zaak een plekje geven zou verstandig zijn. Waarschijnlijk heb ik dat iets te vurig gewenst, want letterlijk daags erna was het even totaal over met de mobiliteit en daarmee het poldervissen... Gele Tuut, dank voor 10 jaar trouwe "dienst"; natte netten, stinkend voer, modder en zand, volgestouwd afgeragd, nooit gewassen, het maakte je allemaal niet uit, rijden was rijden.  Con amore.