maandag 4 augustus 2014

Niet geschoten...

... is altijd mis.

Juli 2014

Een cliché, maar niet voor niks. Als je je ideeën geen gestalte en daarmee ervaring opdoet geeft kom je niets te weten, blijf je in het duister tasten. Op het herontdekte thuiswater voor zeelt heb ik dit voorjaar al een paar sessies achter de rug, maar dan alleen in het afgesloten deel. Ook op de plas zou nog wel wat zeelt moeten zwemmen. En daar kom je maar op 1 manier achter, en dat is er te gaan vissen. John is het met me eens.

Begin juli alweer, en het is knap warm geweest, dus of het wier dat hier welig kan tieren ook al zijn maximale proporties heeft bereikt is maar op één manier vast te stellen, door er naar toe te gaan. Kan ik gelijk even voorvoeren, dat doet het doorgaans prima. Het blijkt dat we al met al prima op onze vertrouwde zone kunnen vissen. Veel wier, maar niet daar. Per stek schiet ik er 15 grondvoerballen met lekkers in. De door mij twee jaar geleden bij wijze van oeverbeplanting gepootte elzen beginnen zich al toch boompjes te ontwikkelen. Beter dan aan zo'n kale oever.
Het is tijd van de Tour de France en de Avondetappe; voor mij toch wel de allermooiste tijd van de zomer. Elke dag (proberen) te genieten van die jongens die op hun lichte fietsjes de bergen bedwingen. Chapeau mannen! En 's avonds met een goed glas rood naar het gekeuvel aan de ronde tafel luisteren op pittoreske plekjes. Het ontroert me regelmatig, ik hou ook zo van al dat Franse...
Maar... vanavond loopt het anders. Ik ga laat voeren en kom ter plekke een FB-vrindje tegen die een nachtje maakt. Woont ook vlakbij. Na het baggeren en afsluiten is het water er zeker qua visstand niet op vooruit gegaan. Dat wisten we al. Maar hij vangt nog steeds wel zeelt, ook op de hoofdplas. Dat praatje kostte dus tijd. En de verbluffende zonsondergang even later ook. Ik moet zoiets dan toch meebeleven tot het laatste beetje kleur eruit geperst is. Sorry Mart!



De volgende ochtend met John al vroeg op pad, bij eerste licht al vissen, maar beten of andere visactiviteit blijven uit. Wel zijn de wolkenpartijen ook vandaag van een prettige schoonheid. En ik moet dat dan vastleggen.


Pas tegen 10.00 komt er wat leven in de brouwerij, in de vorm van regelmatige lijnzwemmers op mijn linker hengel. Ik neem aan dat het lijnzwemmers zijn, want de wakers keren telkens terug op hun oude stand. Dit keer vissend met methodfeeders van Drennan. Waarom ik dat denk, lijnzwemmers? Als de vis de feeder zelf oppakt dan zie je dat aan de waker, niet alleen door de vele zenuwachtige wakerbewegingen maar ook door wakerverplaatsing, omhoog en omlaag. En ook over het rechterdeel van de voerstek wordt nu heen en weer gezwommen. Maar de aanbeten komen op links, zowel van de drie vissen die hangen als de vele rare strakzwemmers. Het ding is; ik zit niet met maden te vissen, maar met een miniboilie. Vanuit de theorie van de zelfhaakmethode zou elke strakzwemmer een gehaakte vis moeten zijn maar met een methodveer gelden er andere regels, tenzij je met maden vist, dan vind ik de klok wel de goede kan opslaan mbt haken. Een fenomeen waar ik nog niet helemaal uit ben. John ziet niks, geen lijnzwemmers, geen beten. En met name op deze stek is het ook wel eens anders geweest. Sorry John!

Van de drie gevangen vissen zijn er twee brasems, waarvan de grootste een stokoude en is de derde een zeelt. En niet zomaar een zeelt, maar mijn persoonlijk nieuw lengterecord voor dit water. Ik geef toe, nulkommavijf centimeter meer is maar weinig, maar ik ben er niet minder blij om. En zomaar, out of the blue.  Wat nou, specimenhunten? Maar ik zal de laatste zijn die nu beweerd dat de zeelten wel eens gegroeid zouden kunnen zijn...

Een hele beste dame, qua lengte


Geen opmerkingen:

Een reactie posten