maandag 26 mei 2014

Lazy Sunday Afternoon

"Eigenlijk heb ik nu behoefte om naar een pennetje te staren"; het stond er echt, de vorige blog... en vervolgens wordt het zo druk met allerlei (deels zelf opgelegde) zaken des levens dat je nergens meer aan toe komt. En al helemaal niet met ontspannen naar een pennetje staren.
Maar zondag 25 mei zou het toch weer een keer moeten kunnen gebeuren. Nieuwe informatie over grote grassers op een al lang bekend lokaal water (zonder eerder appeal) maakte dat ik toch mijn scope daar op richtte de voorbije periode. Het lag teveel in mijn achtertuin om te negeren. Zoveel wateren met grote grassers zijn hier niet, in tegendeel. En de info leek betrouwbaar. En, bij graskarpers is het naar mijn ervaring zo dat na 'zoekt en gij zult vinden' het vangen ook wel lukt. Althans, als je aanpak klopt.
Ik belandde vandaag al snel in wat de Engelsen een 'backwater' noemen, een vergeten appendix van volgegroeide slootjes in verbinding met een lange kale vaart. Op die vaart zou het eigenlijk hebben moeten gebeuren, er zouden zelfs al karpervissers weggegaan wegens de te grote hoeveelheid bijvangst aan graskarper (?), maar die vaart was meer voor statische systemen geschikt. Viel dus even af.

Het is met dit gebied helaas net als met zovele andere mooie en nòg met rust gelaten gebieden, alles moet op de schop en we moeten er zo snel mogelijk (als de plannen eenmaal daar zijn) een gecultiveerd landschap van maken, liefst als het zoveelste bedrijventerreintje, het zoveelste stadswijkje of het zoveelste duizend in een dozijn landschapsparkje (ik heb sterk het vermoeden dat voor in elk geval de Randstad maar 1 ontwerper beschikbaar is die in moordend tempo 'natuur'plannetjes uitpoept, allemaal hetzelfde; zeg vier, vijf slootjes -van meet af aan te ondiep- een ruiglandje en wat perceeltjes bos. Na een paar honderd passen drie keer rechts -of links- sta je weer bij de auto, allemaal eenheidsworst). "Goh wat hebben wij vandaag lekker gewandeld...". Ik zou zeggen, laat die polders toch. En natuurlijk begrijp ik het mechanisme van ons economisch systeem, alleen groeien telt, maar het is zo zonde, weg is weg.

Afijn, terug naar het vissen. Wat een lazy sunday afternoon moest worden werd uiteindelijk toch een middag doorploeteren, de verplichtingen van de visclub hebben zo ook hun deadline, dus ik was niet voor 20.00 weg. Weinig afternoon over, maar dat staren naar een pennetje moest toch maar even, al was het maar een uurtje.
Ik kan je vertellen, een uurtje werd het niet eens, want ik vond al snel wat grotere vissen, maar dat hadden ook karpers of zelfs brasems kunnen zijn, kon het niet zien, en dumpte mijn voer. Drie plekjes. Normaliter loop ik dan weer terug om bij plekje 1 te beginnen, nu echter vond ik het mooi, de not so lazy afternoon had er ingehakt, en zeeg ik direct neer na de derde plek aangevoerd te hebben. Kreeg een appje en terwijl ik daarmee bezig was, zag ik mijn pen al verdwijnen. Slaan was een reflex. Hangen! Op het eerste gezicht een mooie schubkarper, een prettige bijvangst, zal er zeker mijn neus niet voor ophalen. Ook de dril deed me aan een karper denken. Pas vlak voor het net zie ik dat ik toch een grasser aan de haak heb, en zoals dat bij grassers gaat heb je hem dan nog niet; onder de hengeltop moest het pleit echt nog wel flink bevochten worden. Daarbij werd de vis steeds groter naarmate ik er meer van kon waarnemen, aanvankelijk dacht ik aan een vis in de 70 cm categorie, maar bij het in het net glijden kon ik wel zien dat deze dame of heer een heel stuk langer was, en uiteindelijk werd de metergrens nèt niet gehaald. Even als zijstraat hoe het vaak gaat in de informatiefase; "Hoe groot zijn ze daar dan?" "O joh, een meter makkelijk". Het is bij graskarpers eigenlijk hetzelfde als met snoeken, men struikelt doorgaans over de meters, behalve als je het zelf probeert, dan blijft het toch een moeilijk te passeren magische grens. Gemiddeld genomen dan, er zijn uitzonderingswateren. Maar dat neemt niet weg dat ik zeer blij met deze eerste gericht beviste en gevangen graskarper van dit seizoen was, geenszins! Even snel een fotootje en terug maar weer. De rest van het bedoelde uurtje heb ik lekker een beetje rondgestruind, zeer tevreden. Met mijn kop in de wolken. Snel teruggaan want voor je het weet is het huidige watertje ook weer naar de knoppen geholpen...

Zeer welkom
Nog even over dat voer dat ik inzet voor graskarpers. Hoe meer het stinkt hoe beter (lees; hoe sneller de respons). Aan het stinken krijgen is slechts een kwestie van het de tijd geven eea te laten fermenteren en/of alcoholiseren. Het hier gebruikte voer was al in oktober gekookt en stond sinds die tijd te wachten voor gebruik. Gewoon in de schuur, de hele winter. Onder water, dat is essentieel. Ik geef grif toe, het stinkt asociaal, maar ik blijf erbij, de resultaten zijn ernaar. Hier gebruikt; fazantenvoer, verrijkt met wat handen tijgernoten en hennep.

1 opmerking:

  1. Mooi beschreven Hans. Ik heb weer genoten van je stukje én de fotografie natuurlijk!
    Inspirerend ook; ik ga binnenkort op vakantie, terug naar een plek waar ik vorig jaar 3 grote graskarpers verspeelde. Een meter ruim? Ik dacht het wel zeker te weten. Jouw opmerkingen hierboven - hoe waar - plaatsen het weer even fraai in perspectief!

    BeantwoordenVerwijderen