Walkabouts Visavonturen: Socia(a)l(s)?

Al sinds het begin van mijn vissersleven heb ik met anderen gevist, avonturen gedeeld en samen genoten. Al hoewel ik prima alleen ga en kan, is samen in veel gevallen toch net dat beetje meer. In mijn jeugd en op iets latere leeftijd startten je viscontacten logischerwijs aan de waterkant waar je elkaar al vissend trof en het vervolgens eventueel klikte in een gesprek, wat kon resulteren in een keer samen vissen, daarna een tweede keer of meerdere malen, heel soms uitmondend in een vismatenschap, en dat is best een ding. Elkaars vismaat wordt je niet zomaar, daarvoor moet je toch zaken delen, in de beleving van het vissen, maar ook in het praktische aan de waterkant. Daarbij, de maatschappelijke levens moeten niet teveel afwijken, want je moet toch iets van onderlinge herkenning/ identificatie hebben bij elkaar tijdens de gesprekken, het gaat niet altijd alleen over vissen. In tegendeel zelfs eigenlijk, goed op de keper beschouwd. Je moet je verhaal dus wel aan elkaar kwijt kunnen.

Gevoelens van gelijkwaardigheid, wederkerigheid qua initiatief oppakken, en zeker elkaar wat gunnen zijn ook zaken die de zaak goed vooruit helpen. Het zijn open deuren, dat besef ik, maar bij intenser contact toch essentieel. Mensen zoeken vaak verbinding op de overeenkomsten, maar de verschillen bepalen hoe lang iets leuk en zinvol blijft.

Vismaten hebben altijd een meer dan wezenlijk en aanzienlijk deel van mijn innerlijk leven uitgemaakt. En net als in het gewone leven komen ze, maar gaan ze soms ook, een heel klein deel beklijft uiteindelijk, al ben ik daar inmiddels (in elk geval aan mijn kant) beter in. Ik heb het nu over een periode van 50 jaar, sowieso al met al een uitdaging natuurlijk, ook voor reguliere vriendschappen.

Merk ook dat als de klik over is het nog nauwelijks of niet mogelijk is om in een later stadium de zaak weer te herstarten, alsof de puzzelstukjes uiteindelijk toch van andere merken blijken.

Vanaf de 90er jaren werd ik lid van de KSN en kwam de benodigde klik dan op meetings, landelijk en regionaal, maar de vriendschappen waren er niet minder hecht door, het vissen ook niet. Begin millennium kwam daar de GHV als organisatie bij, heel veel bekenden en fijne contacten, maar qua echte vismaten toch nog wat povertjes. En ook het digitale forum Flitsend Nylon mag niet ongenoemd blijven als bron van goede contacten.

Eens kijken of ik ze nog weet te herinneren, de echte maten, zo'n beetje in volgorde van verschijnen: Wimpie (alias Kleine Wim aka Biggie), Simonetta (!), Henk, Arie en Maarten, Mario, Ronald P, Leon DH (eigenlijk meer een alsnog uitgedoofde soulmates forever, maar we visten ook), Ron (die tegenwoordig Aaron heet, still going strong, mijn oudste maat), Andrew (kijk, nu noem ik je toch, 15 minutes of fame for you😉), Joop Dope, Eelco, Frans F (ja die), Leon Wijk (een tijdje Utrecht, nu Woerden), Johan (mijn niet - meer - vissende mattie, inmiddels), Sexy Lexie en Leo Easy, John en David (dik 20 jaar jongens, en zomaar gone with the wind...), René en Eef, Mark de oude recordhouder, Arne, Michel (RIP), Canada Bob (idem), Leon Cipro, LdB (ja díe), Arjen TTB, Haagse Willem, Arend (met recht een Maat), Bas, Andries en Michael, en Dennis als laatste. Die laatsten bevolken met regelmaat deze blog, goede wijn behoeft verder geen krans.

Mensen met wie je destijds zeer regelmatig contact had; langsgaan, bellen, wekelijks, dagelijks, later mailen en inmiddels appen. Mannen van wie ik allemaal gehouden heb, of nog steeds doe. En heb vertrouwd (oei, soms deed dat echt pijn achteraf). Laat ik dat dan maar de inner circle noemen, daaromheen een grotere schil van gewone visvrienden (iets anders dan een vismaat, lastige scheidslijn*), bekenden en kennissen. Met name in de KSN-tijd legio contacten, die nog steeds ergens in de periferie zweven. Mannen als Joris, Huub vd L, Willem P, Ewout. In de huidige GHV-tijd, en met name in het Goudse, nog veel meer prettige makkers en vrinden, teveel om te benoemen, voelde als thuiskomen in een warm bad, bedankt! Een deel daarvan zal zeker zijn echte vismatenplek gaan krijgen, maar daarvoor is het nu nog te vroeg.

Een speciale plek heeft Jelle, mijn neefje. Al hoewel neefje, inmiddels een Viking, compleet met baard en het postuur om een groot zwaard heen en weer te meppen, voor een paar uur... Het is al 20 jaar geleden dat ie voor het eerst mee mocht, en dat zijn we blijven doen. En hoewel Jel door omstandigheden niet in staat is zelf te vissen weet ik dat het mijn meest trouwe vismaat ever is; terug naar het bloed (vrij naar Tom Wolfe).

Vroeger ging je samen vissen, smeedde je plannen, was je samen zenuwachtig voor de eerste dag van het seizoen. Later werd dat verlegd naar zenuwachtig zijn, of beter, opgewonden, voor de eerste Franse sessie op onbekend water. Samen voeren met zoete mais, of gaan korsten in het donker, met de aardappel en een rol alufolie, de eerste bollen draaien en alles wat dat teweeg bracht...

Inmiddels heet dat samen vissen (in bepaalde kringen dan, voel je aangesproken of niet) een social. Heeft voor mij toch teveel de kleffe smaak van een niet echt serieus te nemen vistrip, waarbij het bijkletsen centraal staat, centraler dan het vissen, al dan niet in combi met een goed glas van het een of ander. Herken ik mezelf niet in, ik ga altijd voor 100% vissen, en verwacht dat van de ander ook. Wat dat betreft een anti-social. Lees dan van die (commerciële) artikelen over zo'n trip en denk daar dan het mijne van. Maar dat is ook maar een mening, dus vooral doorgaan met je behoeften. Maar het doet me teveel denken aan een ander fenomeen waar Nederlanders erg goed in zijn, bijlullen tijdens een muziekconcert, ondanks de meer dan forse prijs voor een hedendaags kaartje. Ga de kroeg in samen, als je elkaar zoveel te vertellen hebt! Afijn, we dwalen wat af...

In het heden voel ik me rijk met mijn sociale hengelsport-omgeving. Aan socials doen we dus niet. We gaan vissen, zoals dat hoort. En ja, alles is perceptie.
Helen claimt altijd dat ik een loner zou zijn, zelf ervaar ik dat niet zo, maar je moet de signalen uit je omgeving niet altijd geheel terzijde leggen. Wellicht heeft ze een punt, al wordt dat naarmate ik ouder wordt beslist steeds minder. Ik hou van samen vissen, op het goede moment en de goede plek.

Als ik kijk naar de afgelopen vijf maanden van dit jaar heb ik met alle huidige maten en veel fijne vrienden wel minimaal 1 sessie gemaakt, tot genoegen! Het fotografisch bewijs volgt hier beneden.

Prettige wedstrijd deze komende zomer!

* De scheiding tussen een echte maat en een visvriend annex bekende is niet zo heel groot, meer een gevoel, maar toch wel te illustreren met een verschijnsel, dat van de van de Waar-is-dat?-visser. Die reageert op een vangstfoto doorgaans als eerste met de vraag waar een bepaald water is, nog vóór de felicitaties, àls ze al komen. Met zo'n mentaliteit kan dat nooit een maat worden. Een maat vraagt niet waar iets is, dat interesseert hem niet (of minder😋), die is blij voor je; samen genieten staat voorop. En accepteert dat nou eenmaal niet altijd alles te delen is. In theorie dan, want juist met mijn maten deel ik daarom heel veel, en daar waar het kan alles.

Mijn eerste vismatenfoto ever. Hans en Kleine Wim in 1977. Moest er even naar zoeken...
Doet me wat. Memories will be lost like tears in the rain (met dank aan Rutger H).